Echt op vakantie zijn we nog niet geweest dit jaar.  En ook een verblijf in de Belgische heimat zit er niet in voor deze zomer.   Maar wel hadden we ons voorgenomen eens wat streken te verkennen waar we nog niet eerder geweest waren.  Het zomert al flink sinds eind mei, en dus zijn we er de laatste weken al even flink op uitgetrokken:

Eerst richting Ermioni, gelegen op de zuidoostelijke punt van de Peloponnesos, pal tegenover het wonderlijke Hydra.  De streek is prachtig en kleurig, en is vooral bekend voor het naburige Porto Heli, waar de Atheense jetset en Russische …euh… zakenlui zij aan zij om ter statigste villa’s bouwen.  Het nabije dorpje Kranidi kwam onlangs in het nieuws omdat het niet minder dan de offshore-hoofdstad van Griekenland blijkt te zijn.  Maar liefst 180 offshore-bedrijven hebben het ingeslapen Kranidi gekozen als hun zetel in Griekenland.  Niet geheel verrassend blijken het vooral offshores te zijn die zich met vastgoedbeheer bezighouden.  Ergens moet daar een advocaat tussen zijn gouden tanden grijnzen.

Een week of twee later ging het de boot op, bestemming Agistri.  Een kwartiertje voorbij Aegina.  Ik was er nog nooit geweest, en dat mag wel jammer heten.  Het is in feite één eerder bescheiden heuvel, helemaal vol met bomen en ander groen.  De stranden aangenaam, het water schijnbaar proper, de sfeer gezellig en relaxed.

Vervolgens ging het richting Kineta.  Daar was ik wel al eens geweest, maar minstens 15 jaar geleden.  Kineta ligt langs de snelweg richting Korinthe, op een weinig benijdenswaardige plek: even voorbij de raffinaderijen en werven van Eleusina, en even voor de raffinaderij in Agioi Theodoroi.  In de jaren ’60 werd de kustlijn daar volgebouwd met vakantieflats, in blokken werkelijk tegen het strand aan.  Daardoor lijkt het nu alsof die appartementen een privéstrand hebben, en zo wordt het ook beschouwd.  Eén van die flatjes behoort toe aan een van onze vele ‘koubaras’, en zo waren we uiteindelijk nog eens in Kineta beland.  Tegen de verwachtingen in bleek Kineta zowaar gezellig, en de zee helder, met tientallen zeeëgels – het zou een teken zijn dat de zee proper is? –  waarvan er één helaas de hiel van mijn vrouw doorboorde.

Gezellig kan wat mij betreft niet gezegd worden van Ksilokastro, een dorpje even verder langs dezelfde snelweg, in het noorden van de Peloponnesos, even voorbij Korinthe en het befaamde kanaal.  Ksilokastro viel me serieus tegen.  Ongezellige stad, vieze zee, onprettige sfeer.  We waren er op uitnodiging van een collega-advocaat, die er voor een prikje een appartement had gekocht, bij een openbare verkoop van eigendommen die door Eurobank in beslag genomen waren.  Er zaten inderdaad ook haaien in Ksilokastro.

Vorige week tenslotte waren we enkele dagen in noord-Evia, in Rovies, met alweer een ander koubaro-stel.  Over Rovies kunnen we kort zijn: een absolute aanrader.  Voor mij een voorbeeld van hoe toeristisch Griekenland zou kunnen zijn: prachtige streek, verzorgde infrastructuur, opperbeste sfeer, gezellige strandjes, kraakheldere zee, redelijke prijzen.

Twee aanbiedingen hebben we afgeslagen: eentje voor een week op een camping in Evia, en eentje voor een week op een camping in Pirgos, Peloponnesos.

Camping! Het moet die verrekte crisis wel zijn: Grieken op een camping!  Tot enkele jaren geleden was kamperen een bezigheid die exclusief was voorbehouden aan rugzaktoeristen, en voorts aan Duitse vijftigers met hun stoffige campers en oost-Europeanen met tentjes.   Een Griek huurde kamers, of ging op hotel.  Maar kijk, o tempora o mores: kamperen is helemaal in – kampeerwinkels doen gouden zaken, en ook de mainstreamwinkels liggen vol met tenten, slaapzakken, pillampen, gamellen, gasvuurtjes en muskietenetten.

35 Euro per dag, zoveel zou een plaatsje op een camping met eigen tent nu kosten.  Of het waar is, weet ik niet, maar het lijkt me nogal duur.  Dat verklaart wellicht ook die andere revival, die van het vrij kamperen.   Niet enkel in reclamespots voor bier of mobiele telefoons , maar ook in het echt.  Verboden natuurlijk, en het is wachten op de eerste idioot die met 8 beaufort in het bos zijn kampvuurtje gaat aansteken, maar ze zijn er wel degelijk: in Agistri stonden er tientallen iglootjes langs de kust, en ook in Rovies werd duchtig onder de bomen tegen het strand gekampeerd.  Door Grieken dus.  Ga ik te ver als ik er een heel klein tekentje van een ommeslag in zie?

De rugzaktoeristen, die komen niet meer zo massaal, en vrij kamperen doen ze al helemaal niet meer; dat mag niet meer van de Guide du Routard.  1991 moet het geweest zijn toen ik zelf met wat vrienden het hete Hellas doortrok.  Met een tent, die we meestal niet eens opstelden: gewoon met de slaapzak in de openlucht, op een camping, of, wat toen in de rugzaktoeristenmode was, in leegstaande huizen in aanbouw.  Zwetend wakker worden met een kater en de zon op je kop.  Ik wilde schrijven: ‘zou ik het nog kunnen?’ .  Maar ik weet het antwoord al.

PS 1: zweet, katers en zon;  maar weegt het niet op tegen dit gevoel?:

PS 2: zien lezers ook een toename van het kamperen?  Hebben lezers kampeerervaringen in Griekenland?