De lente hangt in de lucht. Vorig weekend hadden wie hier nog een sneeuwstorm met temperaturen van -5. Vandaag is het zonnig en het kwik hangt rond de 20 graden. Ideaal om op een zondagmiddag aan een tafeltje aan de zee te zitten met een ouzo. Vele landgenoten denken dat ouzo een Griekse aperitief is, maar dat is absoluut niet waar. Het is een drankje dat je nuttigt met kleine mezzedes, hapjes zoals gegrilde octopus, een paar olijven, feta of wat dan ook. Je kunt het zelfs drinken bij een volledige maaltijd, in plaats van wijn. Ouzo is een distillaat met anijssmaak, en niet iedereen vindt dat een even geslaagde smaak. Het lijkt op de Franse pastis, de Italiaanse Sambuca of de Turkse arak. De beste Griekse ouzo wordt gemaakt op Lesbos. Waarom net daar? Tijdens de Turkse overheersing mocht geen alcohol worden gebrouwen of gestookt. Op Lesbos maakten ze echter parfums die erg in de smaak vielen van de harem van de sultan. Dus mochten de inwoners wel stoken. Ze hadden dus de infrastructuur om drank te stoken, wat ze dan ook stiekem deden. En na de Griekse onafhankelijkheid gooide nagenoeg het hele eiland zich op het maken van ouzo. Als u ooit naar Lesbos (of Mytilini, zoals het in het Grieks wordt genoemd) gaat, zult u zeker de geur van de anijs kunnen opsnuiven: die is alom aanwezig. Ondertussen wordt overal in Griekenland ouzo gemaakt. In Chios voegen ze aan hun distillaat de befaamde “masticha” toe, wat niet te versmaden is. In het noorden maken ze “tsipouro” met anijssmaak (doe mij maar de Kretenzische versie -de tsikoudia- zonder anijs). Maar de beste ouzo komt nog steeds van Lesbos. Op de foto een paar van de populairste ouzo’s alhier. Het flesje in het midden achteraan, Plomariou, is mijn favoriet. Zeker aan te raden, en niet als aperitief dus!