Een Syrische vader met zijn twee kindjes op het verlaten speelveld. De moeder is achtergebleven in Syrië en de man was doodongerust over haar lot.

Een week geleden kwam er van de personeelsdienst van het bedrijf waar ik werk een oproep om de vluchtelingen die zijn opgenomen in Hellinikon, te gaan helpen. De taken: eten verdelen, en kledij uitzoeken, sorteren en klaarmaken voor diegenen die het nodig hebben. Ik moest geen twee keer denken om me als vrijwilliger op te geven. Na mijn werkdag spoedde ik me naar Hellinikon, maar ik wist eigenlijk niet meteen waar ik moest zijn. De site van Hellinikon is de oude luchthaven die nu echt wel een complete ruïne is. Maar verder staan op de site ook nog Olympische stadions die na 2004 nauwelijks of niet meer zijn gebruikt. Een van die stadions, is dat van hockey, een sport die de Grieken niet of nauwelijks kennen en na 2004 niet bepaald aan hun hart hebben gedrukt. Hellinikon staat in de etalage en zou voor een belachelijk laag bedrag zijn opgekocht door de Griekse oligarch Spyros Latsis. Hoewel dat weer niet helemaal duidelijk is, want er zou bezwaar zijn ingediend tegen de verkoop. Het onduidelijke verhaal zal ik op een andere keer eens moeten uitspitten.

Vrijwilligers sorteren de ingezamelde kledij.

Het stadion staat erg ver weggestopt op de Olympische site, zodat de vluchtelingen die er worden opgevangen, volledig aan het oog van de buurtbewoners zijn onttrokken. Het eerste wat me opviel toen ik er aankwam, was het feit dat er totaal geen organisatie leek. Wie heeft de vluchtelingen naar het stadion gebracht? Wat gebeurt er met die mensen? Welke opvang is er? Ik kreeg van de aanwezige vrijwilligers geen antwoord.

En wie waren die aanwezige vrijwillgers? Ik liep zowaar een aantal bekenden tegen het lijf van Solidariteit Piraeus, de organisatie bij mij in de buurt! Dat ze zich het lot van de vluchtelingen aantrokken, wist ik. Maar dat ze ook actief betrokken waren bij de opvang in Hellinikon, was nieuw voor me. Lang konden ze niet blijven, want ze verwachtten een schip met een nieuwe lading vluchtelingen voor wie ze allerlei luiers, toiletpapier, en kledij hadden ingezameld. En ze gingen een grote pot eten op het vuur zetten, voor diegenen die honger hadden. Solidariteit Piraeus toont een les in menselijkheid: de leden hebben geen inkomen, kunnen de eindjes niet aan elkaar knopen, en bieden hulp aan de vluchtelingen, terwijl er in Brussel wordt gewerkt aan een plan dat wellicht nauwelijks effect zal hebben.

Begin er maar aan

Zelf heb ik vandaag meegeholpen aan het sorteren van kledij: voor mannen, voor vrouwen, voor kinderen en voor babies. Maar voor ik er aan begon, maakte ik een rondje door het stadion. Al bij al moeten er ongeveer een 250 vluchtelingen hebben gezeten, heel wat minder dan diegenen die in het Olympische stadion van Galatsi zijn opgenomen. Opvallend: de gemiddelde leeftijd moet ergens rond de 20 zijn geweest, en de meesten onder hen waren Afghanen. Tieners nog, en jonge moeders met babies, die nog borstvoeding krijgen. Allemaal slapen ze, verspreid over het hele stadion, op dekens op de vloer. Sommigen onder hen hebben nog een iglo-tentje dat ze op het beton open hebben gezet, om toch een zekere privacy te hebben.

De overheid blinkt uit door afwezigheid. De Afghanen spreken zo goed als geen engels en het is eigenlijk onmogelijk om met hen een conversatie te voeren. Vrijwilligers en vluchtelingen: twee werelden onder het verroeste Olympische dak, die enkel naar elkaar glimlachen en elkaars taal niet spreken, maar toch aanvoelen wat de andere wil. Er hangen instructies in het Arabisch op de muren, maar ik hoorde Pashtun en Dari, dus die instructies zullen niet te veel uithalen.

Luiers, shampoo, zeep

De drie snackbars van het stadion worden nu voor iets helemaal anders gebruikt. In de ene snackbar zijn hygiënische producten te krijgen: allemaal ingezameld door vrijwilligers. Luiers, shampoo, zeep, en zo meer. In de andere snackbar bieden een dokter en een paar verpleegsters gratis hun diensten aan.

In de loop van de vooravond werd de derde snackbar gebruikt om voedsel uit te delen. De gemeente Argyroupolis/Hellinikon had een catering dienst ingehuurd om souvlakia te roosteren voor de vluchtelingen. Voor alle zekerheid was het kip-souvlaki. Niemand weet of de vluchtelingen moslims, christenen of wat dan ook zijn. Doet er ook niet toe: het zijn jonge mensen die hulp nodig hebben.

De kinderen leken het naar hun zin te hebben: sommigen waren aan het oefenen met een step, anderen met een skateboard, en er werd schuchter gevoetbald. Maar de tieners deden niet mee. Die zaten gewoon wat voor zich uit te staren. Er is in het stadion werkelijk niets te doen, en ze kunnen er niet uit. Rond het domein staat een grote afsluiting die door een security dienst wordt bewaakt. Je ziet het aan de ogen: ze willen hier weg, en liefst zo snel mogelijk.

De route naar het beloofde land

Waarheen? Blijkbaar Duitsland, te zien aan een tekening aan de muur, waar de route naar het beloofde land staat op getekend.

Rond 20:30u vertrok ik. De overgebleven vrijwilligers waren ook aan het opruimen en de kinderen maakten zich klaar om te gaan slapen. En wakker te worden in hetzelfde troosteloze geraamte van een blufproject dat Griekenland nog verder in de ellende heeft geduwd. Je wordt er niet vrolijker van, en je hebt het gevoel dat je ergens aan de rand bengelt. Aan de rand van een andere wereld, aan de rand van een tijdsgewricht, en aan de rand van een maatschappij die probeert verder te gaan alsof er niets aan de hand is. Want in Hellinikon en vooral verderop in Glyfada, lijkt het leven gewoon verder te gaan zoals het dat al jaren doet. En ondertussen stuurt Yiannis me ook nog een SMS dat hij nog steeds niet is betaald, en dat hij door gebrek aan geld de voorbije twee dagen niet is gaan werken omdat hij zich het ticket voor het openbaar vervoer niet kan veroorloven.

En ik moet denken aan die hotspots die Griekenland eind deze maand zou gaan openen om de vluchtelingen te registreren. Als ik zie hoe de jongens en meisjes daar in Hellinikon zitten, dan kan ik alleen maar vrezen dat het een maat voor niks zal zijn. Een loze belofte, met een overheid die eens te meer schromelijk tekort zal schieten.

	Â
Â	Â
Â	Â
Â	Â