Gisteren werd voor het eerst een nationale feestdag gevierd onder de nieuwe regering. We hadden allemaal verwacht dat het er dit keer anders aan toe zou gaan dan de vorige jaren. En om eerlijk te zijn: het was anders. Voor het eerst in jaren was het Syntagmaplein in Athene niet meer afgesloten voor het publiek. Het was dus een viering van de nationale feestdag voor de hele Griekse bevolking. U herinnert zich dat onder het bewind van Antonis Samaras oproerpolitie werd ingezet om het publiek ver weg te houden van de tribune met de politici, nadat er in oktober 2012 problemen waren ontstaan in Thessaloniki bij die andere nationale feestdag, toen manifestanten toenmalig president Papoulias verhinderden om de parade gade te slaan vanop de tribune. De parade werd toen afgelast.

En er zou gedanst worden. Inderdaad, traditionele dansgroepen stonden op het centrale plein in hun traditionele klederdracht en dansten in de gutsende regen. Een aantal toeschouwers waagden zich mee aan de dans.

Syntagmaplein. 25 maart 2015.

Maar tegelijk was de nationale feestdag toch ook niet meteen een breuk met het verleden te noemen. “We moeten af van die militaire parades”, zo klonk het vanop de oppositiebanken van SYRIZA vorig jaar. Ook de parades van de Griekse leerlingen konden niet op de goedkeuring rekenen van de partij. Maar ziedaar: er werd geparadeerd door de leerlingen, en er was ook een grootste militaire parade.

En groots, dat mag u letterlijk nemen: alle militaire materieel werd van stal gehaald. Jeeps, tanks, gevechtsvliegtuigen, helikopters, en zo meer. Ik moest me toch even in het haar krabben. Twee dagen geleden ging premier Tsipras in Berlijn zeggen tegen bondskanselier Merkel dat Duitse bedrijven (vooral Siemens) heel wat smeergeld aan Griekse politici hadden gegeven om lucratieve overheidscontracten in de wacht te slepen. Dat is al een hele prestatie, want de voorbije jaren was dat eigenlijk onbespreekbaar, en nu is dat dus op tafel gekomen in het hol van de leeuw.

Maar dat het materieel, dat via deze contracten is aangekocht, met veel vertoon over de straten van de hoofdstad kwamen rollen, is toch een beetje raar. Mijns inziens ondergraaft dat toch wel enigszins je argumentatie. Maar misschien zie ik dat verkeerd.

Ik stel me ook de vraag hoeveel het hele gedoe gekost heeft. Georgos Papandreou besloot een paar jaar geleden om de vliegtuigen, helikopters en zo meer, op stal te laten staan, om zo een paar miljoen euro uit te sparen. Het was Dimitris Avramopoulos, minister van Defensie onder Antonis Samaras, en huidig Eurocommissaris voor Vluchtelingenzaken, die de militaire parade terug op de straten bracht. Toen hem werd gevraagd waar het geld vandaan zou komen, antwoordde hij in 2013 dat er een milde schenking werd gedaan door de rijke oligarchenfamilie Vardinoyiannis, eigenaars van 1 van de 2 raffinaderijen, een keten van benzinestations, een televisiezender, een krant en een paar schepen.

Er was dit keer geen sprake van sponsoring of van een schenking. De parade moest groots zijn, en moest de nationale trots weer opwekken. Dat was specifiek de wens van Panos Kammenos, voorzitter van ANEL, de kleine coalitiepartner in deze regering. Kammenos is minister van Defensie en heeft een gezwollen trotse nationalistische borst. Het was ook zijn beslissingen om 10.000 plastic vlaggetjes te laten uitdelen door de soldaten.

Lid van de kaderttenschool, misschien de enige echte verandering?

Ik zag gisteren desondanks toch niet meer nationale trots dan vroeger. In mijn buurt hingen trouwens beduidend minder vlaggen uit dan normaal. Op het Syntagmaplein was het ook niet meteen een mensenzee, maar het slechte weer zal daar zeker ook wel voor een deel hebben tussen gezeten.

Maar er is toch wel wat ontgoocheling bij deze nationale feestdag. Vooral de achterban van SYRIZA had gedacht dat er grote veranderingen zouden komen, zeker op het binnenlandse toneel. Maar die veranderingen zagen we gisteren dus niet. Integendeel, de mariniers van het Griekse leger marcheerden door de straten met slogans die je ook wel eens hoort op bijeenkomsten van Gouden Dageraad.

“Και το όνειρο μας είναι, στην Πόλη εμείς να μπούμε, σημαία να υψώσουμε, τον ύμνο εμείς να πούμε” – En het is onze droom, om weer de Stad (Constantinopel) binnen te marcheren, de vlaggen te hijsen en er de nationale hymne te zingen.