Ik ben nu 1 week aan de slag bij de organisatie van de Special Olympics en het is duidelijk dat dit een organisatie is die in weinig moet onder doen voor de gekende Olympische Spelen. Het is wel een evenement waar minder persbelangstelling voor bestaat en daarom zullen de eisen die aan ons worden gesteld, ook een stuk lager liggen.
Toch mag je de Special Olympics niet stiefmoederlijk behandelen. Ondanks het feit dat vele atleten een verstandelijke handicap hebben en een IQ hebben dat onder de 90 ligt, betekent het toch niet dat de prestaties er daarom minder zullen om zijn. Natuurlijk zijn sommige disciplines wat minder spectaculair dan op de gekende Spelen, maar ik ben er zeker van dat het best wel mooi en interessant zal worden.
Het is ons op het hart gedrukt om op ons woordgebruik te letten als we over de atleten van de Special Olympics praten. We mogen het niet hebben over “achterlijken”, want dat is een erg beladen term. Dit is de eerste keer dat ik in Griekenland een dergelijke raadgeving heb gehoord. Griekenland gebruiken weinig eufemismen en zeggen het zoals het is. Ook zijn ze weinig genuanceerd en velen kunnen echt wel boers zijn in hun taalgebruik.
Om het publiek gevoelig te maken voor de Special Olympics, en om de vrijwilligers op te leiden, is er dit weekend in het Oorlogsmuseum een voorstelling over het evenement. Tevens wordt er meer voorlichting gegeven over de problematiek rond verstandelijke handicaps. Er is zeker in Griekenland nog heel wat bewustwording nodig. Grieken hebben een erg negatieve houding tegenover lichamelijke en verstandelijke handicaps en houden hun gehandicapte familieleden uit schaamte vaak binnenshuis. Het zal u al wel zijn opgevallen dat je weinig minder validen op straat ziet.
En hoe veel voorlichting is er nog nodig! Vorige week, tijdens de optocht van 25 maart, voor de nationale Griekse feestdag, was er een incident in het 25ste Dimotiko (basisschool) van Larissa, waar een jongetje met het Down-syndroom dolgraag wilde mee marcheren. De directeur en de leraar Lichamelijke Opvoeding verboden het jongetje om mee te lopen. Zelfs toen hij daarbij hard stond te wenen, bleven ze onvermurwbaar. Ze verlangden van de ouders een doktersbriefje met de garantie dat het jongetje mee kon marcheren. Volgens de ouders was er geen probleem, als de leraar maar dicht bij de jongen bleef. Maar volgens directie en leerkracht zou de emotie te zwaar zijn en zou de jongen de controle hebben verloren tijdens de optocht.
Gelukkig kan het ook anders. In de 33ste Dimotiko (basisschool) van datzelfde Larissa marcheerde een jongen met het syndroom van asperger wél mee. Hij werd zelfs aangemoedigd door de leerkracht Lichamelijke Opvoeding, tot groot plezier van de leerling.
Maar in ieder geval is er nog werk aan de winkel hier in Griekenland. Laat ons hopen dat de Special Olympics daar toch enigszins zullen aan toe kunnen bijdragen.
je zegt daar iets over dat gehandicapten binnenshuis worden gehouden enz enz. ik ga nu al vele jaren naar lesbos en ben zeker nog niet in alle dorpjes geweest maar wat me van in het begin opviel was dat ik in polichnitos net wél veel gehandicapten zag>…
Wij hadden buren , en ietwat ouder koppel met een autistische dochter en ik stond verbaasd dat de dame haar dochter overal meenam , bij ons kwam ze op koffie , ze gingen samen wandelen en winkelen.
Voor mij was het verbazend omdat ik inderdaad ondervonden had dat gehandicapten hier weggestopt worden en had bewondering voor die welgestelde dame die haar frustratie overwonnen had.
Mijn ervaring in Griekenland en Cyprus is dat er gefluisterd wordt, zogauw het onderwerp op gehandicapten komt.
Een vriendin in Paphos werkt als fysiotherapeut en die zegt dat iedereen die niet “normaal” ontwikkelt, binnenshuis gehouden wordt.
Ik gooi me dan volop in discussies met familieleden om aan te tonen dat een dergelijke manier van denken toch ook niet “normaal” is…maar ja, een xeni zal ik altijd blijven…
Ik hoop ook dat deze Special Olympics bij gaat dragen aan een positievere houding t.o. mensen met een verstandelijke beperking. Dit is hard nodig in Griekenland. Al vele jaren gaat onze dochter, met een verstandelijke handicap en autisme, regelmatig met ons mee op vakantie. De houding van veel Grieken hierover blijft me verbazen. Ook hun onbegrip en onbekendheid over hoe het anders kan. Hopelijk komt er een mentaliteitsverandering op gang. In het klein merk ik soms wel, tijdens discussies.
Ik geloof dat het inderdaad een kwestie van opvoeding is. Er is toch echt wel veel onbegrip. Een voorbeeld: gisteren in de supermarkt stond een familie met 4 kinderen aan te schuiven. De jongen leek me ongeveer 8 jaar oud en hij was duidelijk autistisch. Hij kreeg het moeilijk en wilde zo snel mogelijk weg uit de supermarkt. De moeder vraagt aan de vrouw voor haar of ze er voorbij mochten, omdat haar kind het moeilijk had. Het antwoord was: “Wat kunnen jouw kinderen mij wat schelen?”. De vader verloor zijn zelfbeheersing en riep door de supermarkt: “Hebt u kinderen, mevrouw? Nee? Ik wens u kinderen toe, zodat u kunt ondervinden wat dat is!”
@Rene, ik bedoel dit niet beledigend, maar misschien is er in Polichnitos veel incest? Ik zeg dat omdat ik in Skopelos ook heel wat gehandicapten op straat zag, en de mensen leken daar allemaal redelijk fel op mekaar. Polichnitos is niet bepaald klein of afgelegen, maar het zou wel kunnen.
@Bruno , ik heb ergens hetzelfde fluisterend vernomen over andere eilanden,nl incest en het is erg begrijpelijk dat afwijkingen daar beter aangenomen worden .
Bij ons in het dorp hebben we Vassilà ki. Als kind zag ik Vassilà ki elke zomer twee maanden lang buiten op de grond voor zijn huisje zitten, iedereen enthousiast begroetend die voorbij kwam – en iedereen groette vriendelijk terug. Ik herinner mij hem nog héél goed, hij was van mijn leeftijd; dat maakt een onuitwisbare indruk op je als kind.
Nu, 30 jaar later, zit Vassilà ki daar nog, op de grond, voor zijn huisje, samen met zijn moeder en enkele buurvrouwen, iedereen begroetend die voorbij komt – en iedereen groet hem hartelijk terug.
Dat was en is het leven van Vassilà ki. En dat zal het wellicht blijven zolang zijn moeder leeft en voor haar zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapte zoon kan zorgen.
Een mentaliteitsverandering op dit vlak zie ik er helaas niet meteen aankomen… De tijd staat stil.
Incest is een groot woord ik kan me niet voorstellen dat broer en zus met elkaar in bed duiken of eerste- en tweedegraads familie leden,daar op die eilanden. Maar anderzijds is het normaal dat zoiets voorkomt bij kleine en gesloten gemeenschappen zoals afgelegen bergdorpen en kleine eilandjes, maar ZONDER dat men het beseft natuurlijk kan het zijn dat verre familieleden met elkaar trouwen .
ps deze verhaaltjes om het zo te noemen heb ik ook hier in belgie gehoord over deze kleine afgelegen dorpjes dat er meer dergelijke gevallen voorkomen…..
@Europa , misschien is het woord ‘incest’ wat TE radicaal en zouden we beter over ‘inteelt’ kunnen spreken (da’s toch ruimer), iets voorkomend in gesloten gemeenschappen . De adelijke families indertijd gaven daar ook blijk van maar dan voor andere redenen.
Ik denk dat zoiets in GR niet meer bestaat : de mensen hebben school gelopen en de isolatie van afgelegen streken is ook doorbroken.
In elk geval is het dramatisch een kind te hebben met verstands-of psychische afwijkingen
want zoals Roosje zegt:wie draagt er zorg voor als de ouders er niet meer zijn? Zulke nakomelingen hebben veel genegenheid en stabiliteit nodig,iets wat instellingen moeilijk kunnen aanbieden,zelfs met alle beste wil ter wereld.