Voor de buitenstaander lijkt de Griekse samenleving minder gesteld te zijn op protocol: men gaat hier heel vlot en gemoedzaam met elkaar om. In zekere zin is dat natuurlijk ook wel. Je zou dan ook verwachten dat men mekaar hier heel gemakkelijk tutoyeert. En toch is dat niet echt het geval. Ik heb daarbij het volgende vastgesteld. Mensen van dezelfde leeftijd tutoyeren elkaar in dagdagelijkse omgang. Iemand met wie je een informele relatie hebt (een buurman, de kruidenier, enz.) maar die wat ouder is (ik schat zo vanaf een jaar of 55) wordt meneer of mevrouw genoemd, maar men blijft wel de voornaam gebruiken. Zo is heet onze buurvrouw “Mevrouw Roula” en de kruidenier “Meneer Kostas”. Sommigen spreken deze mevrouwen en meneren met “u” aan, en anderen met “je”.
Op de werkvloer is de situatie strikter. Iemand die een hogere positie heeft, wordt steevast met mevrouw/meneer aangesproken, gevolgd door de familienaam. Dus het is Meneer Papadopoulos. In België sprak ik mijn bazen steeds aan met de voornaam, en hier doe ik dat ook nog steeds. Onze CEO is in Brussel geboren, dus hij kijkt daar niet van op. Mijn collega’s echter wel. Er zijn mensen die hier al 10 jaar werken en hun oversten nog steeds met meneer en mevrouw (+familienaam) en “u” aanspreken. Dat creëert volgens mij echt wel een te grote afstand. Het heeft misschien ook nog wel wat te maken met een mentaliteit die ik in vele Griekse bedrijven heb teruggevonden: de baas is de baas, en omdat hij de baas is, weet hij alles beter. En om dat imago te behouden, moet er afstand worden gehouden en die afstand creëer je door NIET te tutoyeren.
Overigens opvallend: de schoonmaakster (een Georgische van boven de 55) is “mevrouw Eleni”.