Ik weet niet of u zich het volgende ooit al heeft afgevraagd. Stel u het volgende voor: een piepklein dorpje in de Kretenzische bergen. We spreken over misschien 10 huizen en een kerkje. Op een stoeltje voor de gevel zitten de oudjes. Jonge mensen zijn er niet te zien. Er loopt een verharde weg door het dorpje, asfalt is er niet. Tijdens onze vakantie kwamen we door zo’n dorpje. Ik vroeg me af wat er eigenlijk gebeurt als een van die oudjes ziek is, en naar het hospitaal moet. Nog geen 10 minuten later, een eind buiten het dorpje, zie ik een oude man staan wuiven naar mijn auto. Hij roept iets dat ik niet kan verstaan. Ik rij naar hem toe over een verharde weg. Half huilend zegt ie dat ie problemen heeft met zijn hart en naar het hospitaal moet. Bleek dat hij al strompelend op weg was naar het dichtstbijzijnde dorp waar een asfaltweg loopt, met 2 wandelstokken en een aantal plastic zakken in de hand, om van daar dan naar Sitia te gaan, waar hij de boot zou nemen naar Athene om naar het hospitaal te gaan.
Ik verander uiteraard onze plannen en neem de oude Manolis mee om hem meteen in Sitia af te zetten.

Het doet je toch even nadenken. Manolis is 86, heeft last van zijn hart en gaat toch in de Kretenzische bergen wonen. Blijkbaar kon hij op niemand meer rekenen, en telefoon had hij ook al niet. Nochtans was hij niet echt een primitieve bergbewoner, zeg maar. Hij vertelde me zijn levensverhaal onderweg (hij hield gewoon niet op met praten, en kuste bij het afscheid zelfs mijn hand): hij is jarenlang politieman geweest in Athene, maar kon zich niet vinden in de corrupte praktijken van het corps. Hij heeft een zoon die ergens een belangrijke post heeft in de haven van Rotterdam. Zijn vrouw is gestorven.
Hoe Manolis de trip moet maken naar Athene? Ik neem aan dat hij rekent op Samaritanen zoals ik, die hij dan aan de kant van de weg doet stoppen.
Als je de communicatiemiddelen van de moderne maatschappij moet missen, dan wordt het leven toch wel echt moeilijk, zo ver van de bewoonde wereld.