Sinds ik werkloos ben, zit ik overdag meestal thuis. En dan gebeurt het dat je wel eens wordt lastig gevallen door telemarketing bedrijven. Het gaat dan vaak om enquêtes over automerken, eten, supermarkten enz.

Vandaag was het weer zo’n dag. Eerst krijg ik telefoon van een bank die me een kredietkaart willen aansmeren voor een of andere lening . Dat is de nieuwe rage hier ondertussen: de bank geeft je een lening voor alles (auto’s, huishoudtoestellen, kledij, fitness, kapper, noem maar op)! Tijdens de kerstvakantie kon je een lening aangaan om op wintervakantie te gaan. Je betaalt dan maandelijks je lening af, met een minimum bedrag elke maand. De interest op dergelijke leningen ligt tussen de 6% en de 15%. Vele huisgezinnen slagen er niet in om hun schulden af te betalen en nemen dan een nieuwe kredietkaart om de schulden van de oude af te lossen. Dit verschijnsel begint epidemische omvang aan te nemen. Ik heb gepast.

Een beetje later krijg ik telefoon van een of andere alternatieve telecom-operator, die me lagere tarieven belooft op de gesprekken binnen en buiten de zone (hier hebben we nog telefoonzones). De juffrouw ging echter zo hard te keer dat ik er echt duizelig van werd. Ze ratelde haar hele litanie af en ik kreeg er geen speld tussen. Heb dan maar ingehaakt, want ik kreeg niet eens gezegd dat ik niet geinteresseerd was.

Ik voel mee met de argeloze Griekse huisvrouw, die dit soort telefoons heel vaak te verwerken krijgt. Het mag dan telemarketing worden genoemd: ik vind het een vorm van terrorisme.