Gisteravond laat was er een bericht op het middernachtnieuws in Griekenland waar je het even koud van kreeg (het nieuws van een nieuwe paus wordt in een orthodox land niet meteen zo gevolgd). Het was een bericht dat ik al in mijn tweets had gezet, maar enkel in het Grieks.

In het dorpje Gomfa, nabij het provinciestadje Trikala, in Centraal Griekenland, trok de directrice van een lagere school aan de alarmbel.
Na een paar dagen afwezigheid kwam een zesjarig jongetje weer naar school, helemaal uitgemergeld en rillend van kop tot teen. Hij vertoonde ernstige ondervoedingsverschijnselen. De ouders werden er bij gehaald, en die wonen al een tijdje in een soort van stacaravan. Ze zijn al meer dan 2 jaar allebei werkloos en dan krijg je geen werkloosheidsvergoeding meer. De vader werkte in de bouwsector, maar die ligt helemaal plat. Ze moeten het dus zien te rooien met geld dat buren en familie hen toestoppen. Dat was duidelijk niet genoeg om het jongetje fatsoenlijk te voeden.
De 28-jarige moeder kwam voor de camera (met het gezicht onherkenbaar gemaakt) betuigen dat het gezin het heel erg moeilijk heeft en dat ze niets wilden zeggen, uit schaamte voor de toestand waarin ze zich bevinden. Blijkt dat ze ook nog een 8-jarig dochtertje hebben met een hartkwaal, maar door financiële problemen, zijn ze met het meisje de afgelopen 4 jaar niet meer naar een dokter geweest.

De situatie is des te schrijnender, want op het Griekse platteland zijn er geen NGO’s of organisaties die helpen. Dat blijft min of meer beperkt tot de grote steden.

De directrice had besloten om een noodoproep te doen, want het is niet de eerste keer dat ze ondervoede kinderen in haar schooltje ziet. De reporters waren ook langs geweest in de ziekenhuizen in de buurt van Trikala, en van de dokters hoorden ze verhalen van jonge kinderen die zijn binnengebracht omdat ze waren flauwgevallen in de scholen.

Er is tot nu toe weinig ruchtbaarheid gegeven aan dit soort toestanden, omdat er een zekere trots is. Mensen willen niet laten zien dat ze de eindjes niet meer aan mekaar kunnen knopen. Maar achter de muren van de huizen, spelen zich ware humanitaire drama’s af, voor diegenen die daar nog aan twijfelden.