Het is me weer wat met de bedelaars de laatste tijd in Athene. De Griekse samenleving heeft altijd al bedelaars gekend. Sommigen hebben er zelfs hun beroep van gemaakt. In de kleinere leefgemeenschappen stopte men vroeger de bedelaar altijd wel iets toe. Sommigen gaven hem zelfs een plaats aan tafel, in plaats van geld te geven. Het profiel van die bedelaar is enigszins veranderd in de 21ste eeuw.
Hoewel: nog steeds zie je, voornamelijk zigeunervrouwen, zittend op straat, met een kind op schoot, vragend om hulp. Je hebt ook anderen die met een bordje voor hun voeten voor zichzelf zitten uit te staren. Je hebt er die aan verkeerslichten staan te bedelen. Meestal “verkopen” ze een pakje papieren zakdoekjes. Je hebt er ook die aan de ingangen van de kerk met uitgestoken hand staan.
Dat zijn de “Griekse” bedelaars. Maar sinds de grote toevloed van illegale vluchtelingen uit Irak, Pakistan en dergelijke, is het profiel van de bedelaar enigszins veranderd. Deze vluchtelingen proberen illegale kopies van CD’s of DVD’s aan de man te brengen (en ze zijn goed georganiseerd). Op drukke kruispunten staan er anderen die meteen de ruiten van je auto willen wassen (en nauwelijks een “nee” aanvaarden). Of die allerlei chinese rommel of namaak Louis Vitton tassen verkopen. Vaak stellen ze hun waar uit op een straathoek, op een laken. Wanneer de politie er aan komt, nemen ze de 4 hoeken van hun laken bij elkaar en zetten ze het op een lopen. Een spel van kat en hond.
Een speciale groep van bedelaars kom ik elke dag tegen in het treintje op weg naar mijn werk.

Het gaat om mensen die de treinwagon binnen stappen in een stationnetje en meteen een heel levensverhaal vertellen. De miserie die je hoort, is enorm. Is het uitgevonden, is het echt? Dat is niet altijd uit te maken. Daarom brengen velen documenten met zich mee: hun verhaal is misschien ooit eens in de krant verschenen, ze zijn misschien eens op TV geweest. Dat zou hun geloofwaardigheid moeten opkrikken. Anderen laten dan weer misvormingen zien: een afgezet been, een verbrand gezicht, en dat soort dingen. Soms erg traumatisch voor kleine kinderen op de trein.
Heel vaak gaat het om drugsverslaafden, die beweren dat ze net vrijgelaten zijn uit de gevangenis en niemand hebben en proberen van hun verslaving af te geraken.
Voor 2004 zag je deze taferelen al. Maar voor de Olympische Spelen is er een grote schoonmaak gehouden, om deze mensen te weten uit het straatbeeld (er is toen ooit sprake geweest dat men ze in een soort van kamp buiten de stad hield – maar die berichten zijn nooit bevestigd).
Sinds een jaar zijn ze echter terug, maar er wordt hoe langer hoe minder op hen gereageerd. De mp3-speler en de GSM met radio heeft zijn intrede gedaan in de Griekse samenleving en meer dan de helft van de treinreizigers kijkt niet meer op.