Ik sta er zelf van te kijken: het is al 17 dagen geleden dat ik nog iets op de blog gepost heb, maar u kent het verhaal ondertussen wel. Een drukke agenda verhindert me om veel te schrijven. Dit keer lag de reden bij het feit dat ik de reportages voor VRT televisie moest voorbereiden. U heeft ze misschien gezien, de voorbije week. Indien niet, zet ik ze graag op een rijtje. Vandaag wil ik het hebben over Nikos.

Nikos en Olympia, met hun zoon Antonis

Het heeft me een paar weken tijd gekost om een gezin te vinden dat voor de camera wilde getuigen hoe het moet leven in deze tijden van crisis, zonder enige vorm van inkomen.Tot ik op de organisatie Solidarity Piraeus stootte, die zowaar vlak bij mij in de buurt zit. Op een zaterdag stonden ze met een paar mensen aan de ingang van een supermarkt van de keten Sklavenitis met hun bordjes van de organisaties. Wie wilde, kon eetwaren in hun karretjes achterlaten. En aan het eind van de dag, hadden ze behoorlijk wat voedsel bij mekaar gekregen. Dat wordt dan onder de leden van de organisatie verdeeld.

Nikos en Olympia stonden er bij, en waren bereid om ons een kijkje te laten nemen in hun dagelijkse leven. Nikos is drie jaar werkloos, Olympia bijna 2 jaar. Ze hebben geen van beiden nog een werkloosheidsuitkering, dus ze hebben geen enkele vorm van inkomen. Nikos heeft reuma en moet medicijnen nemen. Hij heeft zelf geen ziekteverzekering meer, want die speel je kwijt als je langer dan 2 jaar werkloos bent. Gelukkig is hij, samen met zijn zoon, nog verzekerd via de ziekteverzekering van Olympia. Maar dat loopt dus in december 2014 af.

Het gezin woont al 24 jaar in een flatje van ongeveer 70 vierkante meter. Het huis is helemaal afgeleefd en alles lijkt klaar om uit elkaar te vallen. Olympia trakeert ons op een stukje appeltaart die ze zelf heeft gebakken, samen met de mensen van Solidarity Piraeus. Nikos betaalde gedurende 22 jaar tijdig zijn huur, maar dat is de laatste jaren niet meer mogelijk. De huisbaas heeft begrip voor de toestand van Nikos en laat het gezin er voorlopig gratis wonen. Het wordt wel langzaamaan moeilijker, ook voor hem, om het hoofd boven water te houden, want de regering heeft nu extra belasting op onroerend goed geheven, met de zogenaamde ENFIA, zodat hij overweegt om het flatje te verkopen. Of de nieuwe eigenaar dan even veel begrip voor de situatie kan opbrengen, is nog maar de vraag.

De elektriciteitsrekening die Nikos me toonde, bedraagt ondertussen 3.411 euro. De elektriciteitsmaatschappij kan geen speciale regeling treffen om de schulden op langere termijn af te lossen. De charatsi, de speciale taks die via de elektriciteitsrekeningen werd geheven (en nu is vervangen door de ENFIA), hoeft Nikos niet meer te betalen. Maar hoe dan ook staat hij enorm in het rood. Elke keer als er een nieuwe rekening komt, wordt zijn stroom afgesloten. Hij sluit dan illegaal de stroom weer aan, zodat ze weer een maand verder kunnen (hij doet dat ook bij andere gezinnen die zich in dezelfde situatie bevinden). Hij kan niet hetzelfde doen met het water, want dat kun je niet zomaar weer aansluiten. Het gezin probeert geld te vinden, zodat ze in ieder geval het water kunnen betalen.

Het belangrijkste voor het gezin, was dat ze hun waardigheid konden behouden. Dat ze schone kleren hebben en op hun hygiëne kunnen letten. En dat lukt nog.

Zoals gezegd, is het gezin van Nikos aangesloten bij Solidarity Piraeus. Dit is een organisatie waar mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten, mekaar steunen. Ze doen dingen samen en wisselen diensten uit. Ze hebben een ruimte ter beschikking gekregen, waar ze samen komen. Ik ontmoette er mensen die in taverna’s hebben gewerkt, mensen uit de scheepsindustrie van Piraeus, maar ook onderwijzend personeel en zo meer.

Solidarity Piraeus heeft een bibliotheek met boeken die giften waren van mensen die overschot hadden. Er zijn lesboeken, maar ook romans en geschiedenisboeken. De organisatie heeft massa’s kledij verzameld en heeft 20 dozen op overschot, die ze graag naar de eilanden willen sturen, waar er dagelijks vluchtelingen aanspoelen, om die mensen te kleden. Het is de basis van de solidariteit: geven, om er met zijn allen beter van te worden. En iedereen is welkom, behalve fascisten. Aanhangers van Gouden Dageraad zijn al komen aankloppen bij Solidarity Piraeus om hen te bekeren, maar dat lukte niet. Integendeel, een van de aanhangers, die een uitweg trachtte te vinden uit zijn benarde situatie door zich aan te sluiten bij de neonazi’s, is nu lid van Solidarity Piraeus en heeft Gouden Dageraad de rug toegekeerd.

Solidaroty Piraeus verzorgt ook lessen. Antonis, de zoon van Nikos, volgt er taallessen, om opnieuw zijn Panhelleense examens af te leggen, om zo een beter resultaat te halen dan afgelopen juni, toen hij zijn middelbare school afmaakte. Antonis wil kapitein op de lange omvaart worden, en wat geslaagd in zijn examens, maar werd gedwongen om les te gaan volgen in Oinousses, een eilandje niet ver van Lesbos. De familie had daar geen geld voor. Als Antonis een beter resultaat gehaald had, kon hij gaan studeren in Aspropyrgos, waar een andere kapiteinsschool is. Daarom wil hij de examens opnieuw afleggen, om zo daar toegelaten te kunnen worden. Anders kan hij niet studeren, want het gezin kan hem niet onderhouden. Olympia vertrouwde me toe dat ze haar zoon zelfs niet eens naar het leger kan sturen. Met een soldij overleef je in Griekenland niet, en het gezin moet steeds bijspringen, maar in dit geval is het echt niet mogelijk.

Solidarity Piraeus kookt ondertussen 3 keer per week op een klein pleintje in Piraeus voor iedereen die behoefte heeft aan een warm bord. In het straatbeeld van de havenstad zie je geen daklozen meer, want de politie verjaagt hen overal, maar tijdens de maaltijdbedeling, zie je ze toch. Ze komen vol dankbaarheid een bord met rijst en kip eten, en de mensen van de organisatie bieden hen andere kleren aan, zodat ze zich tenminste toch wat beter voelen.

Solidarity Piraeus is opgericht in 2012 en heeft heel wat mensen gered van een depressie. Ik ontmoette een vrouw die zei dat ze 2 zelfmoordpogingen achter de rug had. In 2014 zijn er 340 gezinnen aangesloten bij de organisatie, en het belangrijkste is dat iedereen uit zijn isolement wordt gehaald.

U ziet de reportage hier: http://deredactie.be/permalink/2.36114?video=1.2119682