Gisteren is de Griekse acteur Nikos Kourkoulos begraven. De naam zegt u meer dan waarschijnlijk niets. Ik zelf wist eigenlijk ook niet echt wie hij was, behalve dan dat hij de directeur van het Nationaal Theater was. Maar ik wil het dan ook niet over de man hebben. Wat me opviel, was dat er duizenden(!!!) aanwezigen waren op de begrafenis. Politici, kerkleiders en uiteraard heel veel mensen uit de Griekse showbiz. Ik hoorde sommige mensen zeggen dat het voelde alsof een naast familielid was overleden. En het is echt niet de eerste keer dat ik dit merk. Telkens een oudere acteur overlijdt, wordt heel Griekenland in de rouw gedompeld. Waarom zijn acteurs hier zo geliefd en gerespecteerd? Griekenland is weliswaar de geboorteplaats van het toneel zoals we dat kennen, maar dat verklaart niet alles. Bovendien valt deze eer veel minder te beurt aan de jongere generatie van acteurs. Misschien omdat de acteurs, zowel in films als op toneel, iets weten uit te drukken dat eigen is aan de Griekse ziel? Het is opvallend hoeveel toneelstukken er dagelijks in Athene worden opgevoerd (niet allemaal van hoogstaand niveau). Het is ook opvallend hoe veel Griekse films er zijn gedraaid, vooral  in de jaren 50, 60 en 70: magere jaren voor Griekenland, toen men nauwelijks het budget bij elkaar kreeg om de film te maken. Overigens worden die oudere films hier nog dagelijks op het kleine scherm getoond, en iedereen blijft ze bekijken, zelfs al is dat voor de 20ste keer. De jonge generaties kennen zelfs de dialogen uit het hoofd!

Ik heb een aantal van de oudere Griekse films gezien. Ze zijn grappig, soms een beetje banaal, en bijna altijd zijn er misverstanden. Op het eind wordt er steevast getrouwd. Misschien houden Grieken er wel van omdat de films hen herinneren aan eenvoudiger tijden? Aan een tijd van onschuld? Ik heb het nu niet over de meer ernstige films met bvb. Irene Pappas, of Melina Mercouri, die natuurlijk ook geliefd zijn (overigens wordt de Griekse film “I kalpiki lira” bij IMDB beschouwd als 1 van de 100 beste films aller tijden), maar wel over de minder ambitieuze projecten.
Zeker is dat dergelijke films destijds de mensen wat verstrooiing en plezier boden in moeilijke tijden. Het feit dat ze de Griekse tand des tijds doorstaan, vind ik zeer eigenaardig. En het feit dat Griekse acteurs zo op een piedestal worden geplaatst, blijft een onopgeloste vraag.