Het ontkennen heeft geen enkele zin: ik heb twee linkerhanden.  Maar eigenlijk is het nog erger dan dat: ik heb ook twee linkerogen, of foute zenuwbanen, of hersenhelften, of hoe heel dat samenspel van ruimtelijk inzicht, technisch begrip en het coördineren van handen en vingers dan ook mag functioneren.  Technische dyslexie, zoiets.  In elk geval: ik krijg zo goed als niets gebricoleerd, in elkaar gezet, vastgevezen, rechtgezet, opgehangen of gebouwd.  Niet enkel kan ik het praktisch niet uitvoeren, ik blijk ook volkomen niet in staat om zelfs maar een begin van een idee te hebben hoe dingen zoal in elkaar steken.  Toiletmechanismen, afvoerpijpen, sloten, klinken, gordijnen, tuinhuisjes, ventilators of bey blades – ik wens ze allemaal roest, motteballen, doem en vernieling toe.

Maar! Nood breekt wet: door een aantal keren te verhuizen en twee kinderen te entertainen, is er de laatste jaren toch enig beterschap merkbaar.  De vele How-To filmpjes op You Tube zijn inmiddels bekend terrein, en ook bouwsels die van een zeer gedetailleerde handleiding zijn voorzien – het soort waar niets verondersteld wordt en elke stap uitgebreid en met kleuren, symbolen en ‘pas op!’- tekens wordt uitgelegd – behoren inmiddels tot de verworven vaardigheden.  Zo mag ik me stilaan een gevorderd monteur van Playmobilkastelen noemen, en reken ik mezelf eveneens tot het select kransje experts dat de IKEA-Specialisteninsigne op zijn hemdsmouwen mag naaien.  Gesteld dat ik zou kunnen naaien, natuurlijk.

Hierin overtref ik moeiteloos de Griek.  Hoewel de IKEA-blokgebouwen inmiddels al vele jaren het Griekse landschap teisteren, en ook redelijk wat commercieel succes kennen, heb ik nog niemand ontmoet die er een goed woord voor over heeft.  De kleine spulletjes vinden nog wat genade, maar de meubels worden algemeen afgedaan als gammel, rommel en brol.  Dat strookt niet met mijn eigen ervaringen, maar ik denk dat ik weet waaraan het ligt: slechts weinig Grieken slagen erin om zo een kleerkast, bed, tafel of TV-meubel naar behoren in elkaar te steken, zodat de helft van de huishoudens nu door hun bed zakken, hun pasgestreken hemden samen met de kast op de grond zien vallen of hun plakkerige Frappé spillen over de rammelende tafels.

De oorzaak hiervoor is evident: de Griek kan geen handleiding volgen.  Zo’n IKEA-handleiding staat vol kleine details: aan welke kant de gaten, wat is de boven- en onderkant, welke bouten, hoeveel vijzen, vast of los aandraaien, de volgorde uiteraard, enz…  Dat is veel te veel en veel te precieze informatie voor de Griek.  De Griek wordt daar hoorndol van.  Begrijpt het nut er niet van.  Zelfs met veel wilskracht: kan niet, lukt niet, tot stap vier misschien, maar zeker niet alle zestien stappen.  En bovendien, het is toch simpel?  Twee latten, wat planken, wat vijzen, en hopsakee!  “Ade ga…. – hebben we toch weer brol gekocht zeker…”

Dit gezegd zijnde, als hij geen boer of beroepsklusser is (car tuner bijvoorbeeld), kan de Griek ook zonder handleiding zo goed als niks maken.  Daarin verschilt hij dan ook geweldig van de gemiddelde Vlaming, voor wie het bouwen van een tuinhuisje met twee verdiepingen en veranda een ochtendactiviteit is en die nog het liefst zijn eigen bakstenen zou bakken in zijn zelfgemetselde oven.  Bij een kleine rondvraag bleek van mijn Griekse vrienden slecht één enkeling een electrische boor (‘blak e dakker’) in huis te hebben, en die kerel is opgegroeid in New Jersey.  Voor een kadertje wordt de klusjesman gebeld.

Waarom dit zo is, is een lastige vraag en leidt me recht richting Glad Ijs, maar zeker is dat ze niet allen even linkshandig en –hoofdig zijn als ik.  In tegendeel zelfs, naar mijn aanvoelen heeft de gemiddelde Griek een stevig ontwikkelde zin voor mechaniek.  Laten we het dus maar op ‘cultuur’ houden.  Klussen, met de handen werken, kloppen, boren, vijzen, zagen, schuren, kruipen, vuil worden en zweten zitten niet in de cultuur van de Stadsgriek.

Het moet af en toe wel gedaan worden, natuurlijk.  Door wie dan? Door niet-Grieken uiteraard!  Dat is zo voor de klassieke sectoren: kuisvrouwen komen uit de Filipijnen en Bulgarije, bouwers uit Albanië, bejaardenverzorgsters uit Bulgarije en Georgië, autowassers en benzinetappers uit Pakistan en Bangladesh, fruitplukkers eveneens uit Pakistan en Bangladesh en matrozen uit de Filipijnen.

Maar het geldt ook voor vele andere ietwat vermoeiende beroepen.  Op het enigszins vergeten Cycladeneilandje Kythnos, hadden zowat alle tavernes Pakistaanse afwassers; de klusjes in en rond de huurkamers werden verricht door een type dat ik Oezbeeks of Georgisch zou inschatten;  de vrachtwagens met fruitvoorziening voor de supermarktjes werden bestuurd door Pakistani’s; de strandopruimers met T-Shirt van de Gemeente Kythnos waren ook van die kanten, en hetzelfde geldt in feite voor zowat elke persoon die we op het eiland zagen werken op een andere plek dan achter of op een bureau.

En dan komt bij mij een vraag op, weerom richting Glad Ijs: het zal dan wel ‘de cultuur’ zijn, maar zolang de Grieken zelf dit soort werk niet willen doen, wat moet ik dan eigenlijk denken van die hele crisis?  Hoe zit dat eigenlijk met die werklozen? Die armoede? Die hongerige schoolkinderen?

En dan overvalt mij het ietwat vieze gevoel dat ik ook heb bij het aanhoren van al die crisisinformatie die zo massaal over ons wordt uitgestort: wat is waar, wat is niet waar? Wie heeft er hier belang bij? Wie spint er hier garen bij? Wat is de rol van de media? Van de regering? Van de linkse oppositie? En hoe kunnen wij dat in godsnaam allemaal te weten komen?

Of mis ik hier wellicht een paar bochten?  En waar liggen die dan?

En ook het volgende vraag ik me plots af:

• Wie gaat al dat werk doen nadat Chrysi Augi alle bruinhuiden heeft buitengeklopt?
• Wie knapt er nu in Pakistan al die klusjes op?  Hoe zit die internationale sociale ladder in elkaar?
• Zouden enkel handige Pakistanen naar hier komen?
• Welk mechanisme maakt dat sommige Pakistanen op kruispunten de ruiten wassen en anderen het tot shiftleiders in tankstations schoppen?
• Zijn er ook Pakistanen met twee linkerhanden en een linkerhoofd, en wat doen die dan om aan de kost te komen in Griekenland?
• Misschien zijn de Griekse Pakistanen wel goedkoper dan de inlandse, en kunnen we al die call centers terug ‘insourcen’?

En wat zou ik zelf doen mocht ik een Pakistaan zijn?  Misschien moest ik dit dan maar doen: op de parking van IKEA gaan staan, met een maagdelijk witte overall, mijn diensten aanbieden als specialist-assembleur.  Voorzien van een glimlach, een dikke huid en een rugzakje handleidingen.  Of beter nog, een iPad voor directe toegang tot You Tube, ‘s werelds grootste help desk.  Een 21ste-eeuwse gastarbeider.  The Greek Dream.  Blijven jullie maar rustig zitten.  Het fortuin lacht me toe.