Soms kan je er gewoon met je hoofd niet bij.  De arrogantie en schaamteloosheid zijn dan te groot voor mijn beperkte hersenen.

Al jarenlang tracht de Griekse regering, op bevel van hun oversten, de Trojka, bepaalde Griekse overheidsbedrijven te verkopen.  Uiteraard met de bedoeling de budgettekorten even in te dijken.  Er is een speciale instantie voor opgericht, het Privatiseringsagentschap.  De baas daarvan was ene Stelios Stavridis, een ondernemer en oudgediende bij onder andere de watermaatschappij.

Die poging tot privatisering lukt voorlopig niet zo heel goed.  Een eerste probleem is dat de meeste overheidsbedrijven verlieslatend zijn, en dus niet zo interessant voor mogelijke overnemers.  Daarnaast is er ook heel wat interne tegenwind tegen de privatisering van gevoelige sectoren als de electriciteit, het gas, de watervoorziening.   Maar uiteindelijk was er dan toch een diamant naar boven gewoeld: OPAP, de Griekse lotto, zeg maar.  Deels in handen van de overheid, winstgevend, en net iets minder gevoelig in de publieke opinie.    OPAP is wel een machtig instrument waarmee de overheid de pers controleert, via de miljoenen en miljoenen die aan reclame en sponsoring gespendeerd worden.

OPAP zou dus verkocht worden.  Eerlijk is eerlijk: ik heb weinig zicht op hoe de procedure verlopen is of wie er allemaal een bod heeft uitgebracht.  Wat ik wel weet, is dat de uitkomst voorspelbaar was: OPAP is niet verkocht aan een bekende buitenlandse groep of aan een gevestigde naam in de kansspelsector.  Het winstgevende OPAP is verkocht aan de Griekse vrienden van Stelios Stavridis.  En meer bepaald aan een consortium waar Dimitris Melissanidis de lakens uitdeelt.  Melissanidis is een Griekse magnaat zoals ze niet meer gemaakt worden: zoon van een pontische vluchteling in de achtergestelde wijk Nikaia, nu miljardair in de Forbes top 500, eigenaar van Aegean Marine Petroleum, de grootse leverancier van petroleum aan vrachtschepen ter wereld, en als hobby is hij eigenaar van voetbalclub AEK Athene.  Er doen heel wat onaardige verhalen over hem de ronde, van de soort die gefluisterd worden, of waarvan het einde open wordt gelaten, de helft onuitgesproken.  Recent stond er nog een verhaal over hem in het tijdschrift Unfollow.  Melissanidis past zo perfect in de traditie van andere tycoons, genre Stavros Niarchos.

Ook de Griekse politiek onderstreept zo het belang van traditie in de Griekse maatschappij:  enerzijds door ook nu weer, zoals van oudsher, aan te schurken bij de eigenlijke machthebbers: de rijkste, de hardvochtigste en de meest meedogenloze inwoners van hun land; en anderzijds door die enkelingen gunstig te stemmen via de schenking van de kersen uit het overheidsbezit.

Stelios Stavridis was dus de baas van het Privatiseringsagentschap, hij is het niet meer. Want hij is moeten opstappen, en wel hierom: de man zag er geen graten in om enkele uren na de ondertekening van de schenking verkoop van OPAP aan Melissanidis, met de privé Lear Jet van die laatste naar Kefalonia te vliegen, waar hij op vakantie was.  Verbluft door zoveel schaamteloosheid, was dit zelfs voor Samaras en Venizelos een provocatie teveel, en gauw-gauw, vooraleer Tsipras en de zijnen er enkele procenten uit konden spinnen, werd Stavridis de wacht aangezegd.

Wat ik nu ga zeggen, is weinig wetenschappelijk, en vermoedelijk al evenmin politiek correct, maar vaak zie ik iemands aard gewoon direct aan diens gezicht.  Is het de oogopslag, de glimlach, de fysionomie van neus en jukbeenderen, ik weet het niet, maar ik zie het gewoon meteen: corrupt, vals, doortrapt.  Aan hun gezicht, hun smoel, hun ‘fatsa’ zoals de Grieken zeggen.  Ik had het in 1995 al, toen ik Akis Tsochatzopoulos voor de eerste keer zag, de voormalige sterke man van PASOK die nu in in het beklaagdenbankje zit voor duizelingwekkende miljardenfraude.  Ik heb het ook met vele andere politici, waarvan ik de namen niet zal noemen.  Met verbijstering moest ik dan ook keer op keer vaststellen dat net die politici bijzonder populair bleken, en ook keer op keer verkozen werden.  ‘Zien ze dat dan niet, de kiezers’?

Eenzelfde evidentie overkwam me onlangs nog tweemaal: telkens bij de aanblik van de hoofdrolspelers in dit stukje.  ‘Maar zien ze dat dan niet?‘ En die twee hebben nu samen een deal gedaan, met als inzet een goeddraaiend stuk Grieks publiek bezit.

Een aanzienlijk deel van mijn beroepsactiviteiten bestaat erin om voor mijn werkgever transacties te onderhandelen.  Dat doe ik niet alleen, dat doe ik samen met mensen van allerlei specialisaties.  In de loop der jaren heb ik zo goede relaties opgebouwd met vele collega’s, waarvan sommigen zelfs vrienden geworden zijn.

Met de tientallen, of eerder honderden mensen aan de andere kant van de tafel heb ik vaak degelijke professionele relaties onderhouden.  Maar vriend is er geen enkele geworden.  En op een gunst die de beleefdheid overstijgt, is het ook nog steeds wachten.

Eén ding staat wel vast: de dag dat de CEO van de tegenpartij voorstelt om me in zijn Lear Jet terug naar Athene te vliegen, zal één ding pijnlijk duidelijk zijn: ‘ik heb me laten rollen’.