Na de verpletterende verkiezingsnederlaag van de uittredende regerende partij Nea Dimokratia op 4 oktober laatsleden, kondigde Kostas Karamanlis zijn ontslag als partijvoorzitter aan. Tijd dus voor een opvolger, die tegelijk ook oppositieleider moet worden.

Griekenland is een televisiedemocratie: hoe meer een politicus met zijn smoel op TV komt, hoe meer kans hij maakt dat hij verkozen raakt. Het doet er niet toe wat je zegt, en dat verklaart waarom je politici onwaarschijnlijke onzin hoort uitkramen, waarbij je je gaat afvragen of ze eigenlijk hun IQ wel boven de 50 uitstijgt. Bovendien is de televisie ook bijzonder geinteresseerd in verkiezingen allerlei. Dat heeft voor een groot deel te maken met de eigenaar van de verschillende zenders en vooral bij welke politieke vleugel die eigenaar aanleunt.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de kandidaat-leiders van Nea Dimokratia niet van het scherm weg te branden zijn. Ze besteden zo veel energie aan het verschijnen op TV dat ze vergeten dat ze eigenlijk een soort van programma moeten hebben waarop de kiezers hen kunnen beoordelen. Of althans, dat zou je verwachten. Maar eigenlijk is het programma van geen enkel belang: de voorkeuren van de Nea Dimokratia leden zijn bekend. Daarom dat een aantal van de kandidaten suggereerde dat zo goed als iedereen zou moeten stemmen om de nieuwe leider te verkiezen; anders zou het toch een uitgemaakte zaak zijn. Nea Dimokratia is nu al weken aan het kibbelen over hoe er moet worden gestemd, en wanneer, en zo meer. Dat alles wordt breed uitgesmeerd over de televisieschermen en heel Griekenland ziet hoe de partij langzaamaan uit elkaar lijkt te vallen.

Om die reden roepen alle kandidaten op tot eenheid, alsof dat het enige programmapunt is. Gisteren kwam ex-premier Karamanlis in ware macho-stijl brullen op een partijcongres dat iedereen de nieuwe voorzitter, wie dat ook wordt, moet steunen, of anders krijgt die het met hem aan de stok. De amusementswaarde van deze man kent waarlijk geen grenzen.

Maar hoeveel eenheid kunnen de kandidaten brengen? Dora Bakoyianni, die het waarschijnlijk zal halen, beweert bij hoog en bij laag dat ze Karamanlis altijd heeft gesteund. Maar ze is zich al wel jaren aan het klaarstomen om premier te worden. Haar vader, ex-premier Konstantinos Mitsotakis, heeft het pad al jaren voor haar geeffend. Bakoyianni’s man, Pavlos Bakoyiannis is jaren geleden nog vermoord door de terroristische organisatie 17 November, maar ondertussen heeft ze haar gebeitelde glimlach al lang weer op zijn plaats. De burgemeesterssjerp van Athene en de post van minister van Buitenlandse Zaken waren opstapjes naar de partijvoorzitterschap dat ooit naar premierschap moet leiden, wanneer de Grieken de huidige PASOK regering de rug gaan toekeren. De familie Mitsotakis heeft pionnen in de media, waardoor elke actie van Bakoyianni iets heroisch krijgt, natuurlijk.

De andere kandidaten zijn hoogst twijfelachtig. Dimitris Avramopoulos, die ondertussen de handdoek in de ring heeft gegooid (nadat hij overal was gaan uitbazuinen dat hij tot het einde zou gaan in deze verkiezing), is een carrierdiplomaat, die nog burgemeester van Athene is geweest alsook minister van Toerisme en van Volksgezondheid. De man is de grootste ijdeltuit in de Griekse politiek (en dat wil wat zeggen) en blinkt uit door het verkondigen van absoluut niets, maar dan wel in mooie bewoordingen. Zijn oproep tot eenheid klonk dubieus: jaren geleden stichtte hij zijn eigen partij (KEP – ik weet al niet meer waar het voor stond), maar na 2 jaar hield hij het voor bekeken, want er waren niet genoeg Grieken die vielen voor zijn holle woorden.

Antonios Samaras is een oudgediende: hij was minister van Buitenlandse Zaken in de regering van Konstantinos Mitsotakis van 1989 tot 1992. Hij mocht onlangs de honneurs waarnemen bij de opening van het nieuwe Akropolismuseum, en toegegeven, hij deed dat met de nodige voornaamheid en schwung. Hij was direct verantwoordelijk voor de val van Mitsotakis. Die laatste dacht dat het geen punt was om FYROM om te dopen tot Macedonie – de mensen zouden die naamskwestie na een paar jaar toch gewoon zijn vergeten. Samaras volgde een harde lijn en wilde van geen wijken weten. Hij was daarom het zwarte schaap van Mitsotakis, die hem destijds prompt uit Nea Dimokratia kieperde. Samaras begon dan zijn eigen partij: de Politieke Lente, die behoorlijk wat stemmen kreeg. Ook deze man roept niet meteen een beeld van eenheid op. Ik verwacht wel dat hij de verkiezingsrace tot het einde zal uitrijden, al was het maar om de Mitsotakis-clan het leven zuur te maken.

De laatste kandidaat is de meeste kleurrijke. Panayiotis Psomiadis is prefect van Thessaloniki, waar hij blijkbaar erg populair is (toegegeven, zijn punt dat Thessaloniki stiefmoederlijk wordt behandeld ten opzichte van Athene, is natuurlijk wel waar). Hij is dagelijks op het scherm te zien, waar hij niet alleen zijn populistisch politieke gedachten uit de doeken doet, maar hij zingt ook, en verkleedt zich graag. De man lijkt meer op een charmezanger dan op een politicus en zijn amusementswaarde is enorm groot. Hij wordt karagkiozis genoemd, naar de hoofdrolspeler in het Griekse schaduwtheater.

Dagelijks brengen de kapriolen van deze 5 hoofdrolspelers (we mogen ex-premier Karamanlis niet over het hoofd zien – de man is nu vaker te zien dan toen hij premier was) voor uitzonderlijk vermaak. Hans beschreef het ook al treffend in zijn laatste blog-bijdrage.