Gisteravond kwam ik een Griekse vriend van me tegen, die ik al een tijdje uit het oog was verloren. We waren ooit collega’s: Savvas was een zeer bekwaam graficus, die in Los Angeles zijn diploma had behaald en ook had gewerkt in Californië. Hij was efficiënt, snel en origineel. Toen we samen een kantoor deelden, was er weinig werk, en het leven op kantoor kabbelde voort. Er werden technologieën gebruikt die al een tijdje verouderd waren. Na 2 jaar hield ik het daar voor bekeken, want een dergelijke job is niet noodzakelijk goed voor een nieuwe stap in je carrière. Mijn collega bleef, en geraakte stilaan zijn efficiëntie, snelheid en originaliteit kwijt. Een paar maanden geleden werd hij ontslagen, en hij had het moeilijk om een nieuwe job te vinden, omdat hij min of meer het contact met zijn domein was kwijtgeraakt. Tot een kennis hem oppikte en hem een job gaf. Nu moet Savvas hard werken en terug flink uit zijn pijp komen. Omdat hem dat niet zinde, heeft hij examen afgelegd in een poging om een plaatsje in de Griekse openbare sector te bemachtigen. Reden? “Daar moet ik niet te hard werken, ‘t is makkelijk, en ik kan niet worden ontslagen.”
Helaas is dit wel vaker de mentaliteit van goed gemotiveerde en opgeleide Grieken, heb ik al gemerkt. Maar ja, als de helft van de actieve bevolking in de openbare sector werkt, dan kweek je wellicht dergelijk gedrag…