Een tijdje geleden waren we uitgenodigd op een Griekse bruiloft. Normaal gezien is dat een heel andere bedoening dan een Belgische bruiloft. Zelf ben ik geen expert ter zake, want mijn eigen huwelijk verliep niet echt volgens de Griekse traditie.
Ik weet dat de Griekse bruidegom door zijn vrienden thuis wordt gekleed, en dat hij ook wordt geschoren. Ook wordt het bed van het nieuwe koppel “opgemaakt”. Dat betekent dat vrienden en familie in het huis waarin het nieuwe koppel gaat wonen, wordt uitgenodigd. Het bed wordt gedekt met nieuw beddengoed en dan wordt er geld op gegooid.
Bij huwelijken in de steden gaat het er als volgt aan toe: eerst rijdt men naar de kerk. Daar wacht de bruidegom op zijn bruid. Beiden gaan voor het altaar staan en zeggen tijdens de hele dienst eigenlijk geen woord. Ze tekenen een trouwregister, samen met de getuigen (koumbaros in het Grieks). Dat trouwregister is meteen ook officieel geldig (er is geen scheiding van kerk en staat in Griekenland). Nadien komt de hele kerk het nieuwe koppel, de getuigen en de ouders geluk wensen. Dat kan vlotjes tot een uur duren. En nadien gaat het onder luid getoeter naar de feestzaal.
Daar volgen een aantal gewoontes in een volgorde die voor mij erg vreemd is. De genodigden gaan meteen aan de tafel. Het nieuwe koppel laat een tijdje op zich wachten en wanneer bruid en bruidegom binnenkomen (met luide muziek), gaan ze onmiddelijk naar de dansvloer. Daar staat de bruidstaart reeds op een tafel. Ze snijden de taart aan en ze geven elkaar een stukje. Vervolgens wordt een fles champagne geopend; ze drinken elk een glaasje en beginnen dan meteen aan de openingsdans. En pas na die dans gaan ze aan tafel en kan iedereen beginnen eten.
In de dorpjes is het enigszins anders, en gaat het er traditioneler aan toe, met een orkestje dat volksmuziek speelt. Maar dat is wellicht voor een andere post.