Paaszaterdag, vooravond. Alles is doods in de Griekse hoofdstad. Er is nauwelijks volk op straat. Zelfs de kiosken zijn gesloten en taxi’s zijn bijna niet te vinden. Griekenland maakt zich op voor de verrijzenis. Af en toe hoor je een knal van een voetzoeker: een ongeduldige Griek die niet kan wachten tot middernacht om lawaai te maken. De geur van magiritsa begint overal op te duiken. Op televisie zien we dat de aartsbisschop van Jeruzalem uit het graf van Christus komt met  brandende kaarsen  (Zie de uitleg van vorig jaar indien u wil weten wat er precies gebeurt).
Omstreeks 23:30 begeeft iedereen zich richting kerk, met in de hand een lambada, een kaars van witte was, dit keer. Iets voor middernacht verspreidt de Heilige Vlam zich: iedereen steekt zijn lambada aan en geeft het vuur door aan de volgende. Om middernacht roept de pope: Christus is verrezen en dan begint een symfonie van jubelende kerkklokken, vuurwerk, voetzoekers en mensen die elkaar Χριστός Ανέστη toeroepen (waarop je Αληθώς Ανέστη antwoordt, zoals dat in My Big Fat Greek Wedding ook wordt uitgelegd). Mensen kussen elkaar en wensen het allerbeste. Hier in Piraeus klinken de scheephoorns vanuit de haven. Vanop Kastella zien we overal kaarsen, vuurwerk en horen we knallen.
Vogels vliegen verschrikt rond, straahonden rennen in paniek door de straten en het knallen gaat door tot diep in de nacht. Men zegt dat dit een traditie is die teruggaat tot de Turkse bezetting. Men maakt dan wel lawaai om de doden wakker te maken, maar dat vuurwerk en die knallen zouden destijds bedoeld zijn om de Turken op afstand te houden, zodat zij het paasritueel niet konden verstoren. Nu is het een gekte geworden die te vergelijken valt met de vuurwerkmanie in Nederland op Oudejaarsavond. En helaas: elk jaar vallen er gewonden, en dit jaar is het geen uitzondering.

Nadat iedereen zijn kaars heeft ontstoken (met het vuur dat rechtstreeks uit Jeruzalem komt), gaat het huiswaarts. Met de brandende kaars maakt men een zwartgeblakerd kruis boven aan de deurstijl, om het huis te zegenen, zeg maar (u moet er maar eens op letten als u in Griekenland bent hoeveel zwarte vlekken er boven aan deurstijlen te vinden zijn). En dan wordt er gegeten! De roodgeverfde eieren worden bovengehaald en tegen elkaar getikt (tsougkrizo): een soort van spelletje om te zien wie het sterkste ei heeft.
Wanneer men dan op zondag wakker wordt, gaat het lammetje op het spit en wordt het geroosterd. Ondertussen wordt de wijn bovengehaald en begint, zoals bij elk Grieks feest, de muziek en dans. En dat gaat door tot morgen!
En de natuur heeft weer ‘s een afspraak met Griekenland: terwijl het gisteren en eergisteren betrokken en regenachtig was, straalt de zon vandaag!
Καλό Πάσχα! De tafel wenkt me.