Dit jaar hebben we de zomer afgesloten met een concert van Michalis Tzouganakis. Diegenen die me al langer volgen, weten hoe fel ik onder de indruk was toen ik hem voor het eerst zag. Hij combineert de typische Kretenzische muziek met heel wat andere genres die hij opgesnoven had toen hij nog in Beringen woonde. Tzouganakis heeft de aouto, de luit, ter hand genomen en heeft het instrument in domeinen geleid waarvan je nooit zou denken dat het er thuis hoorde. Afgelopen zondag bracht hij in het Theatro Brachon, het mooiste theatertje van Athene, een repertoire van Kretenzische muziek, Griekse entechno (hij waagde zich aan Dalaras en Papazoglou, wat volgens mij niet de beste keuze is), en natuurlijk ook aan zijn eigen oeuvre.

Hij had een speciale gast bij zich: Vasilis Skoulas, een oudere Kretenzische lyraspeler, die erg bekend en geliefd is in Griekenland. Toen ze samen speelden, klonk dat zo:

En wanneer Tzouganakis zijn eigen nummers brengt, dan kom je ogen te kort om zijn vingers te volgen, wanneer de over de fretten van dit moeilijke instrument dartelen.