In tijden van crisis, bloeit de cultuur als nooit tevoren, zegt men wel eens. Afgaande op de verminking van de gedichten van Kavafis op de bussen, lijkt daar nog niet echt veel sprake van te zijn. Maar gisteren zorgde Vasilis Lekkas voor een flinke scheut cultuur. Nu we het zonder Nikos Papazoglou en Dimitris Mitropanos moeten doen, kan ik stellen dat Lekkas op dit moment wellicht de beste stem is die je in Griekenland kunt horen. Ook Mikis Theodorakis was onder de indruk van zijn kwaliteiten, niet alleen als zanger, maar ook als performer. Lekkas zingt niet zo maar een nummer, hij leeft het. En Theodorakis heeft daarom ook speciaal muziek voor hem geschreven.
Gisteravond gaf Lekkas een optreden, enkel vergezeld van een pianist, in een cultureel centrum in Kypseli. Ik wist niet meteen waar me aan te verwachten, maar ik had niet verwacht dat het zulk een kleine zaal zou zijn. Eigenlijk gaat het om een opgeknapt neoklassieke typische Atheense woonst, waar optredens, tentoonstellingen en toneelvoorstellingen worden gehouden. Best wel intiem, zo met een 50-tal mensen. Er hing aanvankelijk wel een elitair cultureel sfeertje, wat toch wel een beetje indruist tegen de filosofie van Lekkas, die vaak op de barricades gaat zingen als hij vindt dat er onrecht is aangedaan. Hij was ook de eerste om bij de sluiting van ERT ‘s avonds te zingen. Zijn sympathie voor de KKE heeft hij nooit onder stoelen of banken gestoken.
Maar de sfeer kwam los na een paar nummers. Het is eigenlijk onwaarschijnlijk hoe de man zo boeiend kan zijn, enkel met de begeleiding van een piano. Ik heb het hem een paar jaar geleden ook al eens zien doen, enkel met rockgitarist Yiannis Spathas (van de legendarische Griekse band Socrates Drank The Conium) naast zich. Lekkas werkte zich door een breed oeuvre en verstomde met zijn klasse.
Hoogtepunt van de avond was toen hij “Mana Mou Ellas” bracht, een gedicht van Nikos Gatsos op muziek gezet door Stavros Xarchakos.
Τα ψεÏτικα τα λόγια τα μεγάλα (de leugens, de grote woorden)
μου τα πες με το Ï€Ïώτο σου το γάλα (heb je me ingelepeld met de moedermelk)
Μα Ï„ÏŽÏα που ξυπνήσανε τα φίδια (maar nu de slangen wakker zijn geworden)
ÎµÏƒÏ Ï†Î¿Ïάς τα αÏχαία σου στολίδια (draag jij je oude gewaden)
και δε δακÏÏζεις ποτΠσου μάνα μου Ελλάς (en je weent nooit, mijn moeder Hellas)
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς (wanneer je je kinderen als slaven verkoopt)
Wat is het toch een prachtig lied, schitterend gezongen en zo toepasselijk.
Η ΚυψÎλη πως σου φάνηκε
@Bruno.Het geeft mij hier in het hoge Noorden – midden in de nacht – een heel prettig, warm gevoel dat jij de gelegenheid hebt en die ook waarneemt om van dit soort prachtige muziek, inhoud en entourage te genieten.In mijn hart voel ik me bij jou(jullie?)en neem zo ook een even deel aan dit soort stukjes van het ‘echte’ leven.