Eerlijk gezegd: ik had nooit gedacht dat ik naar een optreden van Adamo zou gaan. Maar het is gisteren toch gebeurd. Nu ja, het was eigenlijk geen optreden van de Italiaanse Belg alleen; maar wel een avondvullend programma met artiesten vanuit Griekenland, Spanje, Italië en dus ook België.

In het Kallimarmaro, het oude Olympische Stadion in het centrum van Athene, traden gisteren namelijk alle artiesten aan die hadden meegewerkt aan de plaat van de Griekse muzikant Lavrentis Macheritsas “Οι άγγελοι τραγουδούν ακόμα στη Μεσόγειο”, een plaat die hulde moest brengen aan de muzikale voorbeelden van Macheritsas.  En de belangstelling van het publiek was enorm. De helft van het stadion was gevuld, en dat moet je maar doen, want dat zijn toch wel om en bij de 40.000 mensen die er dan zitten. Lavrentis Macheritsas is heel erg populair bij alle leeftijden. Zelf ben ik niet zo onder de indruk van de man, hoewel ik hem wel kan velen, maar er is veel betere muziek dan de zijne. Maar ik ging dan ook voornamelijk voor de sfeer en om een aantal van andere artiesten te zien. Diegenen die niet vertrouwd zijn met Macheritsas; dit zijn 2 van zijn bekendste nummers, opnames van gisteravond:

Hierboven samen met Dionysis Tsaknis en Filippos Pliatsikas (u misschien bekend als die lange van Pyx Lax)

Hierboven samen met Dionysis Savvopoulos, die u misschien nog heeft zien optreden op de sluitingsceremonie van Athens 2004, en die ondertussen hoe langer hoe meer op Claude Monet begint te lijken.

Voordien trapte een franse band de avond af (ik denk dat ze Phantomes heetten) met afschuwelijke muziek, maar omdat de zanger in het Grieks van wal stak met “vanavond zijn we allemaal Grieken”, kregen ze het publiek toch mee.

Nadien volgden de nieuwe favoriete vrouwenstem van Griekenland, Eleonora Zouganelli, aan, de Spaanse Piluka Aranguren, en de Italiaanse half-blues half-rock formatie Nomadi. Niet echt mijn ding, maar van Josep Tero, een Catalaanse bard, kon ik wel genieten. Die had trouwens nog een heel nummer in het Grieks ingestudeerd en vond in een korte speech dat de tijd was gekomen dat de Mediterraanse volkeren zich verenigden, niet alleen in muziek. Een politiek getinte boodschap, als het ware.

Maria Farantouri maakte ook kort haar opwachting, maar ik vond niet dat ze echt erg paste in het geheel. Daarvoor heeft ze net iets te veel klasse. Maar de twee nummers die ze bracht (waaronder alweer Caruso), konden wel op een heel warm onthaal rekenen.

Het hoogtepunt van de avond kwam er voor mij toch wel met Tonino Carotone, een Catalaan die meer Italiaan lijkt, en die zich als een kruising tussen Inspector Clouseau en Salvator Dali over het podium bewoog in kledij die deed denken aan de “magkes” uit de Griekse magere jaren. Hij was zich daar wel degelijk van bewust, want hij gooide er regelmatig “Μάγκα” tussendoor. Toegegeven, ik was dan ook vooral voor hem gekomen. Jammer genoeg kan ik van zijn optreden geen beelden vinden.

Na Carotone kwam de Griekse rockgod Vasilis Papakonstantinou op, en die zette het hele stadion op zijn kop. Ik krijg het koud noch warm van hem, het is niet echt mijn ding, maar om de één of andere reden kan ik Georgos Margaritis dan weer wel heel erg appreciëren.

De Fransen Bernard Lavilliers en Christophe (Et j’ai crié, Aline, pour qu’elle revienne) zijn hun hoogtepunt natuurlijk al lang voorbij en ik ben dan gewoon nog even blijven staan om Adamo te zien, nu ik er toch was. En dat viel eigenlijk reuzegoed mee.

De avond sloot af met Angelo Branduardi, met natuurlijk het obligate Alla fiera dell’Est.

Geen muzikale hemel, maar wel een heel prettige zwoele zomeravond, na een loeihete dag met 40 graden. Om middernacht gaven de stenen van het Kallimarmaro nog warmte af, en met het warme gevoel dat de meesten met zich meedroegen, blijft dit wel een fijne herinnering.