De Griekse olijfolie is bij de beste ter wereld, wordt steeds gezegd. Griekenland is ook één van de grootste producten van olijfolie, ook dat is algemeen bekend. En toch vindt u nauwelijks Griekse olijfolie in de Belgische en Nederlandse winkelrekken. Heeft u daar al eens bij stil gestaan waarom dat komt?

Zelf dacht ik altijd dat het te maken had met de verschrikkelijke bureaucratie in Griekenland, die het moeilijk maakt om uit te voeren. Maar eigenlijk klopte dat niet helemaal want dat zou dan betekenen dat de Grieken alles zelf opsouperen, en dat is zeker niet het geval. Er wordt hier wel veel olijfolie geconsumeerd, maar zo veel nu ook weer niet.

Een paar weken geleden zijn we met de VRT-ploeg langs geweest bij Oliver en Sigrid, en die wisten me te vertellen hoe de vork eigenlijk aan de steel zit. Beiden hebben een bedrijfje – Olisi – opgezet dat Griekse producten exporteert naar Nederland, België en, in mindere mate, naar Duitsland. In die landen is er enorm veel interesse voor olijfolie en andere Griekse producten in het algemeen, maar de consument wil die olijfolie in een bepaalde verpakking, of in een bepaalde fles.

Wat blijkt? Heel wat olijfolieproducenten zijn niet bereid om hun olie in dergelijke flessen te bottelen. Zij vinden dat het makkelijker is om de olie in plastic flessen van anderhalve liter te verpakken, zoals ze dat altijd al gedaan hebben, en zoals de Griekse consument op de markten gewend is. Dus, volgens de producenten, moet de consument zich maar aanpassen. Iemand die naar hier op vakantie komt en een fles olijfolie meeneemt, wil dat wel doen, maar dat geldt niet meteen voor andere consument die niet naar Griekenland komen.

Het is niet alleen onwil van sommige producenten, maar ook een zeker luiheid. De Italiaanse producenten hebben maar al te goed begrepen wat de consument in Europa wil, en zij bottelen de olijfolie in de verpakkingen die het goed doen. Maar omdat hun eigen olijfolie van minderwaardige kwaliteit is, in vergelijking met de Griekse, komen ze naar Griekenland, waar ze de olijfolie in bulk opkopen. Ze mengen dan de Griekse olie met hun eigen olie. Makkelijk voor de Griekse producent: die hoeft zelfs niet eens de moeite te doen om zijn product te bottelen. De Italianen kopen het gewoon op in tonnen.

Volgens Oliver en Sigrid is er wel verandering merkbaar. Jongere producenten hebben het gat in de markt gezien en de crisis dwingt hen er toe om die nieuwe markten aan te boren. Dus zijn ze bereid om hun olijfolie te bottelen in de flessen die de klant wil. En als de bureaucratie in Griekenland nu nog een beetje mee wil, dan is het mogelijk dat u in de toekomst wel meer Griekse olijfolie zult zien in de winkelrekken.

Dat zal niet enkel de verdienste zijn van Olisi, natuurlijk, en het is ook niet mijn bedoeling om hier reclame te maken voor hen. Het wijst er wel op dat er zelfs in tijden van diepe economische crisis nog steeds mogelijkheden zijn. En het is wel knap dat jonge ondernemers die kans durven te grijpen.

Overigens zijn Oliver en Sigrid niet de enigen. Zo is er ook mijn ex-collega Dominik uit Zwitserland, die met zijn Griekse vriendin ook een bedrijfje is begonnen dat rechtstreeks olijfolie bij de Griekse producenten besteld en laat bottelen in design-flessen en die dan naar Zwitserland uitvoert. En niet alleen olijfolie, zoals u op zijn site kunt zien. Hij heeft me zelf ook verhalen verteld van gruwelijke bureaucratie, niet alleen aan de Griekse kant. Ook de Zwitsers kunnen er wat van. Dominik en Afroditi hebben al een paar vakbeurzen afgeschuimd in Zwitserland en hoewel ze nog maar een half jaar goed en wel bezig zijn, gaan de zaken erg goed en het ziet er naar uit dat ze tegen het eind van volgend jaar een break-even kunnen draaien.

Toch wel een indicatie dat er nog steeds zaken te doen zijn, en dat de toekomst van Griekenland misschien wel in zijn landbouwproducten ligt. Laat die exclusieve golfterreinen en dure cruises voor wat ze zijn. De Griekse natuur is erg gul. Tijd dat de Grieken daar nu eens echt gebruik van gaan maken.