Georgos Dalaras - Michalis Tzouganakis

Na een uitputtende week, waar ik dagelijks 16 uur werkte (weekend incluis), wilde ik het afgelopen weekend wel eens stoom aflaten. En waar kan je dat beter doen dan in een Griekse kentro, natuurlijk. Alleen bevallen de affiches me dit jaar niet zo. Echter 1 programma stak er bovenuit, althans voor mij: een avondvullende programma met Georgos Dalaras, Pitsa Papadopoulou, Michalis Tzouganakis en Aspasia Stratigou.

Diegenen die mijn schrijfsels al langer volgen, zullen al wel hebben de begrepen dat de voornaamste reden voor mij het optreden van Michalis Tzouganakis was, natuurlijk.

Dat Georgos Dalaras in een “kentro” speelt, dat kan zeldzaam worden genoemd. Doorgaans vult hij grote concertzalen op zijn eentje, maar ik heb het gevoel dat zijn ster wat aan het tanen is. 2 jaar geleden speelde hij nog in een bouzouki-tent met zanger Antonis Remos, die hij nadien zwart maakte in de media. Dat viel niet in goede aarde bij het brede publiek. Bovendien heeft de naam Dalaras een politiek bijklank gekregen. Zijn vrouw stond overigens op de lijst van PASOK bij de afgelopen parlementsverkiezingen, en ook dat roept een aantal reacties op bij het publiek. En tenslotte heeft Dalaras ook de naam van “koultouriarikos” te zijn: een man die een beetje hogere culturele waarden uitdraagt en niet meteen “ten dans” speelt.

Allemaal wel waar, natuurlijk, maar hij blijft wel een uitstekend zanger. Het programma draaide dan ook vooral om hem. De man heeft er al een erg lange carrière op zitten en kan dus putten uit een rijk repertoire. Hij werd bijgestaan door Aspasia Stratigou, van wie we zeker nog gaan horen, want deze jongedame heeft een bijzonder goede stem. Pitsa Papadopoulou is een grote naam in Griekenland, maar ik had nog nooit van haar gehoord. Bleek dat ze meer een “rembetissa” is. Haar donkere, zwaardere stem slaagt er inderdaad in om een goede rembetiko-vertolking te geven. Maar het klonkt allemaal toch wel wat braafjes, wat steriel, en misschien vooral academisch. We spreken hier van uitstekende muzikanten, goeie stemmen, en sterke muziek, maar de reactie bleef toch wat beperkt tot beleefde applausjes.

Tot Tzouganakis op kwam. Het was duidelijk dat het publiek (dat de zaal niet helemaal had gevuld – wat toch wel wat onverwacht was) voornamelijk voor de Kretenzische bard was gekomen. Hij speelde een aantal Kretenzische klassiekers, samen met Dalaras, en bracht ook een nummer van de legendarische Nikos Xilouris, maar toen hij aan zijn eigen repertoire begon, veerde het publiek recht van achter de tafeltjes. Ik heb het al meermaals gezegd: Tzouganakis heeft niet alleen een uitstekende beheersing van zijn instrument, hij is ook een geweldig passioneel artiest die zich helemaal geeft, en het publiek voelt dat heel goed aan.

4,5 uur duurde het optreden: van 22:30 tot 3:00 in de ochtend, maar het aandeel van Tzouganakis bleef beperkt (nauwelijks 10 nummers). Het is maar dat u het weet. Of hij hiermee een nieuw publiek heeft aangeboord, weet ik niet, maar het mag duidelijk zijn dat zijn ster in Griekenland aan het rijzen is. Ik sta alvast te popelen tot hij in de loop van de winter ergens een solo-programma brengt (het huidige programma met Dalaras zal hoogstens 2 maanden lopen). U mag me een trouwe fan noemen.

En omdat 3u in Griekenland vrij vroeg is om een avond met muziek af te sluiten, besloten we nog snel naar het kentro te gaan waar Dimitris Mitropanos (de beste stem van Griekenland) samen zong met Peggy Zina (een pop-zangeres). Dit moet misschien wel de meeste vreemde combinatie zijn. Dit was zonder twijfel het grootste kentro dat ik ooit heb gezien, en er zaten zeker 5000 mensen binnen. Ik hoorde Peggy Zina kwelen, en zag haar tussen ongeveer 100 dansende Grieken op een podium staan. Hopend dat Mitropanos alsnog zou verschijnen, hebben we het 3 kwartier uitgehouden, maar toen hij niet kwam opdagen, zijn we vertrokken. 3 kwartier Peggy Zina is 3 kwartier te veel.