Iedereen die al op Kreta is geweest, werd al wel geconfronteerd met de typische muziek van het eiland: opzwepende ritmes, gespeeld op luit en de “lyra”, een typisch Kretenzisch instrument. Daar horen ook nog eens de traditionele dansen bij, die voor de rest van de Grieken aartsmoeilijk zijn.
Groot was mijn verbazing dan ook toen we in West-Kreta naar een zogenaamde “panigyri” gingen: een feest met muziek, dans, eten en drinken. Er was daar namelijk geen lyra te bekennen, maar wel een viool; wat typisch schijnt te zijn voor dat gedeelte van Kreta. Het geluid is nagenoeg hetzelfde, de dansen ook.
Iets wat nog verschillender was van de rest van Kreta, waren de “rizitiko”-liederen. Heel aangrijpend zijn die. Mannen gekleed in het typische zwarte hemd en met bruine broek stappen in een soort van processie op en zingen liederen -a capella als het ware- die bijna religieus en zeker hypnotiserend klinken. De wortels van deze muziek, zijn terug te vinden in de Byzantijnse tijd. De liederen bleven voortleven onder de verschillende bezetters, maar kregen een ander karakter. Verzetsstrijders gebruikten de liederen om gecodeerde boodschappen aan elkaar door te geven.
Het is dus eigenlijk rebellenmuziek en dus weinig commercieel. Daarom misschien dat ik er nog niets van heb teruggevonden hier in Athene.