Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog wat nieuws gepost heb over Yiannis. Het was niet altijd makkelijk om contact met hem te houden en mijn programma (vooral dan mijn werkschema) is de de laatste tijd zo hectisch geweest, dat het me niet lukte om de nodige aandacht te schenken. Het laatste nieuws dat ik hier over hem gepost had, was het lichtpuntje dat hij kans maakte om aangenomen te worden via een programma van de Griekse dienst voor Werkgelegenheid, de OAED.
Hij moest daarvoor een heel aantal papieren in orde brengen, en dat kostte hem geld en heel wat tijd. Hij heeft begin juli heen en weer gerend om alles voor elkaar te krijgen, en toen hij uiteindelijk de papieren bij elkaar had, kwam de koude douche. Het bedrijf dat voorzichtig had meegedeeld dat het hem wilde aannemen in het kader van het programma, veranderde opeens van mening. Alle heen en weer rennen bleek voor niks. Yiannis bleef met de papieren zitten.
Bovendien raakte zijn kleine netbook, het computertje dat hij gebruikte om zijn boodschappen op Twitter te posten, helemaal stuk. Het was zijn middel om te communiceren, want hij was flink geïsoleerd geraakt in de kelderverdieping aan het Pedio Tou Areos waar hij nu woont. Daardoor raakten zijn hulpkreten ook het huis niet meer uit.
Toegegeven, Yiannis heeft altijd heel erg gesteund op die noodoproepen op Twitter, en via die berichten heeft hij af en toe wat hulp gevonden, ook via ons. Maar Twitter is natuurlijk geen overlevingsmiddel. Hoe dan ook was Yiannis helemaal het noorden kwijt. Hij vroeg me of ik een manier wist om toch geld bij mekaar te krijgen voor een tablet of een goedkope smartphone, zodat hij tenminste toch online kon. Door mijn drukke bezigheden, lukte het me niet meteen om hem er tijdig mee te helpen.
Maar hij heeft nu toch met enorm veel moeite een smartphone weten te vinden. Communiceren kan hij dus wel weer, maar hij klaagt dat niemand naar hem om kijkt. Ik vind het vermoeiend om met hem er over te spreken, maar hij is zelf altijd zo negatief geweest op de mensen die reageerden, en hij speelde de hele tijd met zijn twitteraccount, zodat heel veel mensen niet meer weten onder welke naam hij nu eigenlijk aan het posten is. Ook ik ben het een beetje kwijt.
Maar hij stuurde me een paar dagen geleden een noodkreet via SMS. Alweer heeft hij geen geld, zijn elektriciteitsrekeningen kan hij alweer niet betalen en ook bij de watermaatschappij staat hij nu in het rood. Als hij tegen 8 augustus zijn huur niet betaald, wordt hij op straat gegooid.
Het bericht maakte me zo moedeloos. Het lukt gewoon niet om Yiannis weer overeind te helpen. Ten eerste zitten de omstandigheden flink tegen, en ten tweede blijft hij ook steeds maar in zijn eigen spiraal zitten. Hulp vragen via Twitter lijkt me echt niet de beste manier om er uit te raken. Ik snap wel dat hij probeert om zo veel mogelijk een normaliteit in zijn leven te behouden en op een flatje te blijven zitten, maar ik zie echt niet hoe hij er ooit uit zal geraken. Met alweer wat geld op zijn rekening te storten, zal zijn nood weer voor heel gelenigd zijn, maar het gaat nu bijna twee jaar zo door en ik zie geen evolutie. Ik wou dat er iets meer was dat ik kon doen.
Wij steunen ook een oude vriend van mijn man en elke maand storten wij een bedrag op zijn rekening maar het kan voor ons ook niet zo blijven duren… 3 jaar gaat dat zo al door en het is gewoon uitzichtloos voor die man maar wij kunnen ook niet blijven doorgaan en elke maand blijven storten… maar hoe zeg je zoiets tegen iemand die afhangt van het geld om te overleven. Die man heeft 7 broers en zussen maar er is niemand die naar hem omkijkt! Zucht…
De negatieve spiraal waarin hij zit lijkt uitzichtloos. Hem telkens overeind houden met wat geld en goederen is een hele opgave. Hoe verschrikkelijk ook, en met oprechte pijn in mijn hart, dit gaan we niet redden zo. Volgens mij is voor Yiannis een mogelijkheid uit de spiraal te komen terug te gaan naar Kreta. Maar dat ligt, naar ik heb begrepen, heel moeilijk voor hem. Athene is een stad met veel problemen en veel negatieve “energie”. Op Kreta zijn er wellicht wat meer kansen om uit zijn negatieve spiraal te komen. Maar hij moet zelf die beslissing nemen. Ik moet zeggen, dat ik dit een hopeloze constatering vind.
uitzichtloos…
Ik ben het geloof ik met Jos eens, zo komt Yiannis niet verder. Ik vind het jammer dat hij klaagt dat er niemand naar hem omkijkt. Het lijkt me dat Bruno veel voor hem gedaan heeft en doet. Maar het is een ontzettend lastige situatie. Het is de wrange vrucht van een harde en niet sociale maatschappij die Griekenland is. Is er geen enkele opvang van de overheid voor mensen zoals hij? Eigenlijk is het niet goed dat hij afhankelijk is van enkele personen die per toeval in zijn leven gekomen zijn.
Geven we hem allemaal dan compleet op, wij die hier comfortabel achter onze pc zitten? Is dat toch niet ontzettend wreed? En een uitzichtloze situatie, een muur waarvoor je staat, kunnen wij dat kleine venstertje niet zijn dat weer voor een tijdje uitzicht biedt? Ik wil het althans proberen, maar in mijn eentje heeft het geen zin.
En ooit keert het tij misschien en hebben wij hem dan de hoognodige steun gegeven. Graag reactie.
Vanuit Nederland kan ik Yiannis alleen met een kleine financiele bijdrage steunen. En dat zal ik voorlopig blijven doen. Helaas kan ik niet meer doen. En natuurlijk voelt dat ongemakkelijk. Ik hoop er nog steeds op, dat er op de een of andere manier voor hem een uitweg komt.
Het klinkt hard maar door hem continu geld te geven help je hem niet, hij zal zelf wat moeten gaan doen, ook om uit een depressie te nkomen. Inderdaad naar Kreta (of een ander eiland) er is daar echt wel werk te vinden, ik kan hem heel wat advertenties sturen! Bijv. hulp in de keuken, schoonmaken enz. http://www.aggeliopolis.gr/kriti/prosfora_ergasias
@Sofia Naar Kreta kan hij blijkbaar niet, misschien wel naar andere eilanden? Die advertenties zouden hem moeten kunnen bereiken. Via twitter? En is hij momenteel in staat om te werken? Zo ja, dan moet hij ook nog geld hebben voor de overtocht, en slaapplaats ter plekke vinden.
@Lina ik denk dat geen van ons hem compleet opgeeft maar er zal toch ook echt iets van de kant van Yiannis moeten komen. Pappen en nathouden is geen optie…
Yiannis is niet de enige die hulp in Griekenland nodig heeft….er zijn er zo ontzettend veel. Ik doe vrijwilligerswerk in de gaarkeukens van Athene, je wil niet weten wat voor schrijnende verhalen ik daar hoor. Yiannis vroeg voor geld voor een smartphone of tablet…een vader vroeg mij gisteren om geld voor melk voor de kinderen.
ik volg de redenering van sophia volledig. heb yiannis al meerdere keren bijgesprongen en steun nog enkele mensen/initiatieven op lesbos maar in het geval van yiannis lijkt pappen en nathouden geen optie…
Er zijn er vast velen die harder hulp nodig hebben, als ik bijv. denk aan onverzekerde kankerpatienten, maar je moet echt in Athene wonen om via een betrouwbare persoon te weten waar geld nodig is en dat het goed terecht komt.
Yiannis kunnen we inderdaad niet uit zijn negatieve spiraal halen. Wij helpen hem af en toe, maar niet met hele grote bedragen, want hoe meer je geeft des te meer verwacht je van iemand, dat hij zijn kansen benut bijv.
Een (kleine) steun aan Yiannis heeft voor mij ook te maken met het grote respect wat ik heb voor Bruno
Het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer wat we hier schrijven. We willen wel, maar zien geen vooruitgang. Ik heb me in het verleden wel eens schuldig gevoeld omdat ik niet nog wat meer hielp. Maar schuldig voelen helpt niet, genieten van wat we wél kunnen en helpen waar je kan, is wat we kunnen doen. Tenslotte is Yiannis, of wie dan ook, onze verantwoordelijkheid niet. Dat is hard maar wij enkelingen, wat kunnen we veranderen?
Wat ik kan, doe ik, ook voor anderen, organisaties, etc. Maar het is nooit veel.
En ik val Bea bij, uit respect voor Bruno, ik vermoed dat hij veel meer verhalen van mensen meedraagt dan hij ooit kan meedelen. Draag het maar met je mee. Echt, veel respect.