Omdat u het ondertussen wellicht een beetje beu bent om steeds maar posts te lezen over politiek en de economische crisis in Griekenland, ben ik blij dat ik eindelijk weer eens iets kan schrijven dat de meesten wel zal aanspreken: vakantie in Griekenland.
Ik had al aangegeven dat we de voorbije dagen naar de bergen waren getrokken. Onze uitvalsbasis daarbij, was Kalambaka. Kalambaka is een klein provinciestadje in de vruchtbare vlakte van Thessalië, die zowat de graanschuur van Griekenland kan worden genoemd. Kalambaka ligt ongeveer 400 km ten noorden van Athene en is heel makkelijk bereikbaar met de wagen. Ook de KTEL bussen hebben een vlotte verbinding van Athene-Lamia-Trikala-Kalambaka.
Rotsen bij Kalambaka
Waarom kozen we nu Kalambaka als uitvalsbasis? Als stad heeft het zeer weinig te bieden: het is in wezen 1 grote hoofdweg met erg veel hotels aan beide kanten van de straat en verder niet veel meer. Maar toch wordt Kalambaka 10 maanden per jaar overspoeld door toeristen uit alle hoeken van de wereld (weinig plaatsen in Griekenland kunnen prat gaan op zo veel toerisme), en heeft dat uitsluitend te danken aan de Meteora. De Meteora zijn de unieke kloosters die op de al even unieke hoog uitstekende rotsen zijn gebouwd. Deze rotsen zijn een zeer merkwaardig natuurlijk fenomeen. Kalambaka ligt in een grote vlakte, zoals ik al zei, maar naast de stad doemen rotsen op van om en bij de 600 meter hoog. Steil omhoog. Hoe zijn die daar gekomen? Geologen hebben het fenomeen bestudeerd en hebben vastgesteld dat het eigenlijk niet gaat om massieve rotsen, maar wel om afzettingsgesteente. 25 miljoen jaar geleden was de vlakte van Thessalië een meer dat was verbonden met de zee. Sediment werd afgezet en vormde een heel erg grote vastgekoekte massa. Toen het waterpeil daalde, heeft het water zijn weg gezocht tussen dat sediment en heeft zo het hele massief uitgevreten. De wind heeft het werk verder gezet. Kalambaka zelf ligt nog op de “wortels” van dit massief en dat schijnt je te merken bij aardbevingen.
Het Aghia Triada klooster
Om dichter bij God te komen, om te ontsnappen aan mogelijk belagers, of om welke andere redenen dan ook, zijn monniken op de pieken gekropen en zijn ze daar langzaamaan een onderkomen beginnen bouwen. Die onderkomens groeiden uit tot kloosters. Op een bepaald moment moeten er tientallen van dergelijke kloostertjes zijn gebouwd, maar op dit ogenblik zijn er nog slechts 6 kloosters over (een 7de staat op een kleine rots een stuk lager dan de andere 6). De kloosters zijn het hele jaar door te bezoeken. Meer informatie vindt u hier. Tijdens feestdagen is het aantal toeristen erg groot en is het aanschuiven, maar de afgelopen dagen was het er gelukkig nog vrij rustig. Boven op de kloosters heb je een geweldig uitzicht over de streek, met de besneeuwde toppen van het Pindos-gebergte op de achtergrond.
Optakelen maar!
De takel langs binnen
Hoe geraak je nu eigenlijk zo’n klooster binnen, want je kunt toch niet verwachten dat toeristen zich op dezelfde manier zullen laten optakelen als de monniken tot voor enkele decennia. Optakelen, inderdaad: vroeger werd een net naar beneden gelaten, waarin de monnik ging liggen. Vervolgens werd hij door zijn broeders naar boven getakeld. Het is me niet bekend of alle monniken heelhuids boven zijn gekomen, maar je moet tegen een behoorlijk stootje kunnen, lijkt me. Dezer dagen is er echter een pad aangelegd, en zijn er trappen in de rotsen uitgehouwen, zodat je hoogstens een beetje zweet van de inspanning. Sommige kloosters hebben zelfs een soort van téléférique geïnstalleerd om zo goederen over te brengen. Het ascetische leven van destijds, is danig gemoderniseerd. Toch zie je maar zelden een monnik (of een non: 2 van de 6 kloosters zijn nonnenkloosters); want ze zonderen zich nog wel steeds af. Enkel in het Aghia Triada klooster kan het gebeuren dat je wordt begroet door de halfblinde monnik Ioannis, die je zijn zelfgemaakte “loukoumia” (ons bekend als Turks fruit) aanbiedt.
De Meteora rotsen zijn erg geliefd bij klimmers. Bij goed weer zie je talloze mensen de bijna verticale rotsmassa’s omhoog klauteren. Verder hebben de Meteora nog als achtergrond gediend voor de James Bond film “For Your Eyes Only”. U ziet het: als bestemming is Kalambaka zeker aan te raden.
Sfeerbeeld
Volle maan
Wat ik u ook kan aanraden, is de plaats waar wij hebben overnacht. Neemt u even een kijkje op de site van Alsos House (Alsos is de naam van de grote rots die boven het gasthuis uit torent). Yiannis, de eigenaar begroet u in het Nederlands, want hij heeft jaren in Eindhoven gewoond en heeft in Nederland voedingsleer gestudeerd. In zijn Kalambaka kon hij echter niet aan de bak komen als diëtist: hoe leg je de mensen in een dorp uit dat ze geen vlees meer mogen eten? Yiannis houdt er een meer persoonlijke stijl op na dan de andere hotels in Kalambaka. Als hij in een goeie bui is (en dat is meestal altijd), komt hij bij je zitten met zijn bouzouki, en bij een glas lokale tsipouro (de sterke drank die iedereen in Kalambaka schijnt te stoken) speelt hij deuntjes van Tsitsanis (die in het nabijgelegen Trikala is geboren) voor je. Als dat dan ook nog eens gebeurt bij volle maan, zoals bij ons het geval was, dan is dat een ervaring die je niet gauw vergeet.
Bruno,
Dit is inderdaad een prachtig stukje Griekenland. Is dat niet de 3e keer dat je geweest bent? Een keer met Paul en mij en een keer met je ouders? Die halfblinde pater kan ik mij nog herinneren. Ook in het vrouwenklooster waar ik met die lelijke geleende rok en sjaal aan binnen mocht !
Jawel @Patricia: derde keer! We hebben nu maar 2 van de 6 kloosters bezocht, maar bij alle 2 moesten de vrouwen (die een lange broek droegen) weer die lelijke geleende rok aan!
Overigens is die taverna waar we destijds heerlijk hebben gegeten, terug open, maar wel onder een andere naam!
χαιÏομαι που πεÏνας καλα.ΤυÏναβο πηγες. ουζο πηÏες;; με αγαπη σου αφιεÏωνω
http://www.youtube.com/watch?v=a_tJd3ZmC0c
ΥΓ. ΛαÏισα καλαμπακα δεν ειναι μακÏια.
Die monniken van vroeger waren geen schatjes zogezegd. Het verhaal gaat dat het netje waarin ze werden opgehesen naar boven, pas vervangen werd als er een naar beneden was gesodemieterd door slijtage!
Ach, papa Ioannis met zijn loukoumia, volgens mij is hij weg daar want ik heb hem afgelopen zomer ook niet gezien daar en ik kwam nog wel speciaal voor hem.
Het blijft magisch en imposant de meteora, ook na veelvuldig bezoek!
De Meteora blijven fascineren. Des te spijtiger dat de wegberm van de route die langs de kloosters leidt dikwijls op een vuilnisbelt lijkt.
Een tip: Wandel vanaf Megalou Meteorou eens in noordelijke richting naar het Ypapandis klooster. De route is niet aangegeven, maar enig gevoel voor richting en een eenvoudige kaart doen wonderen. Na enkele minuten ben je verlost van de toeristenstroom en kom je in een rustiger wereld terecht.
Bruno, bedankt voor je blog. Zo voelen we ons toch een beetje in Griekenland, land van fantastische ervaringen en eindeloze ergernissen.
Eddy
Eindelijk, @Bruno, vertel je ons nog eens positief en prettig nieuws over ons geliefde land, Hellas… Voor mij is het een droomland: zon, zee en bergen, cultuur op overschot, vriendelijke mensen enz… Als reïncarnatie echt bestaat, ben ik ongetwijfeld een Griek geweest. De streek, die je nu beschreef, ken ik helaas niet, maar ik zou er graag zijn. In al onze reisbrochures komen wij die noordelijke gebieden nooit tegen. Toch willen we daar absoluut eens naartoe.
Nog iets totaal anders: Europa … Onze Belgische politici beweren dat Duitsland en Frankrijk de hele gemeenschap onder controle hebben: die veroordelen de “PIGS”-landen (wat een beledigende en bespottelijke naam !!!) , terwijl zowel Duitsland als Frankrijk enkele jaren terug een enorm begrotingstekort hadden. Toen kraaide er geen haan naar.
De geschiedenis herhaalt zich, blijkbaar. Enkele landen krijgen steeds weer het grootste stuk van de taart.
Komaan, positief blijven: geniet van de paasdagen met je vrouw, Bruno! En hou ons maar op de hoogte van al het moois dat je beleeft, want dat doet deugd!!!
Voila, we weten al weer waar naartoe komende vakantie in oktober, thanks… En niet onbelangrijk, terug een bezoekje aan ANIFORI…. we zien er al naar uit.
Tot na WO II gold in de Meteora hetzelfde “avaton” als op Athos: het was enkel toegankelijk voor (volwassen) mannen. Uiteindelijk is men ervan afgestapt, en zijn de Meteora “ten prooi” gevallen aan het massatoerisme, waardoor je erg moeilijk iets van het geestelijk leven kunt ervaren (daar worden toeristen geweerd). De meest dynamische Meteoritische kloostergemeenschap vertrok daarom trouwens naar I.M. Simonopetras op de Athos. Dat verklaart deels het harde verzet van de Agiorieten tegen het toelaten van vrouwen en kinderen op Athos. Anderzijds bieden de Meteora de mogelijkheid voor vrouwen en kinderen om een glimp van het leven op Athos op te vangen. Het is maar hoe je het bekijkt 😉
@Eddy, dat is een waardevolle tip! Ik wist zelfs niets af van het Ypapandis klooster – het valt als het ware bijna van de toeristische kaart af (en je kunt er met de auto ook niet naartoe, geloof ik). Zal zeker iets zijn voor het volgende bezoek, want ik merkte aan de foto’s op je site dat het aan die kant bijzonder mooi is.
Ja, de Meteora zijn niet bepaald ongerept te noemen. Gelukkig zag ik dit keer geen vuilnis, wellicht omdat er nog niet veel Griekse toeristen zijn (het zijn helaas Grieken die nog niet het nodige respect voor de natuur kunnen opbrengen). Eigenlijk waren er ook weinig toeristen in het algemeen, maar dat zal nu wel veranderen, met Pasen.
@Leo, je MOET zeker eens naar de Meteora. Het is een heel ander Griekenland dan dat je tot nu toe hebt gezien. Je zou het kunnen combineren met een bezoek aan Athene. Van daar uit zijn er reisbureau’s die uitstappen naar Kalambaka organiseren.
het is er vaak heel mistig, dan is het echt bijna een sprookjeslandschap. Toen wij er waren, was het koud en mistig, en we waren bijna alleen op de meteoren: werkelijk mysterieus.
Of je kan het natuurlijk duizendmaal beter combineren met een bezoek aan Thessaloniki en Chalkidiki @Leo! Alé @Bruno, dat jij daar zelf niet op gekomen bent?! 😉 😉 😉 Dat lijkt me stukken logischer, met die nieuwe Egnatia (al leverden/leveren de oude wegen adembenemende natuurtaferelen op en is er met recht veel kritiek vanuit de hoek van milieu- en dierenactivisten op al die Egnatia Odos’sen). Kijk maar eens naar de rijtijden op volgende website @Leo: http://www.travelsingreece.com/travel-tips/via-egnatia-travelling-northern-greece-by-car/ .
ja maar Roosje, voor die KTEL-fans zoals jij gelden die rijdtijden niet he, je gaat ons nu toch niet komen vertellen dat je dat met de auto doet?
Wow @Roosje, Thessaloniki ligt nu ook niet zo meteen naast Kalampaka, he.
Zoals duidelijk is op dat kaartje dat je meestuurde in je link: vanuit Kalampaka is het nog een uur tot de Egnatia Odos en dan toch nog ruim 2 uur tot in Thessaloniki.
Het zal er ooit nog wel van komen, hoor.
De kritiek op de Egnatia Odos, is dat er weinig plaatsen zijn waar het wild kan oversteken. Zo worden er helaas regelmatig beren doorgereden.
@Hans: mist in de Meteora? Moet echt heel bizar zijn. Ik heb ze altijd gezien met erg veel zon. Afgelopen zondag ook nog eens met enorm veel wind, zodat we bijna van de rotsen werden geblazen.
Ik schreef ooit dit verslagje voor een nu terziele gegane site. Misschien heeft iemand er nog iets aan. Het dateert van 2007.
In tegenstelling tot ons vorige bezoek, toen onze camera het simpelweg opgaf wegens “te heet”, is het nu een beetje grijs en dreigt er regen.
Logeren doen we in pension Arsenis. (http://www.arsenis-meteora.gr/info_en.html). De kamers zijn eerder bescheiden, maar het uitzicht vanaf de balkonnetjes is meer dan super.
De patron begroet ons als “his very good friends from Belgium”. Wij krijgen dan ook de buitengewone kans een uniek boekje over de Meteora te kopen, tegen een prijs die de concurrentie moet doen verstommen. Schichtig rondkijkend; andere nationaliteiten moeten niet op dit soort gunsten rekenen, stopt hij ons enkele gratis postkaarten toe.
De volgende dag maken we de klassieke rondrit van de kloosters.
Nonnetjes wandelen van Agios Stefanos langs de rijweg naar Kalambaka. Ze zijn gekleed in een soort zwarte burka en zijn gewapend met een grote zwarte paraplu. Ik vermoed dat ze hiermee later op de dag, Mary Poppinsgewijs terugvliegen uit het dal. Het nut van de paraplu wordt ons echter snel duidelijk.
Een bus Bulgaarse toeristen stopt, neemt de zustertjes in het cameravizier en jawel. De paraplus gaan open en worden naar voren gericht. De kloosters bezochten we vroeger al eens en zelfs in dit voorseizoen zijn er al veel toeristen die zorgen voor het nodige lawaai en achtergelaten vuilis. We besluiten dan ook te gaan wandelen en op zoek te gaan naar het Ypapandis klooster, waarover ik las.
Wegaanduidingen vonden we nergens, maar als je van het hoogst gelegen klooster Megalou Meteorou vertrekt in noordelijke richting (bergop)en één van de oude voetpaden volgt kom je er vanzelf. Na een tiental minuutjes verdwijnt de rijweg uit het zicht en kom je in een andere rustigere wereld terecht. De wandeling duurt een halfuurtje tot drie kwartier. Op een rots tegenover het gerestaureerde kloostertje staat een stadbeeld van een pater (abt?), die ongetwijfeld onsterfelijke heldendaden op zijn c.v. heeft staan.
Het kloostertje is een bijhuis van Megalou Meteorou en volgens men mij vertelde, onbewoond.
Het avondeten in het Arsenis pension is matig en onpersoonlijk. Diepvriesfrites met varkenskoteletten.
Ik mag echter als speciale gunst nog twee gratis postkaarten uitkiezen. Ik kies twee portretten van monniken. Deze vrome mannen krijgen het predicaat “Greek Maffia” opgekleefd door de pensionhouder.
Blijkbaar is er een generatielange twist gaande tussen zijn familie en de paters.
Vanop het balkon wijst hij de grondstukken aan die volgens hem verduisterd zijn uitzijn erfgoed. Zowat half de Thessalische vlakte met nog een flinke achtertuin in het Pindosgebergte is hem ontstolen. De tweede dag gaan we ‘s morgens op zoek naar het klooster Mpantovas. Dit is een gemakkelijke wandeling vanuit Kastraki
Heel indrukwekkend vonden we de oude kluizenaarsverblijven in de rotsopeningen. De wandeling eindigt voor een poort bij een kapelletje. Je krijgt wel uitzicht op het Mpantovas klooster, maar een bezoek zit er niet in. Ook dit klooster is mooi gerestaureerd en is volledig “in” de rotswand gebouwd. toeristenval Na de middag vertrekken we in de richting van de “duim van God” de intrigerende rots die je ziet vanuit Kastraki. Na een beetje zoeken vinden we de weg naar omhoog. Halverwege vinden we een kapelletje met ingegooide ramen en een geforceerd deurtje. De iconastase is de woonplaats van duiven. De wanden zijn bedekt met fresco’s, die o.a de kwellingen uitbeelden die zondaars te wachten staan. Ik zou ze best willen reserveren voor zij die verantwoordelijk zijn voor het teloorgaan van dit erfgoed. De voornoemde rots wordt beklommen door Oost-Europese jongelui. Stom genoeg vertrekken we vanaf hier, om terug te keren, in de verkeerde richting . De uitzichten onderweg compenseren ruimschoots de meertijd.om terug te keren Op dag drie starten we aan het kapelletje onder de rots waaraan de lokale jeugd jaarlijks vlaggetjes hangt.
In deze rotsholte bevond zich vroeger het nu verwoeste klooster Yiorgos Mandilas. Van hieruit is de weg simpel. Loop zover mogelijk de vallei in, in de richting van de merkwaardige rots met de vertikale vouw. In deze vouw zie je étagegewijs verschillende kluizenaarsverblijven. Oude bemoste bomen beschaduwen het pad en schildpadden vind je hier volop. Gekleurde vlekken her en der doen vermoeden dat er wandelgidsen te vinden moeten zijn. Ons bezoek aan de streek eindigen we met een rondrit in het Pindosgebergte.
In deze indrukwekkende bergen is weinig moeite gedaan om wandelpaden uit te stippelen en de gebuldozerde wegen doen vermoeden dat alles op alles gezet wordt om dit gebied te ontsluiten als wintersportgebied. Moge de klimaatverandering dit verijdelen. In een kerkje onderweg stuitten we op een doop. Na het verzaken aan Satan en het wegblazen van alle mogelijke boze geesten mag de dopeling het kerkje binnen. Daar staan broers zusjes, neefjes en nichtjes met glunderende oogjes te wachten tot het nietsvermoedende sukkelaartje half verdronken wordt in de doopvont. In een ongewoon groot restaurant eten we een verrukkelijke geitenbout. Ik vermoed dat de stadsmensen op deze hoogte in de hete zomers verkoeling komen zoeken en voor de klandizie zorgen.
We eindigen ons verblijf met een laatste rondrit van de zes nog bewoonde kloosters. De avond valt reeds, de autobussen zijn lang vertrokken. Dit is de sfeer die je verwacht in deze magische streek.
Heu?, @Hans, ik denk niet dat ik op één hand kan tellen hoeveel keer wij dat met de auto hebben gedaan: Igoumenitsa, Ioannina, Kalambaka, de Kathara-pas (ADEMBENEMEND MOOI!!!), Trikala, Larissa, Katherini en zo naar THESS/Chalkidiki. Meer dan waarschijnlijk zelfs niet op twee handen; de eerste keer dat ik de Meteora heb bezocht was in de jaren ’70… Meer nog: we hebben dat menigmaal met de kamionet gedaan, met drie kleine kinderen achter in de mobilhome … gelukkig is dit Griekenland; mijn dochter kreeg het voorrecht om de immense natuurpracht van de Katharapas elk jaar steevast op mijn schoot, door de voorruit, te bewonderen, omdat ze geheid misselijk werd achterin. En achter elke bocht schuilde een nieuw sprookjestafereel; reden genoeg dus om regelmatig halt te houden, de benen te strekken en onze ogen de kost te geven! Die vergezichten zijn onbeschrijflijk mooi! In 2008 (zie mijn reactie bij “Metsovoâ€) reden we van Athene naar Lefkas/Kefalonia, vervolgens naar Thessaloniki en tenslotte keerden we via Katherini-Volos terug naar Athene. Met de auto welteverstaan. What’s the prob?
Het is de Katara-pas, @Roosje, en die heeft zijn naam niet gestolen. Katara = vloek in het Grieks. We probeerden via de Katara-pas terug naar Kalambaka te rijden, wegens de adembenemende zichten, maar dat is niet gelukt: weg gesloten wegens een rotsblok dat naar beneden is gekomen. Dus moesten we wel via de Egnatia Odos. En het moet gezegd: dat is toch wel een mooi werkstuk, hoor.
Oeps!, natuurlijk, ‘Katara’ zoals je het uitspreekt, hoe kom ik bij die ‘h’? (het is wel een rotsblok DIE naar beneden is gekomen ;-))
Natuurlijk is het een mooi werkstuk. Enkele jaren geleden gingen we een vriend bezoeken in Meliti, in de buurt van Florina. ’s Morgens vroeg vertrekken, ’s avonds (’s nachts) terug thuis (= Chalkidiki). Dat was niet vanzelfsprekend of zelfs mogelijk geweest zonder de brede, nieuwe asfaltwegen die zich slingerend maar vlot een weg banen door dat immens landschap. En het moet gezegd:de vergezichten blijven even prachtig, alleen de charme gaat wat verloren.
Oei, de linguist in mij wordt wakker: het is wel degelijk HET rotsblok. Het geslacht van een meerledig woord, wordt overgenomen van het geslacht van het laatste woord. En dat is dus HET blok, DAT naar beneden is gekomen! 😉
@Roosje, ik refereerde naar je overtuigde lofzang op de KTEL in een reactie een tijdje geleden (heb het even opgezocht: 17 maart, op de post “Geld, en waar het naartoe gaat”.
Ach zo @Hans. Het is toch niet omdat ik een lofzang houd op de KTEL, dat je daaruit moet concluderen dat ik zo fanatiek zou zijn om uitsluitend het openbaar vervoer te gebruiken. Die geiten-wollen-sokken-tijd is door. Met de rugzak rondtrekkend door berg door dal… ik heb het wel gehad hoor. Na al die jaren ben ik inmiddels wel degelijk op comfort gesteld, zowel wat logement als wat vervoer betreft. Dat wil echter niet zeggen dat het één het ander uitsluit. Nu en dan nemen we de KTEL nog en als je van het Noorden bent, ben je soms financieel voordeliger af met een (goedkoop) ticket naar Athene en aansluitend de KTEL naar Thessaloniki (nachtbus). Geen klachten, alles verloopt vlot! De tijd dat een mens in het kafenion wortel zat te schieten achter een metrio kafedhaki omdat de bus ‘seffes’ misschien wel, misschien ook niet, langs kwam, is door. Vandaar de lofzang.
Trouwens, Kalambaka aanraden als (dag??)uitstap vanuit Athene: dà t lijkt me pas waanzinnig. Hoe doen die reisbureau’s dat? Toch met de bus? Dà n ben je pas úren onderweg @Bruno.
Maar goed, doordat ik je ironie niet begrepen had @Hans, heb ik hier toch maar mooi mijn verhaaltjes weer kunnen vertellen 😉
Overigens kan ik jou het reizen met een mobilhome alleen maar sterk aanraden: dè ideale formule voor gezinnen met kleine kinderen!
Haha @Bruno, goed zo jongen!!! Nadat ik je geantwoord had, ben ik met de collega’s (allemaal leerkrachten!) een sigaretje gaan roken en iedereen, zonder uitzondering, zei spontaan “die†… en begon na enige minuten héél hard te twijfelen over “die†of “dat  tot we ten langen leste ‘rotsblok’ zijn gaan opzoeken in de Van Dale en tot de vaststelling kwamen dat het “het†rotsblok is. Is het een valabel alibi als ik zeg dat wij hier in Limburg spontaan “de†rotsblok zouden zeggen? 😉
@Roosje, zelf heb ik mijn scoutsperiode toch al een tijdje achtergelaten; een mobilhome lijkt me net niet comfortabel genoeg; een ‘polimorfiko’ (monovolume in het mooi Vlaams – DE monovolume) en hotels gaan ons prima af; volgende week weer naar mijn geliefd Oreini Nafpaktias. Maar plaka plaka, ik weet wel van iemand, en niet zomaar iemand: de Belgische rechter in het Europees Hof van Justitie, die met zijn vijf dochters in een mobilhome door Griekenland heeft rondgetrokken en het nog kon navertellen…
Haha @Roosje, als jullie DE rotsblok zeggen, dan klopt het natuurlijk wel.
Ik ben dus met Natasa (eerder in deze lijn) daar geweest en denk er met veel plezier aan terug. Het is zo bijna ongelooflijk mooi, die rotsen en de kloosters. Het was de mooiste vakantie ooit. Ook vanwege de hele rit door Griekenland, heeeeeel veeeeeeeeeeeel kilometertjes gemaakt!
Wow @Hans, dit is een nieuw Grieks woord voor mij: polimorfiko!
Je ziet ze desondanks nogal weinig op de Griekse wegen, wellicht niet flashy genoeg.
Een mobilhome kan overigens best wel luxueus zijn hoor, maar ik heb al wel gezien dat alles wat met kamperen te maken heeft, niet besteed is aan de meeste Grieken.
@Roosje, met die uitstap vanuit Athene, bedoelde ik uiteraard geen daguitstap! Pros theou! Nee, ik vermoed dat het een 3-daagse uitstap is. Niet de ideale manier om de Meteora op je eigen tempo te verkennen, maar het is een mogelijkheid.
Bruno, is de route Athene-Meteora makkelijk te rijden; is het veilig om dat s avonds te doen, wij arriveren nl om 15.15 in Athene en willen direct naar Meteora rijden. Graag je reactie.
Jola
Beste Jola,
Het is ongeveer 4 uur rijden van Athene tot Meteora. Ik weet niet in welk seizoen je dat wil doen, maar in de winter (nu dus) is het donker om 17:30-18:00. Het is vanaf de luchthaven gewoon autosnelweg, dus erg makkelijk. Hoewel de autosnelweg niet is verlicht, zoals in België. Het laatste stuk, tot in Kalambaka, is een provinciale weg, met slechts 1 rijstrook in elke richting, dus daar moet je wel goed wakker zijn. Maar al bij al is het een relatief gemakkelijke rit.
Geniet er van!