Vandaag heb ik voor het eerst een Grieks doopfeest van nabij meegemaakt en dat gaat er toch enigszins anders aan toe dan in België. Een kind wordt hier pas gedoopt als het 9 maanden tot 1 jaar oud is. Tot dan heeft het geen naam (en wordt het dus ook niet met een naam ingeschreven in de bevolkingsregisters!). De Griekse traditie wil dat een kind de naam krijgt van één van de grootouders, dus eigenlijk weet je al wel hoe de baby zal worden genoemd, maar men spreekt het tot het doopsel toe als “bebe”. Tijdens de liturgie vandaag, zat het kerkje afgeladen vol met familie en buren. Mensen lopen binnen en buiten, er wordt gepraat, gegiecheld, geroepen, kinderen huilen en schreeuwen. In het midden staat de doopvont; en de meter (in dit geval, maar het kan ook de peter zijn) houdt het kind vast terwijl de priester iets voorleest (ik kon niet uitmaken wat precies, want het was veel te lawaaierig). Op een bepaald ogenblik spreekt de priester de doopnaam uit, en de hele kerk roept “na zisie! (να ζήσει)” (lang zal ze leven). Dan wordt de arme dreumes uitgekleed. De priester zegent een flesje olijfolie en giet een deel in het water in de doopvont. De rest wordt in de handen van de meter gegoten. Dan wordt het kind ingewreven met de olie, en neemt u het van mij aan: het vindt dat absoluut niet leuk! De de priester neemt de geoliede peuter vast en dompelt hem 3 keer in de doopvont. Vervolgens knipt hij 3 lokken van het haar (kan iemand me uitleggen waarom, want vandaag kon niemand me dat zeggen).

Daarna neemt de meter het gedoopte kind weer over, en droogt het met een speciaal daarvoor voorzien doek. Dan kleden de ouders het kind weer aan, in een fameus duur uitziend doopkleed. Wanneer de viering over is, gaat iedereen naar buiten en schuift aan om vader, moeder en meter te kussen en geluk te wensen (er is vandaag heel wat afgekust). In de voortuin van de kerk krijg je suikerboontjes in een speciale verpakking en een zoetigheid (allemaal betaald door de doopmeter, evenals het doopkleed en de doopkaars).
Ik heb begrepen dat het doopfeest er dan meestal op zit, maar vandaag was het anders. Na de dienst ging de hele familie naar een taverne en daar werd gegeten, gedronken en gedanst. Ik telde zeker 70 monden die moesten worden gevoed. De halve familie kwam uit Syros, dus werd er gedanst op de muziek van het Cycladische eiland (o.a. van de legendarische Markos Vamvakaris). Het kindje dat net was gedoopt (en dat een katholieke naam had gekregen – Syros telt een groot aantal katholieken, onder wie de grootmoeder) stak de handen in de hoogte en bewoog mee op de muziek. Zo wordt de traditie dus levendig gehouden! Want iedereen, van de peuters tot de 85-jarige overgrootmoeder, danst op dezelfde muziek.