Charles Dickens, de schrijver die de miserie van de Britse armoede perfect wist te omschrijven, zou zo stilaan wel inspiratie vinden in Griekenland. Iets meer dan een eeuw geleden was er al een Griekse schrijver die dezelde thematiek aansneedt: Alexandros Papadiamantis.

Ik heb het dan niet over de zelfmoordcijfers. Tot een paar jaar geleden lagen die het laagst in Griekenland: gemiddeld 2,8 Grieken op 100.000 inwoners beroofden zichzelf van het leven tot voor een paar jaar. Nu is dat cijfer verdubbeld en spannen de Grieken de kroon in Europa.

Ik heb het ook niet over de leerlingen die in de scholen flauwvallen omdat ze niet genoeg te eten krijgen. Een paar maanden geleden had ik er al met de nodige aarzeling over geschreven. Wat toen een verzonnen verhaal bleek, is ondertussen overal in Griekenland waarheid aan het worden. Ik heb het ook niet over leerlingen die thuis hun huiswerk moeten maken bij kaarslicht omdat de elektriciteit afgesloten is omdat hun ouders de speciale belasting niet konden betalen (mijn vrouw heeft er zo 2 in haar klas – de leerkrachten zamelen geld in opdat de ouders de belasting zouden kunnen betalen zodat ze tenminste elektriciteit in huis hebben).

Nee, ik heb het over het kleine meisje van 4 die vorige week in de kinderopvang tevergeefs op haar moeder wachtte. Toen de opvangmoeder ongerust werd, en niets van de moeder hoorde, doorzocht ze de zakken van de jas van het kindje. Daar vond ze een briefje: “Ik zal niet terugkomen om Anna op te halen. Ik heb geen geld, ik kan haar niet grootbrengen.”.  Het kindje word nu opgevangen door SOS Kinderdorpen, een VZW die tot voor kort subsidies kreeg om vooral kinderen op te vangen uit gezinnen waar ze dagelijks werden blootgesteld aan geweld. De alleenstaande moeder van Anna was haar job kwijtgeraakt en was in paniek geraakt.

Een aantal andere Grieken, die hun geld veilig hebben staan buiten Griekenland,  zullen er dit jaar met kerst niet minder kalkoen om eten.