De Griekse politieke partijen zijn heel hierarchisch gestructureerd en heel autoritair: de partijvoorzitter heeft alle touwtjes in handen en neemt alle beslissingen en duldt geen tegenspraak. Het is dan ook de partijvoorzitter die nu de kieslijsten opstelt. Daarbij kan hij rekenen op heel wat gemor en gerommel in de gelederen.

Vooral bij Nea Dimokratia rommelt het erg. Premier (en partijvoorzitter) Karamanlis heeft besloten om politici wiens naam gevallen is in schandalen (en van wie nog niet noodzakelijk is bewezen dat ze schuldig zijn) niet op de kieslijsten te zetten. De ontevredenen tonen hun verontwaardiging in de media en de journalisten vinden dat natuurlijk heerlijk. Onze benadeelden vinden dat ze zelf gen blaam treffen en dat ze belangen zijn die er voor gezorgd hebben dat ze niet verkiesbaar zijn. Sommigen hebben al gedreigd dat ze de volledige waarheid naar buiten zullen brengen. Wat die waarheid precies is, is niet helemaal duidelijk, maar dergelijke uitspraken doen het vertrouwen van de burgers in de politiek niet toenemen, natuurlijk.

Ook bij PASOK is het niet allemaal peis en vree. Partijleider Papandreou heeft jaren moeten vechten om zijn partij op 1 lijn te krijgen (de zijne), maar er zitten genoeg anderen op vinkenslag om zelf op het voorplan te treden. Wat bij PASOK indruk heeft gemaakt, is het feit dat ex-premier Simitis niet opkomt. Simitis wordt de laatste tijd terug opgevoerd als een premier die best wel bekwaam was (in vergelijking met huidig premier Karamanlis lijkt Donald Duck natuurlijk nog bekwaam), en sommigen hoopten op zijn terugkeer naar het parlement. Maar het botert niet met Papandreou en dus staat Simitis niet op een kieslijst.

Ook bij SYRIZA, een bont allegaartje van linkse partijen,  rommelt het. De voorzitter van de voornaamste fractie binnen de partij, Synapismos, is vorige week afgetreden en er is nu niemand die de lijst trekt. Dat leidt tot een complete chaos en SYRIZA-voorzitter Alexis Tsipras, een jonge politicus die verbazend goed het oude politieke idioom beheerst en totaal niets nieuws verkondigt, kan het tij niet keren.

De Grieken willen een sterke regering, die hen niet al te veel bedriegt. Dat is de reden waarom er nooit een coalitie wordt gevormd in de Griekse politiek. Omdat het aantal stemmen voor de grote partijen alsmaar afneemt, proberen die partijen steeds de kieswet aan te passen, zodat ze toch nog een absolute meerderheid kunnen halen, ondanks dat ze die bijlange na niet halen in het kieshokje. Ook dat wordt hoe langer hoe minder gepikt.

We mogen er van uit gaan dat we eigenlijk met een diepe politieke crisis zitten. Ondertussen staat het land ter plaatse te trappelen en hebben de burgers het alsmaar moeilijker. Een studie van de algemene vakbond GSEE laat vandaag zien dat 2,1 miljoen huishoudens onder de armoedegrens leven. 25% van de werkende bevolking verdient minder dan 750€ per maand en 75% zou bereid zijn om overuren te werken en zelfs tijdens het weekend te werken zonder daar voor betaald te worden, om toch maar hun werk te behouden. Men kan twijfelen aan de betrouwbaarheid van deze studie in deze verkiezingstijden, maar het is toch een teken.