Nog een plaatsje onderweg tussen Piraeus en Syvota dat mijn interesse had gewekt: Messolonghi. Hier liet de Engelse romantische dichter Lord Byron het leven toen hij aan de zijde van de Griekse vrijheidsstrijders stond. Het was geen heldhaftig einde door een zwaard van een Ottomaan. Byron werd geveld door een koorts die hij had opgedaan in de lagune van Messolonghi.
Een andere reden waarom ik Messolonghi wel eens wilde zien, is het feit dat het lekkerste uit de Griekse keuken hier vandaan komt: de avgotaracho of bottarga, waar ik het een paar weken geleden over had. Ik wilde wel eens zien hoe of waar die wordt gefabriceerd. En of je die misschien in een of andere taverna kon bestellen. Altijd leuk om je reis op die manier even te onderbreken.
Het eerste wat me opviel is dat de omgeving van Messolonghi compleet vlak is. Het is dan ook een lagune, en dat ruik je ook wel een beetje. Het ruikt er zo wat naar moeras. Je rijdt op een weg en links en rechts heb je dus de zee die wel in percelen verdeeld lijkt. Misschien wordt dat gedaan om de grey mullet te kweken? Het was me niet meteeen duidelijk. Wat ik wel zag, was dat er ook zout wordt gewonnen in Messolonghi. Het ware verdampt in grote zoutpannen en je zit de roze vlekken van het zout dat achter blijft. Inderdaad, de beroemdste zoutfabrikant van Griekenland, Kalas, wint hier zout.
Ook zagen we een heleboel oudjes in het water. “Moeten die arme lui hier zwemmen?”, dacht ik. Maar er was meer aan de hand. De bodem van de lagune is één grote moddermassa, en die modder bevast blijkbaar helende krachten, want heel wat mensen met artrose, halve verlammingen en nog andere aandoeningen, komen hier 2 weken therapie volgen, smeren zich met de modder in, en worden erg snel beter. Dat verklaarde meteen ook waarom er zo veel hotels waren in Messolonghi, want het dorp lijkt mij niet echt een vakantiebestemming.
Taverna’s met de locale lekkernij zagen we nergens en de drukkende hitte en de geur van brak water stuurde ons gauw weer de weg op.
Gr heeft verschillende van die ” spa’s ” en denk dat ik er ook eens gebruik ga van maken maar dan zeker niet in Messolongi als er zo’n lucht hangt . Je pijnlijke botten kunnen geheeld worden en ondertussen doe je amhechtigheid op en betaal je je blauw aan ‘inhalers’!
Een neef heeft tijdens z’n legerdienst een rugletsel opgelopen en hij heeft een kuur in Ikaria gevolgd.Ik stond te gapen toen hij z’n zoontje van 6 oppikte en hem over z’n schouders gooide. Wonderbare genezing .
pff, ik heb schoonfamilie uit Mesologhi – ik ben er maar twee keer geweest, ik word er mismoedig van: vreselijke plek. Je kan veel beter nog een uurtje verderrijden naar het wonderlijke Nafpaktos
enkele worden van Dionysios Solomos over de dood van Lord Byron.
ΕΙΣ ΤΟ ΘΑÎΑΤΟ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΜΠΑΫΡΟÎ
ΛευτεÏιά, για λίγο πάψε
να χτυπάς με το σπαθί.
ΤώÏα σίμωσε και κλάψε
εις του ΜπάυÏον το κοÏμί.
Και κατόπι ας ακλουθοÏνε
όσοι επÏάξανε λαμπÏά.
αποπάνου του ας χτυποÏνε
μόνο στήθια ηÏωικά.