Hoewel Skiathos een klein eiland is, zijn alle stranden over de weg te bereiken. Daarom is het bijna verplichte kost om een “cruise”-tocht te doen. In het oude haventje liggen allerlei bootjes die je rond het eiland varen, of slechts bepaalde stranden aan doen. Wij kozen voor een tocht rond het eiland: toch wel een volledige daguitstap.

De schippers ontvangen het geld in een sigarenkistje aan de waterkant, heerlijk ouderwets. Als er niet te veel wind is, leggen ze aan op de ontoegankelijke stranden (zorg dat u zeker Lalaria en Tsougkria aan doet), waar je telkens ongeveer anderhalf uur kunt genieten van het heldere water. Met een beetje geluk komt u op het boottochtje dolfijnen tegen (is ons overkomen). De daguitstap is, wat mij betreft, zijn geld zeker waard.

Minder enthousiast was ik over de “cruise” die je langs de andere nabijgelegen Sporadische eilanden Skopelos en Alonnisos brengt. Je zit de hele dag aan boord van een groter schip, waar eigenlijk niet veel te beleven is. Eerst vaar je langs Skopelos, wat het meest groene eiland van Griekenland is. Opvallend: vanaf hier zag ik de hele tijd kwallen.
De eerste halte was de hoofdstad Skopelos. Een schilderachtig stadje, dat eigenlijk niet veel verschilt van de hoofdstad van Skiathos. Wat me wel meteen opviel, was dat de inwoners daar erg op elkaar gelijken. En ook een beetje “eigenaardig” waren. Ik gokte op inteelt en dat is me ondertussen al bevestigd. Het eiland zelf leek me niets meer te bieden dan Skiathos, om eerlijk te zijn.

Tweede halte was Alonnisos. Eerst liet men ons “genieten” van een strandje daar (Leftos Yialos), dat in de verste verte niet kon tippen aan de superieure stranden van Skiathos. Bovendien stikte het van de bovengenoemde kwallen. Geen duik, dus. Nadien ging het richting hoofdstad Patitiri. Voor mij was dit een karakterloos stadje, met enkel nieuwbouw. De vorige hoofdstad, Chora, was een paar tientallen jaren geleden verwoest door een aardbeving. Ondertussen zijn alle huizen daar opgekocht door voornamelijk Duitsers en het dorp is nu zowaar een bezienswaardigheid geworden. Ook op Alonnisos zijn de mensen “eigenaardig” en we waren opgelucht toen het schip verder koerste naar het Marinepark van de Sporaden. Dat is een gebied waar het beschermde en zeldzame Monachus Monachus zeehondje leeft (overigens wordt daar op de Sporaden veel uitleg rond gegeven). Uiteraard krijg je het beestje niet te zien. Ook de dolfijnen lieten het afweten. Al bij al een teleurstellende uitstap, maar wel één die mij er van heeft overtuigd dat ik nooit op vakantie zal gaan naar Skopelos of Alonnisos.