Sinds ex-minister Tasos Mantelis vorige week heeft toegegeven dat hij geld heeft ontvangen van Siemens (“we kunnen niet echt van smeergeld praten”, aldus de brave man, “want het gaat hier niet meteen om 1 miljoen euro” – of hoog de ethische normen van deze mensen liggen), is het nu een allen tegen allen oorlog aan het worden in de Griekse politiek. Omdat de publieke opinie er van overtuigd is dat bijna elke policitus wel boter op het hoofd heeft, lijkt iedereen nu wel iedereen in het vizier te hebben. Het wantrouwen tussen de politici viert hoogtij. De “honour among thieves” lijkt stilaan weg te smelten.

Ik had u al gezegd dat er de voorbije maanden allerlei parlementaire onderzoekscommissies zijn opgezet, die onderzoek moeten voeren naar de diverse schandalen. Niet dat die onderzoekscommissie veel slagkracht hebben. In hoeverre kan een politicus de ingewikkelde mechanismen van financieringen ten volle begrijpen (nee, ik wil de Griekse politici niet onderschatten, maar zo veel krediet kan ik hen wel niet geven). Velen onder de leden van die onderzoekscommissies komen hun voorbarige conclusies nog eens uitleggen in de praatbarakken van de nieuwszenders (dat wordt dan een “journaal” genoemd). Het volume aan onzin en prietpraat is bijzonder groot. Zo zou iemand een mail hebben opgediept van een zakenman aan een parlementslid van PASOK, waarin melding wordt gemaakt van een storting van 200.000 euro voor een kabinetsman. Bleek dat het ging om een geld voor een “cabinet” (ingemaakte kasten) voor een flat van de politicus in New York. De vertalingen lopen mank, de beschuldigingen zijn ongegrond en over het algemeen lijdt de geloofwaardigheid van dergelijke commissie onder dit soort van farces. Maar dat kan natuurlijk ook de bedoeling zijn geweest.

Akis en zijn jongere vrouw in beter tijden

Maar er zijn natuurlijk wel andere gevallen, die wel de wenkbrauwen doen fronsen. Zo is er de zaak van oud-minister Akis Tsouchadzopoulos. Deze man is stichtend lid van PASOK en alleen al daarom genoot hij een enorm respect in de Griekse samenleving. De man is jarenlang minister geweest, o.a. van Defensie, een post die erg belangrijk is en waarbij heel wat geld gemoeid is. Defensie heeft heel wat aankopen bij Siemens gedaan en vermoed wordt dat daarbij flinke bedragen aan smeergeld zijn betaald, waarvan heel wat aan de vingers van Tsochadzopoulos zou zijn blijven hangen. De man is bij wijze van spreken met een slobbertrui de politiek in gegaan, en heeft heel wat rijkdom vergaard, en dat met louter een politiek carrière. In 2004 trouwde deze overtuigde socialist, die toen al op gevorderde leeftijd was, met een veel jonger bloempje, dat hij had leren kennen via haar activiteiten bij DEH (de openbare elektriciteitsmaatschappij, waar ze wellicht actief was in de sterke vakbond). Het huwelijk werd gehouden in de grootste luxe in het Four Seasons Hotel in Parijs, en er werden toch wel wat vragen gesteld hoe onze socialist zich dat allemaal financieel kon veroorloven. Maar de bal is nu echt aan het rollen gegaan voor Tsochadzopoulos. Een paar dagen geleden kocht hij namelijk, op naam van zijn vrouw, een gebouw op Dionysiou Aeropagitou, de mooiste straat van Athene, onder de Akropolis, nu verkeersvrij gemaakt. Prijskaartje zou boven 1 miljoen euro liggen. Gekocht met 450.000 euro cash en 650.000 aan aandelen. Merkwaardig: het pand behoorde toe aan een offshore bedrijf, en de verkoop gebeurde enkele dagen voor een wet zou worden gestemd waardoor offshore bedrijven heel wat meer taksen zouden moeten betalen op onroerend goed dat ze in Griekenland hebben. Volgens onze oersocialist is alles wettelijk verlopen.

Toch voelen de leiders van de grote partijen zich erg ongemakkelijk bij dit alles. Papandreou heeft al aangegeven dat hij zijn partij PASOK wil zuiveren van dergelijke sujetten. En ook Nea Dimokratia-leider Samaras wil “de ballast” kwijt (“τα βαρίδια” luidt het in het Grieks). Vorige week heeft hij al 2 oud-ministers aan de deur gezet.

Maar Samaras zelf gaat blijkbaar ook niet vrijuit: bij een rondvraag van het personeel in het nieuwe Akropolis museum, blijkt dat ze bijna allemaal afkomstig zijn uit Kalamata, Zuid-Peloponnesos, en het kiesdistrict van Samaras, die minister van Cultuur was tijdens de opening van het desbetreffende museum. Dit is een duidelijk voorbeeld van wat in het Grieks “rousfeti” wordt genoemd.

En de naam van Samaras is ook gevallen toen er weer een dubieuze mail opdook, dit keer van zijn “koumbaros” die voor Siemens Hellas werkte. Die koumbaros schreef naar Samaras, in zijn hoedanigheid als europarlementslid, of hij het management van Siemens kon overtuigen om hem promotie te geven, want hij was danig gefrustreerd dat hij al jaren op dezelfde positie was blijven zitten. In de brief wordt melding gemaakt dat onze koumabros weet had van de praktijken van Michalis Christoforakos, de sleutelfiguur in het Siemens-schandaal. Die laatste zorgde er namelijk voor dat het smeergeld vlotjes naar Griekenland kon worden versluisd (de man is nooit aangeklaagd – hij woont nu in Duitsland en zou niet schuldig zijn bevonden). Samaras heeft gecommuniceerd met Christoforakos, maar of dat nu echt een schandaal is, is nog maar de vraag. Het is in ieder geval een zoveelste bewijs dat iedereen de vinger wijst naar iedereen.

En het is nog nauwelijks te volgen. Gelukkig maar dat het journaille vandaag staakt, zodat we niet te veel (des)informatie en bagger over ons uitgeschud krijgen.