23 april 2010: Georgos Papandreou staat op het prachtige eilandje Kastelorizo en kondigt aan dat hij de hulp van het IMF en de Europese partners heeft ingeroepen om Griekenland uit het moeras te helpen, want de overheidsschuld lijkt nog groter dan oorspronkelijk gedacht. Een half jaar voordien was hij verkozen door meer dan 40% van de Grieken die waren gaan stemmen. Hij had gezegd dat er geld was, had nog een aantal cadeautjes uitgedeeld aan de ambtenaren  (loonsverhoging voor allen, behalve voor de leerkrachten, ondanks het feit dat Papandreou altijd zei dat het onderwijs een belangrijke peiler van de maatschappij is). In een interview had hij gezegd dat het nooit een goed idee is om het IMF binnen te halen, want de besparingspolitiek die door dat fonds wordt opgelegd aan de landen, snijdt in onderwijs en gezondheidszorg en dat is geen goed recept. Ondertussen had hij al wel met zijn socialistische vriend Dominique Strauss-Kahn samen gezetn om te polsen of het IMF Griekenland niet kon bijspringen.

“Vergeet ons niet, meneer de premier.”
“Daarom zijn we hier.”

De geloofwaardigheid van de man kreeg een deuk waarvan hij nooit meer herstelde. Vrij snel kwam er een eerste Memorandum waarin een voorspelling werd gemaakt hoe snel Griekenland uit de crisis zou raken. Interessant om hier nog eens neer te zetten en om het te vergelijken met de situatie zoals we die nu beleven.

Vandaag staat de teller op:

• Inflatie: 1,6
• Economische ontwikkeling: -4,2%
• Algemeen begrotingstekort: 10%
• Overheidsschuld: 165%
• Werkloosheid: 27%