Ik heb er al een heleboel vragen over gekregen, maar om allerlei redenen is het me niet gelukt om er over te schrijven. Hoe gaat het nog met Yiannis Rinakakis, over wie ik me probeer een beetje te ontfermen. Een aantal onder u sturen geld of kledij, waardoor hij toch weer eventjes verder kan, maar het is geen duurzame oplossing (en die boodschap komt terug in elke blogpost over hem). Regelmatig klinken zijn hulpkreten op Twitter, maar er komt hoe langer hoe minder reactie. Hij wordt daar triest en boos van, maar ik probeer hem aan het verstand te brengen dat het niet het beste kanaal is om hulpkreten de wereld in te sturen. Ik maak zelf vaak gebruik van Twitter, maar het gebeurt heel vaak dat ik door de stortvloed aan informatie zijn berichten gewoon niet zie.
Waarom de hulpkreten? Hier eindelijk een update van hoe het Yiannis de voorbije maanden vergaan is. Deze zomer heeft hij een contractje van 5 maanden gekregen. Een pleister op een houten been van de regering die daarmee wilde laten zien is dat ze is begaan met het lot van de allerzwaksten in de samenleving. Yiannis moest de wacht houden op een stortplaats van de gemeente, waar vuilnis werd samengebracht. Bovendien werden er ook inboedels bij elkaar gebracht die moesten worden vernietigd na huisuitzetting. Yiannis stond tot aan zijn enkels in de smerige troep op een terrein in Votanikos, niet ver van het vluchtelingenkamp Elaionas. De ratten hielden een feest op het terrein, maar ook de verantwoordelijken van de stad kwamen af en toe wat meubels meepikken die nog bruikbar waren.
Het duurde een hele tijd voor er duidelijkheid was of Yiannis wel vergoed zou worden voor het contract. De gemeente zei hem dat hij moest komen werken, maar de dienst voor werkgelegenheid OAED wist lange tijd nergens van. Met als gevolg dat Yiannis geen contract zag, maar ook geen geld kreeg. En hij moest het openbaar vervoer nemen om te kunnen gaan werken. Hij moest enkel de bus nemen, maar een maandabonnement kostte hem wel 30 euro (opgetrokken van 20 euro) en dat is een heel groot bedrag als je geen inkomsten hebt.
Uiteindelijk is hij met vertraging betaald geworden: hij kreeg 5 keer 450 euro (de netto wedde voor dit baantje). Daarmee kon hij de huur betalen van zijn ondergrondse flat, en kon hij een aantal openstaande schulden bij de elektriciteitsmaatschappij afbetalen. Want Yiannis wil een schone lei hebben een gerust geweten. Maar natuurlijk was hij zo wel erg snel voor zijn geld heen. Ondertussen krijgt hij wel een solidariteitsuitkering: een bedrag van 216 euro per 3 maand, en heeft hij ook nog eens een voedselpas, die hem het recht geeft om maandelijks voor 70 euro eten te kopen in de speciale supermarkten voor de minst begoeden. Ik hoef u niet te vertellen dat Yiannis hier niet mee rond komt.
Hij wil een zeker vorm van normaliteit in zijn leven behouden, en daarom wil hij zo graag een dak boven zijn hoofd. De flat die hij heeft gevonden, zit achter Patission in het centrum van Athene. Hij woont eigenlijk onder de grond en regelmatig krijgt hij bezoek van kakkerlakken. De eigenaar is een advocaat in Thessaloniki die geen moer om de flat geeft, en nog minder om Yiannis. Zolang de huur maar binnenkomt. En die huur is 150 euro. Met heel veel moeite krijgt Yiannis dat maand na maand voor elkaar, maar het is telkens een lijdensweg om de bedelen en te vragen of iemand kan helpen, terwijl hij zelf geen enkele uitweg ziet. Komt daar nog bij dat hij eigenlijk te veel moet betalen voor water en elektriciteit. Als hij dat op zijn eigen naam kon laten zetten, dan kon hij profiteren van een speciaal tarief voor mensen die niet rond komen. Maar daarvoor moet hij samen met de eigenaar naar de elektriciteits- en watermaatschappij. En de eigenaar doet dat niet. Yiannis zou zo per maand 30 euro kunnen sparen, maar het lukt hem dus niet.
Hij is al een paar keer gaan aankloppen bij stichtingen die armen helpen (u weet wel: de oligarchen met hun filantropisch werk stoppen hun taksvrij geld in dergelijke stichtingen), maar daar kreeg hij nul op het rekest. Er zijn programma’s voor alleenstaande moeders, voor kroostrijke gezinnen die niet rondkomen, maar voor alleenstaande mannen die al bijna 5 jaar werkloos zijn, is er niets. Het leidt allemaal tot frustratie.
Bij elk bezoek aan hem, zie ik Yiannis ouder worden. Hij slaapt slecht, en eet ook niet goed. Dat zie je aan zijn huid, aan zijn doffe ogen, en aan zijn figuur. En hij heeft last van zijn tanden, die los komen te zitten, en dat hoor je ook aan zijn spreken. Het doet me pijn om hem zo te zien aftakelen. Een paar dagen geleden hebben we nog getelefoneerd en het wordt moeilijk om hem te begrijpen.
Ondertussen staat hij al 2 huren achter en dreigt de huisbaas hem op straat te gooien. Yiannis heeft zin om al zijn spulletjes die hij nog heeft (en vaak ook heeft gekregen) te verkopen. Om dan terug naar het opvangcentrum voor daklozen te gaan, waar ik hem jaren geleden uit heb weg gevist. Overigens stond dat opvanghuis onder de leiding van een man die gisteren is opgepakt op basis van fraude: Andreas Martinis. Maar dat slechts terzijde. Yiannis wil niet elke 30 dagen weer de adrenaline door zijn lijf voelen gieren omdat hij weer de centen niet kan vinden om een maand langer een dak boven zijn hoofd te hebben.
Ik probeer hem af en toe nog wat toe te stoppen, maar ik kan nooit zijn huur voor hem gaan betalen. Dan komen we zelf ook niet meer rond. Ik weet niet goed meer wat ik hem moet zeggen. Ik raad hem aan om naar de solidariteitsbewegingen te stappen, maar dat wil hij niet doen. Hij blijft toch wel een koppige Kretenzer…
@Bruno, heeft Yiannis geen familie op Kreta waar hij terecht kan?
Wat een treurigheid toch…lijkt me weinig reden om nog in leven te blijven…ik zou misschien nog liever van mijn laatste centen naar Kreta afreizen…een grote stad is doffe ellende…
Dank, Bruno, om ons op de hoogte te brengen van de situatie van Yiannis. ‘t Was al een tijdje geleden. Zelf blijf ik mijn nek uitsteken voor Yiannis (ook financieel). Jammer genoeg lees ik hier maar twee reacties, en die duiden niet direct op hulp. En waar blijven de reacties van al die anderen, ik heb hier heel wat namen zien passeren( (Jos, Annemie, Penimeni, Roosje, Steven, Bea….), zitten ze allemaal op facebook en verwaarlozen ze dit blog? En waarom steeds hameren op Kreta? Ligt daar de ultieme oplossing? Of is het een schaamlapje? Als Yiannis niet naar Kreta wil, dan trekken wij onze handen van hem af? En ik ken alle argumenten: een druppel op een hete plaat, geen structurele oplossing, er zijn er zovele anderen…… Zelf kan ik mij, als ik eerlijk ben (en dat ben ik ), niet verplaatsen in de situatie van Yiannis, ik probeer het mij voor te stellen, maar dat lukt niet. Maar ik denk wel dat ik altijd zou hopen op hulp, op een lichtpunt, oa. van mensen die achter hun pc zitten en die toch wel het verschil kunnen maken!
Heb yannis al meermaals geholpen..nu help ik al een hele tijd ook mensen op lesbos waar ik al 25j op verlof ga. Mensen die het ook moelijk hebben en de situatie wordt alsmaar slechter ginds. Geen charters meer vanuit brussel, geen toeristen, lege hotels restaurants…het personeel dat enkel in de zomer een inkomen kan vinden wegens geen werk in de winter krijgt het hard te verduren…ik ben ook beperkt in financiele hulp en het is afwegen maar voor het ogenblik tracht ik die mensen, waarvan ik er persoonlijk een aantal ken, te helpen. Lesbos en zijn bevolking lijkt te worden gestraft ipv beloond voor hun opvang van de vele vluchtelingen!.
Lina, fijn voor Yiannis dat je hem kan blijven steunen, maar probeer niet te oordelen over wat anderen doen. Het leven hier wordt steeds moeilijker, eventuele reserves raken op en er zijn steeds meer mensen/initiatieven die steun nodig hebben.
We moeten hier steeds onze plannen bijstellen, nieuwe oplossingen zoeken. Maar dat zal Yiannis ook moeten doen, want er is geen uitzicht op verbetering. Hij zal op z’n minst zijn kelderwoning uit moeten om echte mensen te ontmoeten. Bruno heeft ooit geschreven over initiatieven waarbij daklozen/werklozen koken voor anderen, er zijn zoveel vrijwilligersinitiatieven voor vluchtelingen, dat zijn plekken waar mensen elkaar ontmoeten en elkaar kunnen steunen. Voor Yiannis zelf is het toch ook veel beter om echte contacten op te bouwen?!
trigger warning
In de uiterste wanhoop zou Yannis eens kunnen trachten hulp te vragen aan zijn naamheilige, die zelf in een nog grotere armoede leefde in de dorre woestijn.
of Maria van Egypte, nog een extremer voorbeeld.
@Bea ik oordeel niet over anderen, ik wou enkel een aantal mensen wat ‘opporren’, want ik vond het aantal reacties wat aan de magere kant, en ook niet zo hoopgevend voor Yiannis. Maar ik ben er zeker van dat heel velen hier zich enorm inzetten voor mensen in Griekenland die hulp nodig hebben. Maar misschien zijn er nog anderen die toch hun steentje kunnen bijdragen voor Yiannis. En wat je laatste opmerking betreft ‘voor Yiannis is het toch ook beter om echte contacten op te bouwen’, volkomen waar. Maar de vraag is: kan hij dit opbrengen, gezien zijn psychische en medische toestand. Hij zou moeten begeleid worden!In België gebeurt dat door maatschappelijke werkers. En hier bereiken ze ook niet iedereen. Toch blijf ik een oproep doen : wie kan, help Yiannis.
@Rene De mensen op Lesbos kunnen zeker je hulp gebruiken!!!
@Bea: akkoord dat Yiannis uit zijn kot moet komen en zelf nieuwe oplossingen zoeken, maar soms is een mens daartoe niet in staat, dat weet ik uit ervaring, hulp van buitenaf kan soms dat beetje meer energie leveren. @ Lina: goed dat je je nek blijft uitsteken voor Yiannis! @Bruno: mijn steentje bijgedragen op hetzelfde rekeningnummer van vroeger, ik hoop dat dat nog klopt
@Margriet: wijze reactie! ‘k Ben er blij mee. We zitten op dezelfde golflengte, da’s mijn indruk.
@Lina : je bedoeld het goed , maar denk a.u.b. 2 keer na alvorens je het engagement van mensen in twijfel trekt. Niet iedereen zet dat op facebook, schrijft dat neer in een blog of schreeuwt het van de daken. Ik denk dat je de verkeerde mensen ‘opport’.
Ik sluit me aan bij Bea : goed voor Yiannis dat je in hem blijft geloven.
Elke keer Bruno over hem schrijft , rijzen bij mij en blijkbaar ook bij anderen, steeds dezelfde vragen waar geen antwoorden op komen. Ik ken hem niet persoonlijk en zou mijn boekje te buiten gaan door hem trots en koppig te noemen. Toch ligt de oplossing bij hem en niet bij anderen, twitter of ‘het systeem’.
Een lade met geld opentrekken om hem te helpen, zal hem uiteindelijk niets opleveren. Dat brengt maar even soelaas (hangt af van hoe groot het bedrag is natuurlijk). Het zou hem wel op de goede weg kunnen zetten, maar dan zal hij inderdaad ‘een andere weg’ moeten zoeken. En ik besef goed dat er niet veel opties zijn , maar er zijn er. Yiannis’ medische toestand komt vaak ter sprake, maar er is nooit duidelijkheid gekomen over wat hij nog wel kan en mag doen. Ooit heeft Hans daar eens naar geïnformeerd maar daar is volgens mij nooit een antwoord op gekomen…
En heeft hij al toenadering gezocht met zijn familie in Kreta? Op welke basis? Ik vrees dat Yiannis voor zichzelf al enkele opties uitsluit die misschien een sleutel tot verbetering van zijn situatie kunnen zijn…maar koppig en Kretenzer zijn volgens de Griekse volksmond synoniemen…
Ik heb in Griekenland al vele bewonderenswaardige mensen mogen ontmoeten: gewone mensen , vluchtelingen, daklozen, werkloze jongeren en zieke ouderen. (En zoals Rene terecht schreef : op Lesbos is de nood enorm en ‘wie goed doet, goed ontmoet’ is helaas zelden of nooit van toepassing daar.) Maar iedereen zoekt met verbluffende veerkracht zijn weg uit de miserie, of probeert de huidige malaise te overleven en daar verdienen ze al onze steun en respect voor. Als ik mensen daar vraag hoe het gaat, zeggen ze : we sterven niet van de honger (dat zal ook op Kreta niet het geval zijn) maar daarmee is ook alles gezegd.
En het ergste is dat er geld is. Er zijn fondsen. Maar ze komen nooit , of te laat , of bij de verkeerde mensen terecht. ‘Ach Ellada , s’agapo ‘ maar het is steeds met stekende pijn in het hart. Elke keer is de situatie er schrijnender en schrijnender…voor de meesten althans.
Maar waar een wil is, is een weg. En ik denk dat Yiannis een andere weg moet inslaan, als deze die hij gekozen heeft steeds weer doodloopt (de vervoerskosten om op zijn werk te geraken, zijn steeds weer een bron van ergernis). Kan hij niet ergens kost en inwoon krijgen als concierge? Bv. toeristenhuisjes die in de winter leeg staan en waar in de zomer iemand moet aanwezig zijn als receptionist? Ik ken alvast mensen die zo goedkoop kunnen wonen (Niet in Athene uiteraard) En voor de huisbaas betekent het soms een kleine huurinkomst waar tegenover staat dat zijn huisjes onderhouden worden…
Het zal wel zo zijn dat Yiannis’ situatie heel complex is. Maar het is moeilijk om oplossingen aan te dragen als je door de complexiteit van de situatie (waar je geen hoogte van hebt) steeds weer terug naar af gestuurd wordt. De vraag is gewoon : wat kan Yiannis en tot wat is hij bereid?
Je kan toch moeilijk verwachten in deze tijden dat er geld op een rekening overgeschreven wordt als er geen antwoord komt op deze vragen…? En zoals ik al zei : volgens mijn bescheiden mening is geld de oplossing niet, (Tenzij Yiannis vanwege zijn medische toestand recht recht zou hebben op een invaliditeitsvergoeding). Met vriendelijke groet.
Sorry Lina als ik je verkeerd begrepen had, we willen allemaal het beste voor Yiannis en doen wat in ons vermogen ligt, maar dat wordt steeds moeilijker hier!
IS er een rekening voor yannis waar we wat kunnen op storten? aub
Ik snap de reacties hier wel. Soms vraag ik me ook af waarom Yiannis zo koppig is. Hij ziet geen enkele hulp van zijn familie op Kreta, en er moet daar iets zijn gebeurd dat zijn toekomst zwaar heeft getekend. Hij heeft met gezegd dat hij een “kolopaido” was toen hij jong was en dat hij zich enorm heeft afgezet tegen zijn ouders. Het is nooit tot een verzoening gekomen met zijn vader, en Yiannis heeft geen mogelijkheid gekregen om de meningsverschillen bij te leggen. Toen zijn vader werd begraven, zat hij al in het opvangcentrum van het Rode Kruis, zonder geld om de overtocht naar Kreta te maken.
Ik heb problemen met het feit dat Yiannis zelf ook weigert om zich bij een solidariteitsorganisatie aan te sluiten. Ik zie hoe Solidariteit Piraeus het doet, en ik vind het jammer dat hij zelf daar geen toekomst in ziet. Ik kan het hem echter niet opleggen. Hij probeert het op zijn manier, maar dat werkt eigenlijk niet echt.
En misschien is dit wel een straatje zonder einde, maar ik kan hem niet laten vallen. Ik wil hem niet straffen voor de keuzes die hij niet wil maken. Maar ik kan hem wel af en toe zeggen dat ik vind dat hij zich erg koppig gedraagt. Het is dan aan hem om daar wat mee te doen.
Alleen zal ik hem zeker niet boven water kunnen houden, maar ik ga er van uit dat elke kleine hulp telt.
kun je rekeningnummer geven AUB
Ik schaam me nu wel een beetje. Zo vaak aan hem gedacht, en ‘te druk met eigen bezorgdheden’ die nu echt wel peanuts lijken.
Kretenzers … wie doorgrondt ze ooit helemaal? Ik zou ook liever voor vrijwilligerswerk kiezen en tenminste wat in ruil krijgen dan de onzekerheid van een job, die al of niet betaald wordt.
Het is wel hartverwarmend, dat zovele mensen hem toch nog (willen) kennen, ook al strookt zijn denkwijze niet met de onze. Ik denk dat je op een bepaald moment zover heen bent, dat elke goed bedoelde daad/babbel/raad/ … er niet meer bij kan. Dat roepen het enige is wat overblijft.
Vanuit mijn eigen kleine wereldje wens ik hem toch nog moed en een klein beetje minder koppigheid.
Fijn, Anne-mie, dat je Yiannis opnieuw es onder de aandacht brengt. Moed en wat minder koppigheid wens ik hem ook toe. Blijft de vraag: hoe zou het nu met hem zijn? Weeral een nieuwe maand! En dan komen er rekeningen 🙁 Hoe gaat hij deze keer ‘overleven’?