Vier jaar geleden kwam de Griekse nationale voetbalploeg terug uit Portugal en werd ze hier binnengehaald met de nodige égards. Een bende uitbundige supporters wachtte hen op aan de luchthaven; politici haastten zich voor een foto met de spelers; ter plaatse werd meteen een persconferentie gehouden. Een paar dagen later was er een grote kampioenenviering in het Kalimarmaro, het oude Olympische stadion in het centrum van Athene, en de Olympos kreeg er prompt een aantal nieuwe goden bij (o.a. een Duitse!).
4 jaar later kon Griekenland absoluut niet overtuigen. Het enthousiasme is er af, en is omgeslagen in ontgoocheling (na de eerste wedstrijd tegen Zweden keek nauwelijks nog iemand). De spelers kwamen gisteren toe, via het achterpoortje. Geen supporters op de luchthaven. Geen persconferenties, geen politici De ploeg is aan hernieuwing en herbronning toe, klinkt het overal, en de supporters mogen vooral nu niet afhaken. Loze woorden, vrees ik. Ik heb de voorbije week niet 1 goed woord gehoord over de spelers van de nationale ploeg, en ook keizer Otto lijkt stilaan van zijn voetstuk aan het vallen. OK, Grieken reageren over het algemeen nogal emotioneel, maar sinds Euro2004 heeft de nationale voetbalploeg eigenlijk niets meer laten zien dat de moeite waard was. En dat bevestigt wellicht alleen maar wat velen in 2004 dachten: de titel was puur toeval.