Nadat Tsipras de verkiezingen op 20 september weer overtuigend had gewonnen, ging hij weer met Onafhankelijke Grieken (ANEL) als coalitiepartner in zee. ANEL is een populistische (nu ja, welke partij is dat niet in Griekenland) flink rechtse partij. Dat mag een eigenaardige combinatie lijken, maar voor vele SYRIZA-stemmers is Panos Kammenos, de partijleider, best wel een toffe vent. Zijn bizarre standpunten (over chemtrails en dies meer), zijn onbehouwen stijl, en zijn simplistische retoriek, worden veeleer als een charme gezien. In januari kon je de keuze van ANEL nog verklaren vanuit het idee dat de partij radicaal tegen het memorandum (de leenovereenkomst) met Griekenland was. In September is dat al heel wat moeilijker te verdedigen.

Dat de partij wordt bevolkt door een bende fruitcakes, werd duidelijk toen iemand een keertje ging snuffelen in de tweets van @PORTAPORTA, de twitteraccount van Dimitris Kammenos, neef van, en onderminister van infrastructuur in Tsipras II. Die tweets bulkten van homofobe, racistische, antisemitische platitudes die de positie van de man onhoudbaar maakten. In minder dan 12 uur na het inzweren, nam hij ontslag.

ANEL liep niet meteen in de weg van Tsipras. De coalitiepartner was de voorbij 7-8 maanden vrijwel onzichtbaar. SYRIZA heeft weliswaar nooit een wetsvoorstel voor het parlement gebracht waar de coalitiepartner zou kunnen tegen stemmen. Geen Griekse nationaliteit voor kinderen van migranten die hier geboren zijn, dus. En het ziet er ook niet naar uit dat het er ooit van zal komen. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

ANEL-partijvoorzitter Panos Kammenos kreeg in de vorige regering de post van minister van Defensie. Hij mocht in khaki en in camouflagekledij heel Griekenland rondtrekken en soldaten gaan begroeten. De eilanden waar massaal veel vluchtelingen aanspoelden, heeft de minister van Defensie nooit bezocht, hoewel je dat van iemand in zijn positie wel zou mogen verwachten. Hij liet er voor het eerst zijn neus zien nadat de verkiezingen werden aangekondigd.

Ondertussen is de nieuwe regering dus een feit en Panos Kammenos is opnieuw minister van Defensie. En in die hoedanigheid herdacht hij gisteren de Slag van Salamis, ofwel Salamina. Het eiland net tegenover de kust van Perama, de gemeente met de hoogste werkloosheidsgraad in Griekenland. Salamis staat synoniem voor de Griekse moed, de sluwheid en het vernuft van de Oude Grieken. Nadat de Perzen via de Thermopylen Griekenland waren binnengevallen, probeerden ze met hun vloot Athene aan te vallen. De Griekse admiraal Themistokles lokte de grote Perzische vloot in de zee-engte van Salamis, en verborg zijn eigen vlot achter het eiland. Toen de Perzen de zee-engte binnen voeren, sloot hij die af en overwon hij de veel sterkere tegenstander. Materiaal waar boeken worden over geschreven. Wat inderdaad ook het geval is geweest.

Dit beeld heeft iets van een metafoor

Panos Kammenos wilde het evenement herdenken. Dat gaat gepaard met de nodige bombarie, gemarcheer van zeelieden, een blaaskapel, en natuurlijk ook een vertegenwoordiging van de Griekse kerk. En de rode loper diende te worden uitgerold, zodat de minister een groot kon brengen, als eerbetoon. Wat de foto bovenaan deze post misschien niet erg duidelijk toont, is dat de rode loper over een aantal houten palletten werd gelegd. Het geheel ziet er allemaal een beetje sjofel uit, armtierig zelfs, zou je kunnen zeggen.

Wat is hier de bedoeling van?

De hele esthetiek van de ceremonie heeft iets tenenkrullend. Er worden vrouwen in traditionele klederdracht opgetrommeld, die om de een of andere mysterieuze reden vlaggen van naties omhoog houden die anno 480 voor Christus niet bestonden. Waarom daar een Amerikaanse, een Cubaanse, een Italiaanse en weet ik veel welke andere vlag nog, tussen wappert, weet ik niet. Behalve misschien dat de ambassadeurs van die landen het nodig vonden om dit spektakel bij te wonen. De minister van Defensie nam de hele ceremonie zeer ernstig, te oordelen aan de pagina die er aan is gewijd op de website van het Ministerie van Defensie.

Over spektakel gesproken: u mag het me niet kwalijk nemen, maar dit hele gebeuren deed me denken aan de evenementen die het Griekse kolonelregime organiseerde. Brood en Spelen. Met de zelfde bedenkelijke esthetiek. In dat verband zet ik hier graag de documentaire onder: “De culturele misdaad van de junta”. Kijkt u even vanaf minuut 14:30.