De naam Nikos Maziotis is op deze blog al een keertje gevallen. De man is er van beschuldigd dat hij de leider is van de gewapende groep “Revolutionaire Strijd” (werkelijk, de Griekse terroristen hebben weinig verbeelding als het aankomt op het verzinnen van namen). Die heeft een aantal bomaanslagen op haar geweten, waarbij nooit slahtoffers zijn gevallen, want dat wou Maziotis steeds vermijden. De laatste keer dat de groep van zich liet horen, was afgelopen april, toen een auto met 75 kilo explosieven ontplofte in het centrum van Athene, vlak bij de Bank van Griekenland, op de vooravond dat Griekenland het water van de financiële markten ging testen en op het moment dat Angela Merkel een bezoekje kwam brengen.

Maziotis was sinds juli 2012 op vrije voeten nadat hij zonder beschuldiging meer dan 18 maanden was vastgehouden. De Griekse grondwet schrijft dan namelijk voor dat iemand niet langer mag worden vastgehouden (behalve vluchtelingen zonder papieren: die mogen nu onbeperkt worden vast gezet). Maziotis moest zich komen melden bij het politiekantoor, maar deed dat niet.

Sindsdien leeft hij ondergedoken met zijn vrouw en kind. Nu ja, niet zo ondergedoken, uiteindelijk. Vandaag werd namelijk duidelijk dat hij een flat had gehuurd met zijn gezin in Marousi, een noordelijke voorstad van Athene. Een ondercommandant op rust van de Griekse politie woonde in de flat naast hem, maar had gedurende meer dan een jaar niets door. En dat terwijl de politie zogezegd naar Maziotis op zoek was. Het geval doet een beetje denken aan de klucht in 2014 toen heel Griekenland op zoek was naar de schutter van de terroristische organisatie 17 November, Dimitris Koufondinas. Terwijl het land in rep en roer stond, lag hij te pitten op een naaktstrand in Agkistri. De bewoners van het piepkleine eilandje nabij Athene hadden al wel eens onder elkaar gezegd dat de gast toch wel flink op Koufondinas leek, maar niemand stond er verder bij stil. Toen Koufondinas zichzelf kwam aangeven, kon de taxichauffeur die hem naar het politiebureau bracht, het nauwelijks geloven. Maar ook de politieagenten aan de receptie dachten dat ze met een grappenmaker te doen hadden.

Nikos Maziotis wandelde gisteren door het historische centrum van Athene, om wat te winkelen. Hij had zich vermomd met een pruik, maar een schrandere jonge politieagente scheen hem te herkennen aan de manier waarop hij liep. Toen Maziotis zag dat hij herkend was, haalde hij zijn wapen boven en zette hij het op een rennen. De politie en de antiterroristische eenheid achtervolgde hem. Zelf zou Maziotis flink wat schoten hebben gelost, en de Griekse pers meldt dat de politie slechts 1 schot had afgevuurd. Het is moeilijk na te gaan. Ik hoorde ook zeggen dat er een “regen van schoten” volgde. En dat in het centrum van Athene, in Monastiraki nog wel. Je zult het maar meemaken: een man met een geweer die wordt opgejaagd door politieagenten met getrokken wapens, terwijl je in Mitropoleos je souvlaki zit te eten.

Een jonge Australiër van 19 werd door een schot in de voet geraakt, volgens de pers was het een kogel van Maziotis. Die zou een politieman in het been hebben geschoten. Zelf werd Maziotis gestopt door een schot in de schouder. Hij is ondertussen geopereerd en weigert verder elke samenwerking met de politie.

Het voorval zorgde er wel voor dat de politievakbond op televisie nog eens zijn hart kon komen luchten. De politieagenten verdienen in Griekenland ondertussen nog ongeveer 800 euro en ze moeten allemaal zelf hun materiaal kopen. Gemotoriseerde politie koopt haar eigen helmen en de leden van de antiterroristische cel staan zelf in voor hun eigen kogelvrije vesten, aldus de vakbondsleiders. De politici, die de eer kwamen opstrijken voor de camera, vonden niet dat dit het geschikte moment was voor de vakbond om haar grieven openbaar te maken. Er moest namelijk publiciteit worden gemaakt voor het doortastende optreden, voor de efficiëntie die uitgaat van het geweldige leiderschap van Antonis Samaras.

De minister van Burgerbescherming en Openbare Orde heeft de ronde van alle televisiezenders gedaan en werd door alle journalisten geprezen voor zijn doortastende leiderschap. Kritische zin en objectieve berichtgeving is al lang niet meer terug te vinden in de Griekse media maar de manier waarop de journalisten gisteren weer eens door het stof kropen, zorgde voor plaatsvervangende schaamte.

En ondertussen moest worden bewezen hoe veilig Griekenland wel was. Het is natuurlijk wel begrijpelijk, want Griekenland moet het hebben van toerisme. Een andere vorm van investering is er nauwelijks te vinden. En dus trokken de journalisten nogmaals de straat op om alle mogelijke toeristen aan te klampen en hen te vragen of ze zich nu wel veilig voelden. Het antwoord was (gemonteerd of niet) in ieder geval een volmondig ja. En de journalisten blij: we kunnen ons nu weer veilig voelen dank zij het doortastende leiderschap van Antonis Samaras. En dat terwijl die rat van een Tsipras het opneemt voor lieden zoals Maziotis. Zo wordt het spel gespeeld.

Ik heb het niet voor Tsipras, zeker niet voor Maziotis en al helemaal niet voor Samaras, maar ik heb me niet onveilig gevoeld wegens de terroristen die het zouden gemunt hebben op het “kapitalisme”. Nee, ik voel me niet veilig in wijken waar “echte” Grieken, met kortgeschoren kop, camouflagebroeken en zwarte T-shirts rondlopen. Maar die doen dat gelukkig zelden of nooit in de buurten waar de toeristen hun souvlaki zitten te eten…