Ik heb ooit ergens gelezen dat één van de gevolgen van een diepe economische crisis het terug invoeren van ruilhandel is. Een systeem van ruilhandel is een tijd geleden opgezet in de streek Magnisia, in de buurt van Volos. Daar wordt binnen het “Netwerk van Uitwisseling en Solidariteit” een ruilmiddel gebruikt dat men plaatselijk TEM noemt: Τοπική Εναλλακτική Μονάδα (Plaatselijke UitwisselingsEenheid).

Je kunt je inschrijven bij het netwerk als je een fotokopie van je identiteitskaart geeft. Je krijgt dan voor 300 TEM krediet, en daarmee kun je dingen kopen bij mensen die binnen het netwerk zijn aangesloten. Het gaat niet alleen om producten, maar ook om diensten. Bij het netwerk zijn boeren, loodgieters, elektriciens, advocaten, dokters en een opticien aangesloten (momenteel  telt het netwerk ongeveer 200 leden). Voor het gemak wordt de waarde van een TEM gelijk gesteld aan de waarde van een euro.

Er wordt echter ook nog wel voor een deel in euro betaald binnen het netwerk. De productiekosten, de BTW en de leveringskosten worden gedekt door euro’s – de rest door TEM. Zo betaal je bijvoorbeeld voor een brilmontuur van 100 euro nog 70 euro, en de rest wordt in TEM verrekend. Je krijgt uiteraard slechts een kasticket voor de waarde van 70 euro. Met die 30 TEM die je dan aan de opticien hebt gegeven, kan die dan weer zijn loodgieter betalen.

Op deze manier worden er heel wat eurootjes bespaard en vooral voor werklozen is dat een leefbare optie. De filosofie achter het netwerk is: “Iemand die geen geld heeft, is niet noodzakelijk arm. Iemand die niet aan te bij te dragen heeft, die is arm”.