Ziezo, DIMAR is uit de Griekse regering gestapt. Het was een kwestie van tijd en het was een kwestie van het vinden van het juiste excuus. Misschien is het ooit de bedoeling geweest van partijleider Fotis Kouvelis om toch een beetje op het beleid te wegen, maar veel is daar nooit van te merken geweest. Ook de ministers en regeringsleden die door DIMAR zijn voorgesteld, waren niet meteen de meeste inspirerende figuren. Ze lagen hier en daar wel een beetje dwars bij het doordrukken van de hervormingen, omdat die niet altijd strookten met de grondwet, maar uiteindelijk werd hun stem nauwelijks gehoord.

En dus zijn al die ministers uit de regering opgestapt. DIMAR had geen politici in het kabinet, maar had technocraten en universiteitsprofessoren voorgesteld. PASOK deed net hetzelfde, maar PASOK-leider Venizelos raakte de laatste tijd duidelijk meer en meer geïrriteerd dat ook hij niet persoonlijk meer in de kijker kwam en dat Samaras alle pluimen op zijn hoed kon steken, toen er positieve geluiden waren te horen. Die positieve geluiden zijn ondertussen wel gestopt, sinds de Griekse premier eenzijdig de hele openbare omroep heeft stil gelegd.

Tijd dus voor Venizelos om te manoevreren. Premier Samaras heeft dit weekend zelfs lof voor de omvangrijkste der partijleiders, met wie hij vorig jaar, in zijn pre-electorale campagne absoluut niet wilde samenwerken. In de krant To Vima klonk het vandaag anders: Venizelos is een verantwoordelijke partner.

Heel erg verantwoordelijk zijn ze, die Nea Dimokratia en PASOK. De 2 partijen die onafgebroken afwisselende Griekenland hebben bestuurd sinds 1974 staan nu samen aan het roer van het land om hun eigen Augiasstal uit te mesten. Democratie als tragikomedie.

Venizelos weet wel waarom hij besloten heeft om in de regering te blijven zitten. Een opiniepeiling afgelopen vrijdag geeft PASOK nog 4% van de stemmen. En die partij gaat nu naar verluidt 15 regeringsleden leveren bij de regeringsherschikking die er morgen zit aan te komen. Het wordt allemaal steeds moeilijk om dat te gaan verkopen aan het Griekse volk. De technocraten gaan er uit, de politici komen er allemaal weer in. Politici die niet bepaald een palmares van successen hebben.

Met dat personeel moet de Griekse regering dan maar verder strompelen en gaan hervormen, ambtenaren ontslagen, de Griekse economie concurrentiëler maken. Tot aan de Duitse verkiezingen althans. Want er was druk vanuit Brussel en vooral Berlijn om niet opnieuw naar verkiezingen te gaan. Althans niet tot Angela Merkel in oktober weer stevig in het zadel zit. Democratie als tragikomedie.