Onderstaand bericht verscheen vrijdag in een Griekse krant. Hoewel het gaat om een (voorlopig) geïsoleerd geval, zou dit wel eens een blik op de toekomst kunnen zijn, zeker als de besparingen in de volksgezondheid moeten worden doorgevoerd zoals de troika dat wil.

Het Papageorgiou-hospitaal in Thessaloniki weigerde afgelopen week een behandeling aan een 60-jarige kankerpatiënte omdat die te duur was. Het ging om een nieuwe behandeling tegen huidkanker die nog niet eerder getest was en die ongeveer 120.000 euro zou gaan kosten. Het Papageorgiou-hospitaal zou dat geld niet hebben, of zou het toch bijzonder moeilijk hebben om dit soort kosten te betalen. Om te zien of de behandeling wel zin zou hebben, vroeg de raad van bestuur van het ziekenhuis een schriftelijke verklaring van een oncoloog hoe lang de patiënte nog te leven had. Die schriftelijke verklaring is volgens een nieuwe wetgeving nodig om te zien of een behandeling met nieuwe medicijnen wel resultaat heeft.

Volgens de oncoloog zou de patiënte na het toedienen van de medicijnen wellicht nog twee maanden langer leven. Dus moest de raad van bestuur van het hospitaal de moeilijke beslissing nemen om de behandeling te weigeren.

Volgens de directeur van het Papageorgiou-hospitaal moet de patiënte nu naar het ziekenfonds om een speciale aanvraag in te dienen om toch voor de behandeling in aanmerking te komen. Het ziekenfonds van zijn kant zegt dan weer dat het hospitaal deze aanvraag moet indienen. Het staartje van dit verhaal, is de klassieke Griekse bureaucratie. En tegen ze er uit zijn wie nu precies de aanvraag moet indienen (als ze er al uit komen), zal de patiënte al lang overleden zijn.

Het is een bloedstollend verhaal, waarbij duidelijk blijkt dat men enkel nog naar de cijfers kijkt (voor wie daar nog mocht aan twijfelen). En het doet vragen rijzen over een voorstel van de Griekse regering om te besparen in de volksgezondheid. De troika eist dat er wordt bespaard in de gezondheidszorg en één van mogelijkheden die door de Griekse regering is geopperd, is het beperken van het budget waarop een zieke recht heeft. Het voorstel heeft het over een bedrag van 1500 euro waarop elke verzekerde (dat laat dus langdurig werklozen buiten beschouwing) jaarlijks recht heeft. Als je dat bedrag overschrijdt, moet je het verschil uit eigen zak bijpassen.

Het doet denken aan een scenario dat wordt beschreven in het boek “Het Lugano Rapport” van Susan George, waarin “overtollige” mensen de dood worden in gedreven door besparingsmaatregelen die nodig zijn om het kapitalistische systeem in stand te houden. Ik heb het boek hier al wel vaker aangehaald. Het wordt nu echt wel verplichte lectuur voor iedereen die de toestand in Griekenland volgt.