Gianna Daskalaki-Angelopoulos

In de Griekse mythologie was Narcissus een jager die door Nemesis naar een vijver gelokt werd, waar hij zichzelf weerspiegeld zag in het water. Hij was zo vol van zichzelf dat hij maar bleef kijken, vergat te eten (en te leven) en uiteindelijk stierf. Narcisme is dan ook een woord van Griekse oorsprong.

Geen wonder dus dat er nog steeds Grieken rondlopen die er bijzonder veel last van hebben. Neem nu bijvoorbeeld Gianna Daskalaki-Angelopoulos. Geboren in Kreta en getrouwd met een steenrijke Griekse reder die heel wat mediaconcerns onder zijn hoede heeft. In de late jaren 80 zetelde ze in het Griekse parlement voor de partij Nea Dimokratia, maar ze is vooral bekend geworden omdat ze voorzitster was van het Comité dat er in slaagde om de Olympische Spelen naar Athene te halen.

Tijdens de voorbereidingen voor die Olympische Spelen, werd ze gevraagd om voorzitster te worden van ATHOC, Athens Olympic Committee, omdat de overheid een potje aan het maken was van de hele toestand. Met Gianna (zoals ze werd genoemd) aan het stuur, werden de voorbereidingen in goede banen geleid en raakte alles op de valreep klaar.

Gianna was altijd erg vol van zichzelf. Met de nodige dédain keek ze neer op haar politieke rivalen en meer dan eens liet ze zich in interviews ontvallen dat Griekenland het enkel aan haar had te danken dat de Olympische Spelen succesvol waren verlopen. Meer zelfs. Ze heeft ooit gezegd “dat de Grieken traditioneel een geschiedenis van mislukkingen kunnen voorleggen. De enige keer dat het niet het geval was, was wanneer ik aan het stuur van het Orgnisatorisch Comité van de Olympische Spelen stond.”

Na de sluitingsceremonie van de Spelen, hield Gianna een klein feestje in haar grote woning in Filothei, waar ook flink wat vuurwerk werd afgestoken. Het was eind augustus en dan is alles in Griekenland kurkdroog na de lange zomer. Geen wonder dus dat er een brand ontstond, maar Gianna bleef verder dansen, terend op haar succes. Het leverder haar vergelijkingen op met Nero, die Rome in brand stak voor zijn eigen plezier.

Gianna is ondertussen al een paar jaar uit de schijnwerpers verdwenen, en dat zint haar blijkbaar niet. Het narcisme steekt dus blijkbaar weer de kop op. En dus heeft Gianna een boek geschreven: My Greek drama. Er hoort een hele website bij dat boek, maar de vraag rijst toch wel wie er nu interesse heeft in het leven van Gianna Daskalaki-Angelopoulos. Mocht haar leven nu echt een drama zijn, dan misschien wel, maar de dame is steenrijk en heeft nooit moeilijkheden in haar leven gekend. Dus over welk drama ze heeft, is me niet duidelijk (voor alle duidelijkheid: ik ben ook niet zinnens om het boek te lezen om daar achter te komen).

Een drama zijn de Olympische Spelen wel geworden voor de Grieken. Een aantal weken geleden lekte uit hoe er met de budgetten is geknoeid, hoe er mensen zijn aangenomen op managersposities, die het geld kwistig in het rond gooiden. Experts van over de hele wereld werden aangenomen en werden in dure huizen in de wijk Filothei ondergebracht, kregen de beschikking over kredietkaarten waarmee ze meteen ook hun eigen onkosten vergoedden en zo meer. Voor de Grieken leek het allemaal nieuws. Voor mij niet. Ik zat midden in de voorbereiding en ik heb rondom mij gezien hoe geld werd verkwist zonder dat er eigenlijk werd voor gewerkt. Het Griekse drama was in 2002 al in de maak. Het idee dat niet moeilijk was om veel geld te verdienen, zonder dat er iets voor moest worden gedaan, schoot daar wortel. Dat de rekening moest worden bijgepast met geld van belastingsbetalers, daar had men totaal geen scrupules over. Die cultuur bestond bovendien al.

Anno 2013 kan Gianna zichzelf misschien op een piedestal zetten. De Grieken zelf zien het wellicht anders.