Door het hele circus van het afgelopen weekend, is de dood van Polly Panou op de achtergrond geraakt. Niet de grootste naam uit de Griekse muziek, maar toch wel een van de mooiste stemmen, wat mij betreft. Ik hoorde ze voor het eerst toen ze in de liederencyclus Αμάν … Αμήν (Aman Amin) van Stavros Xarchakos optrad. Die liederencyclus was gebaseerd op rembetikoliederen, die het steevast hadden over de hoop op een beter leven, de desillusie van de dromen, de eeuwige nostalgie voor de schoonheid, en de onafwendbaarheid van het lot. Thema’s die ook in 2013 nog heel actueel zijn. De liederencyclus begint met “Μάνα Ελλάς” met de woorden die eeuwig geldig blijven “Τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα”.

Polly Panou had stem vol weemoed, die doorleefd klonk en de diepste noten nog lang in je ziel kon laten doorzinderen. Ik ken geen betere vrouwenstem in Griekenland op dit moment. Heeft u 2 uur de tijd? Zet u dan voor dit meesterwerk dat in 1995 in het theater op de Lykavittosheuvel werd gebracht (ik was er jammer genoeg niet bij).

Polly Panou is gestorven aan “de ziekte die in het Grieks niet mag worden genoemd”.