Een ex-premier op een betoging voor hij premier werd. Tijdens zijn ambtsperiode stuurde hij oproerpolitie af op diezelfde betogers.

Al meer dan 20 keer is er al een algemene staking gehouden in Griekenland sinds het uitbreken van de crisis in Griekenland. Al meer dan 20 keer hebben we dezelfde houterige retoriek gehoord van de vakbondsafgevaardigden die jarenland gezellig aangeschurkt zaten met de politici die Griekenland in de vernieling geregeerd hebben. En bij elke nieuwe algemene staking komt er steeds minder volk opdagen. Mijn verwachting is dat het vandaag ook maar een betoging in mineur zal worden.

Waarom eigenlijk? Velen vragen het zich af. Als alle werklozen in Griekenland zich vandaag zouden verzamelen op het Syntagmaplein, dan vul je niet alleen het plein zelf, maar alle omringende straten. Want er zijn op dit moment ruim 1.350.000 werklozen in Griekenland.

Maar die komen niet op straat. Ze moeten zien te overleven. En zich verplaatsen naar Athene, en naar het Syntagmaplein, kost geld. Geld dat ze niet hebben. Dus staken diegenen die nog werk hebben. Dat worden er dus minder en minder. En het zijn lang niet alle Grieken die nog werk hebben, die op straat komen. Nee, het zijn in overgrote mate de werknemers in de openbare sector, want als je in de provésector werkt, en je durft te staken, dan ben je de volgende dag je job kwijt. Want er staan honderdduizenden te wachten om de job van je over te nemen tegen een lager loon.

Bovendien weten heel wat Grieken dat een algemene staking, en de bijbehorende betoging, ondertussen een deel van de Griekse traditie is geworden, en dat het gewoon een middel is om even de stoom van de ketel te halen. “Ga vandaag maar wat staan schreeuwen op het plein, dan ben je morgen weer rustig”, zo lijkt het wel. Griekse stakingen en betogingen zijn ook uitstekende gelegenheden voor bepaalde politici, voornamelijk van linkse strekking, om nog maar eens ronkende one-liners de wereld in te sturen. One-liners die verder geen enkele inhoud hebben.

Bovendien komt elke groep met zijn eigen eisen op straat en wordt er vooral geen front gevormd. We hebben vandaag alweer dat klassieke gerecht: vakbonden ADEDY en GSEE vertrekken vanaf de universiteitsgebouwen naar Syntagma, maar PAME stapt op vanaf het Omonoiaplein. Eén vuist maakt het volk nog steeds niet.

Iedereen zal vandaag wel weer de mond vol hebben van de “strijd” die moet worden gevoerd. Maar net zoals dat woord uit een vocabularium komt van een andere tijd, is ook de staking een drukmiddel uit een andere tijd. Als de Grieken willen dat een actie echt iets uithaalt, zullen ze buiten de lijntjes moeten kleuren van de algemene stakingen. En dat zal vandaag zeker niet gebeuren.