Het is hier in Griekenland ondertussen meer dan een week zomerweer. Wie de tijd heeft, gaat naar het strand. En velen gaan na het werk nog snel een duik in de frisse Middellandse Zee nemen (ik ben helaas niet onder die gelukkigen, wegens te veel werk de laatste tijd).
Het gevolg is dat velen hier al flink bruin zijn (in het Grieks wordt het trouwens “zwart” genoemd – het werkwoord is “zwarten”). Het is opvallend hoe een bleke Griek op een week tijd ineens een hele bruine Griek wordt.
Zelf zit ik ‘s ochtends op het balkon wel ‘s in de zon te ontbijten, of de krant te lezen. Daar krijg je uiteraard ook kleur van. En naar Belgische normen heb ik al een zomers tintje. Maar toch, op het werk zegt men mij steevast: “oei, je bent precies flink verbrand, je gezicht is rood!”. Elk jaar is het van dat. “Dat is dan mijn Vlaamse vel”, antwoord ik dan. Wat wil je, ik ben blond en mijn huid heeft altijd een (weliswaar diep-) rode kleur in de zomer. Dat is gewoon een ander huidtype, neem ik aan. Niets aan te doen. Nochtans verbrand ik niet knalrood, dat de vellen er af vallen. De zon is toch elke dag van de partij, dus ik ga er niet uren als een gek in liggen. Maar goed: zo meteen de zonnecrême bovenhalen, en naar het strand. Na deze warme week kan ik best wat afkoeling verdragen.