Als je in een ander land woont, word je vaak geconfronteerd met andere gewoontes en met een andere mentaliteit. Vaak zijn die confrontaties positief en leerrijk (anders zou je niet in dat andere land gaan wonen, nietwaar?), maar er blijven natuurlijk nog wel gewoontes die minder prettig zijn, of waar je ‘t als Vlaming moeilijk mee hebt. Wat ik in Griekenland lastig vindt, is het feit dat mensen zich zo goed als nooit verontschuldigen. Sommige mensen gedragen zich echt wel boers, en lopen tegen je aan, nemen je plaats in een rij in, of zijn ronduit grof en onbeleefd. Je kan natuurlijk doen zoals hen, en beginnen roepen, en je zal dan zeker een reactie krijgen, maar een verontschuldiging zit er zelden of nooit in. Verder zijn de stembanden de spieren die de Grieken het vaakst gebruiken, en via die stembanden krijg je soms wel eens iets te horen dat schoffeert. Zelfs wanner je daar op reageert, krijg je nog nauwelijks een verontschuldiging. Voor ons Vlamingen is dat een soort van elementaire beleefdheid. Voor Grieken dus niet. Ik heb me altijd afgevraagd waarom, en onlangs werd het me duidelijk. Er bestaat namelijk een Grieks gezegde dat luidt: “Πέφτει η συγνώμη, χάνεται το φιλότιμο” (pefti i signomi, chanete to filotimo), wat ruwweg betekent: “wanneer sorry wordt gezegd, gaat de trots verloren”. Zich verontschuldigen is dus de trots opgeven, wat natuurlijk overal wel een beetje geldt, maar weinigen hebben er een spreekwoord voor. De trots opgeven, dat is iets waar een Griek niet van wil weten. En dus hoor je maar erg weinig verontschuldigingen. Dat is althans mijn ervaring.