Yiannis

Diegenen die hier nog niet zo lang komen, zullen Yiannis misschien niet kennen. Ik heb hem jaren geleden gevonden via Twitter, waar hij dagelijks zijn noodkreten uitte. We dachten zelfs een stuk rond hem te draaien voor het VRT journaal, maar uiteindelijk hebben we hem gewoon laten praten. Zijn verhaal was sterk genoeg, daar hoefde verder geen beeld bij. U ziet het hier nog een keer. Ik heb Yiannis ook vermeld in mijn boek.

Ik heb hem destijds proberen te helpen, en samen met uw hulp hebben we voor hem onderdak gevonden in een studentengebouw, maar daar heeft hij slechts iets meer dan een jaar gezeten. Yiannis woont nu niet zo heel ver van het Nationaal Archeologisch Museum in een flatje onder de grond, waar hij het daglicht niet ziet. Maandelijks probeert hij de huur van 150 euro bij mekaar te sprokkelen om die aan een arts te betalen die in Thessaloniki woont en zich er nauwelijks bewust van is dat hij die “woning” op zijn naam heeft staan. Laat staan dat hij beseft in welke toestand het flatje zich bevindt.

42 maanden zit Yiannis al zonder werk, wat betekent dat hij al drie jaar zonder enige bron van inkomsten zit. Af en toe kwam er via ons (en daar bedoel ik mee: u en ik) wat geld binnen, waarmee Yiannis dan weer wat verder kon, maar dat was natuurlijk telkens niet meer dan een pleister op een houten been. Door allerlei drukte, was ik er niet meer toe gekomen om Yiannis te zien, en pas twee weken geleden ging ik eindelijk nog eens bij hem op bezoek. Het was emotioneel, hij was zo blij om me te zien en omhelsde me al snikkend. In die omhelsing voelde je de wanhoop, de eenzaamheid, de dagelijkse strijd om te overleven.

Het moeilijke leven heeft zijn sporen nagelaten bij Yiannis. Hij zag lijkbleek en had duidelijk geen zon meer gezien. Door zijn slecht functionerende nieren (hij heeft in feite slechts 1 functionerende nier meer) moet hij enorm zweten en heeft hij voortdurend last van urinewegeninfectie – geld voor een dokter is er niet). In zijn flatje is het nochtans relatief koel (beter dan bij mij thuis). Yiannis heeft bijna niets in het huis staan dat hij huurt, maar alles is wel kraak- en kraaknet. Het is iets wat ik wel bij meer mensen gezien heb die door de crisis zijn geraakt: ze proberen een zeker graad van normaliteit in hun leven te behouden. De normaliteit bestond er ook in dat Yiannis een koffie voor me maakte bij mijn bezoek.

Ik merk dat Yiannis moeilijk praat. Hij zegt zelf dat hij vermoed dat hij een paar keer een licht herseninfarct heeft gehad wegens het feit dat hij zich voortdurend zorgen maakt. Maar het is natuurlijk ook de tandontsteking. Yiannis zit met een losse kies en heeft geen geld voor de tandarts. Zijn gestel lijdt onder de slecht voeding van de voorbije jaren.

Misschien is er toch wat beterschap aan de horizon. De nieuwe Griekse regering had een κάρτα σίτισης (voedselbankkaart) beloofd voor een paar honderdduizend Grieken die in abjecte armoede leven (zoals Yiannis). Daarvoor was geld opzij gezet, maar door het feit dat de Europese Centrale Bank de geldtoevoer naar Griekenland had afgeknepen, heeft de overheid het geld voor dat project grotendeels gebruikt om de leningen en interesten aan de geldschieters af te lossen. Yiannis heeft uiteindelijk een dergelijke kaart gekregen, waardoor hij recht heeft op een toelage van 70 euro per maand. Daar zing je het geen maand mee uit, natuurlijk. Maar het helpt natuurlijk wel een beetje.

Verder heeft de overheid een paar tijdelijke banen geschapen, waar Yiannis zich kandidaat had voor gesteld. Korte projectjes, om bijvoorbeeld straten te vegen en zo meer. Tijdens het aanwervingsproces vermeldde Yiannis dat hij last heeft van zijn nieren (hij heeft nog de nodige papieren van Dokters Van De Wereld die dat bevestigen) waardoor men voor hem een baantje als security-agent heeft aangeboden. Vanochtend, vrijdag, heeft hij een telefoontje gehad dat hij daar maandag aan de slag kan. Hij zal aan een overheidsgebouw worden gezet, op de Iera Odos. Daarvoor moet hij vanuit het centrum de groene lijn nemen, en dan in Monastiraki overstappen op de blauwe lijn om naar Elaionas te sporen. Ik ben hem gisteren geld gaan geven, zodat hij een maandabonnement kan kopen.

Yiannis vertelde me dat hij hoopt dat het nu eindelijk is afgelopen met het smeken dat men hem wat geld toestopt. Hij zal nu een bescheiden inkomen hebben, weliswaar voor korte tijd. Maar toch zit Yiannis nog steeds met een knagende angst. Een paar jaar geleden, toen hij werkloos was, kon hij de huur van zijn toenmalige flat niet betalen. De huisbaas heeft het geld dat Yiannis hem nog moest, aan de belastingsdienst doorgerekend, en die belastingsdienst kan nu op elk moment aan de bankrekening van Yiannis. Vanaf daar wat geld op staat, kan het zijn dat de fiscus het er direct af haalt om de achterstallige belastingen er mee te betalen. Het zal dus zaak zijn om het geld zo snel mogelijk van de bank te halen van zodra het loon is gestort. In hoeverre dat zoiets mogelijk is met het plafond van 60 euro per dag, zal nog moeten blijken. Hoewel je nu al wel 420 euro in 1 keer kunt af halen eender welk moment in de week (je kunt dan wel niet meer gaan pinnen).

Yiannis is ook wel blij natuurlijk. Hij zal nu terug buiten komen, weer mensen zien, en psychologisch zal hij toch wel een duwtje in de rug krijgen. Misschien is het een opstapje naar iets anders na 5 maanden. Ik mag het echt hopen voor hem. Er is nog 1 dringend probleem: Yiannis heeft 2 broeken en 2 t-shirts. Om die schoon te houden en tegelijk te gaan werken, dat wordt een moeilijke opgave. Mocht u iemand kennen die hier in Athene nog broeken (maat 44-46) op overschot heeft, of nog t-shirts en hemden (XL-XXL) heeft, dan hou ik me graag aanbevolen. Ik ga zelf ook in mijn kleerkast nog eens rommelen.