Afgelopen weekend doken er in de sociale media en op de websites van verschillende kranten foto’s op van de werkzaamheden die op de Akropolis van Athene worden uitgevoerd om de monumenten beter toegankelijk te maken voor rolstoelgebruikers. Ik plaats ze hier voor ik er enige uitleg over geef.

De eerste reacties spraken van een schande. Vooral wegens het feit dat er cement werd gebruikt, het geliefkoosde materiaal in Athene. Cement zou onherstelbare schade aanbrengen aan het monument en de rots. Het ministerie van Cultuur en Sport reageerde dat er een speciaal “net” onder het cement is gelegd, waardoor de interventie niet permanent is, maar relatief makkelijk kan worden verwijderd. Verder zou het gaan om een betonmengsel met slechts 12% cement, waardoor het ook minder permanent zou zijn.

Om verder nog de beslissing om cement te gebruiken te verrechtvaardigen, gaf het ministerie aan dat er vroeger ook cement was gebruikt voor de oude wandelpaden boven op de Heilige Rots.

Het is te betwisten of dat argument hout snijdt: er werd vroeger ook ijzer gebruikt om de zuilen van de Parthenontempel weer op te trekken. Een materiaal dat kon roesten en extra schade heeft veroorzaakt.

Wat verder nog voor politieke reactie zorgt, is het feit dat de paden voor de rolstoelgebruikers een sponsor hebben, met name de Onassis Stichting. Dat is wellicht meer een ideologische discussie, maar de vraag blijft wel: is cement de beste keuze geweest voor de aanleg van deze paden?

Het is in ieder geval functioneel en veel beter dan de situatie tot voor kort. Maar kon het niet anders? Kon er geen hout worden gebruikt? De Griekse bond van rolstoelgebruikers suggereerde zelfs dat het beter was geweest dat er glas zou zijn gebruikt, zoals dat ook het geval is in het Acropolismuseum. Bovendien zegt de bond dat er nog steeds geen goede toegang tot de site boven op de rots is. Het is allemaal wel mooi dat je paden op de Acropolis hent, maar je moet er natuurlijk wel geraken.