Ja, en hoe was dat optreden van Michalis Tzouganakis nu afgelopen maandag? Het deed in ieder geval deugd om de laouto-magiër weer bezig te zien met zijn eigen groep. Daardoor kon hij meer van zijn eigen repertoire brengen dan tijdens de optredens met Georgos Dalaras. Dat het eigen repertoire ook heel wat Kretenzische mantinades bevat, is niet meer dan normaal. Tzouganakis mag dan wel in België zijn geboren, hij is wel een Kretenzer, en het talrijk opgekomen publiek (het openluchttheater van Nikaia was tot aan de nok toe gevuld) bestond ook voornamelijk uit Kretenzers die in de Griekse hoofdstad zijn komen wonen.

Tzouganakis had zijn trouwe lyra-speler Georgos Skordalos bij zich. Die was er ook bij tijdens de tour met Dalaras. De samenwerking van de twee leidt steeds tot vuurwerk. Ook de vaste bassist was er weer bij, maar gitaar en toetsen werden door nieuwe leden bespeeld. Achter de drums zat zoonlief. Dit keer was er ook een muzikant met doedelzakken (nee, niet van de Schotse soort) bij, die echt wel een verrijking was.

Het verrassingseffect is ondertussen al wel verdwenen: daarvoor heb ik Michalis Tzouganakis het afgelopen jaar genoeg gezien. Maar het blijft natuurlijk wel een plezier om de virtuositeit te zien waarmee laouto en lra worden gespeeld. Opzwepend, bezwerend, ontroerend, het kan echt alle kanten uit en dat doet het ook.
Toch bemerkte ik dat er een beetje slordig werd gespeeld en ik kon ook zien aan de irritatie van Tzouganakis dat het hem niet zinde. Waarschijnlijk lag het aan de geluidstechnicus die het geluid op het podium niet goed geregeld kreeg, waardoor de muzikanten elkaar slecht konden horen en aangewezen waren op hun partituur en hun gevoel. Dat haalde de vaart er soms wel een beetje uit, maar Tzouganakis weet zoiets wel best op te vangen.
Zo kregen we hem “unplugged” te horen, toen zijn microfoon het opeens niet meer deed. Hij kwam helemaal alleen vooraan op het podium staan en zong en speelde zonder enige versterking. Het blijft genieten.

Meer dan 3 uur speelde hij alweer en het publiek was weer door het dolle heen. Het is mijn gewoonte om nadien nog een babbeltje te slaan, maar Tzouganakis zag er moe en lichtjes geïrriteerd uit, en ik was zelf al doodop (het was 1.15u); dus dat zal tot de volgende keer moeten wachten.