Griekenland heeft zo wat het hoogste percentage werklozen in de Europese Unie. Toch worden hier tegelijkertijd een massa buitenlandse krachten aan het werk gezet. Vaak gaat het om illegale inwijkelingen die bereid zijn om tegen een erg laag loon het werk te doen dat Grieken niet meer willen. De werkgevers zijn maar al te blij om Albanezen, Pakistani’s, Roemenen, Russen, Bulgaren, Koerden enz. te werk te stellen in de bouwsector, op het platteland en in de fruitteelt, in de toeristische sector en in gevaarlijke en ongezonde omstandigheden (zoals het ophalen en verwerken van vuilnis). Soms worden de lonen in het zwart uitbetaald en spaart de werkgever op die manier veel geld uit. Dat is echter niet altijd het geval en zo brengen zelfs illegalen geld in het laatje bij de sociale zekerheid. Tegelijkertijd zoeken Grieken vooral naar werkzekerheid en proberen ze zo veel mogelijk in de openbare sector terecht te komen: een sector die hier in Griekenland bol staat van corruptie en politieke benoemingen. Als je daar een job kunt te pakken krijgen, ben je er bijna zeker van dat je niet te hard hoeft te werken en je kunt bovendien ook niet ontslagen worden, hoewel het loon nu ook weer niet zo denderend is. Grieken zijn niet gewend om van job te veranderen (door de stroeve arbeidswetgeving is dat ook niet eenvoudig). “Jobhopping” is hier zo goed als onbestaande en uitzendkantoren kunnen zich maar met moeite staande houden.
Toch worden de buitenlanders hier beschuldigd van het feit dat er geen jobs zijn. Het zijn hier dan wel geen Poolse loodgieters, maar Albanese schilders of Fillipijnse poetsvrouwen.