T. Mikroutsikos en gastmuzikanten

Locomondo mag voor sommigen onder u dan misschien een beetje te veel een feestgroepje zijn, ik kan hier ook wat cultuur brengen. Gisteravond zijn we naar het mooiste plekje in Piraeus, het Veakeio Theater, hier net om de hoek, gaan kijken naar de componist/muzikant Thanos Mikroutsikos en een uitgelezen keure van muzikanten/zangers.

U ziet het al aan de foto: 2 piano’s, een blaasinstrument (dwarsfluit, sax, klarinet, al naar gelang) en zang.

Ik was voornamelijk uit nieuwsgierigheid gegaan. Ik ken de kleine gezette Mikroutsiko met zijn onafscheidelijke pijp wel, maar ik ben niet zo vertrouwd met zijn muziek. Extra reden om gisteren zeker te gaan, was het feit dat hij samen optraden met de emblematische zangeres Maria Farantouri, een monument van de Griekse muziek, die vooral bekend is geworden om haar vertolkingen van het werk van Mikis Theodorakis.

Mikroutsikos en Farantouri hadden nooit eerder op een podium samen gewerkt, dus dat maakte het optreden gisteren heel interessant. Maar het was niet de alleen de typische stem van Farantouri die we hele avond hoorden. De helft van de nummers werden door Yiannis Koutras en Thanos Mikroutsikos zelf gebracht. Jong zijn de mensen niet meer, maar een passie voor muziek hebben ze nog steeds, waardoor het echt wel een voorstelling was die je raakte.

Het ensemble bracht nummers van Kurt Weil, Caruso, en vooral composities van Mikroutsikos die een aantal gedichten van de dichter Nikos Kavvadias op muziek heeft gezet. Gedichten die vooral over de zee gaan, over het feit dat de zoon de zee moet opzoeken om te zorgen dat zijn familie kan overleven. Het ging er dus gisteren niet om dat je de muziek voelde, het was even belangrijk om de zeer rake teksten te begrijpen. Koutras wist je te raken met een nog erg jonge stem, en Farantouri heeft een stem als een klok. Het viel me toch wel op dat ze wat op de sukkel was en helemaal niet goed te been – ze is niet meer van de jongste, maar ze is natuurlijk ook niet mager te noemen.

Goed, hoe moet ik het nu beschrijven voor iemand die niet vertrouwd is met het oeuvre van Mikroutsikos dat jong en oud weet aan te spreken? Een vleuge blues, wat jazz, zwemen van de Griekse muzikale traditie en een pianowerk dat af en toe wel een invloed van Philip Glass of zelfs onze Wim Mertens verraadt. Ik heb weer wat bijgeleerd, en zal Mikroutsikos zeker blijven volgen in de toekomst.